Wow, dit is echt precies een exacte kopie van mijn eigen verhaal haha. Ook een jongen leren kennen via tinder, ook 9 (ja, echt) super leuke dates gehad. Ik wilde niet bij hem blijven slapen (…) voordat ik zeker wist dat we ‘exclusief’ waren, wat betekent dat ik wilde weten dat hij met een serieuze instelling met mij afspreekt, dus niet om me alleen het bed in te krijgen en doei, en dat daarbij ook niet bij wijze van spreke met 4 meiden tegelijkertijd doet.
Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt en tijdens een van onze dates (wat na 9 dates al bijna niet meer als ‘dates’ voor ons voelde, meer als afspreken), aan hem gevraagd of we dus exclusief waren. Dit was gelukkig zo:) We hebben vanaf dat moment besloten nog steeds alles chil, relaxed en zonder verwachtingen of labels te houden, en we gewoon gingen kijken waar dit op uit zou kunnen komen.
Nu zat ik laatst ook een beetje met hetzelfde probleem als wat jij beschrijft. Alles wat we deden, hoe we met elkaar omgingen en wat we tegen elkaar zeiden duidde er gewoon op dat we een relatie hadden. Mensen op straat spreken ons aan als ‘stelletje’ (wat vrij logisch is als je hand in hand of arm om arm loopt), we spreken wekelijks af, plannen vakanties etc etc. Het enige wat mij een beetje dwars zat was: we hadden nog nooit de woorden ‘relatie’, ‘vriend’, of ‘vriendin’ uitgesproken. Ik kon hem voor mijn gevoel ook niet mijn ‘vriend’ noemen, omdat dit gewoon niet goed voelde aangezien ik nog geen officiële bevestiging van hem had gehad.
Ik heb aan mensen om me heen wat rondgevraagd wanneer zij vinden dat je officieel een relatie hebt. Wat ie-de-reen tegen me zei was: pas wanneer het hardop uitgesproken is.
Wat ik heb gedaan:
Alweer, alle moed die ik in me heb verzameld en op een random (oke, niet helemaal random, wel toen we met zn tweën op de bank zaten en lieve dingen tegen elkaar aan het zeggen waren) moment tegen hem gezegd: “Oke, duidelijkheid. Mensen vragen steeds vaker aan me: ‘Oh! is hij je nieuwe vriend?’ En dan weet ik niet wat ik moet zeggen, aangezien we dit nog niet echt uitgesproken hebben… Wat vind jij hiervan?”
Hij reageerde hier heel goed op en volgensmij vond hij het heel schattig van me dat ik deze bevestiging nog zocht. Want volgens hem was ‘dat toch allang duidelijk?’. Verder snapte hij op zich wel wat ik bedoelde, omdat hij ook al vaker de vraag had gekregen of ik zijn vriendin was, en hij op dat moment dus ook niet precies wist wat hij daarop moest zeggen.
Dit laatste speelde zich allemaal afgelopen zaterdag af:) Happy end dus. Niet dat er veel tussen ons veranderd is nu het ‘official’ is, maar in ieder geval wel fijn dat ik nu zonder twijfel en onzekerheid hem mijn vriend kan noemen.
Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal zult hebben!
Je kunt altijd eens laten vallen dat je het altijd erg gezellig met hem hebt, en dat je benieuwd bent hoe hij jou nu ziet?