Hallo allemaal, (sorry dit is heel erg lang geworden!)
Ik heb nu ongeveer 2,5 jaar een vriendje, tot enkele maanden geleden zou ik me geen leven zonder hem kunnen voorstellen. Toen was het ineens gedaan (beetje samen beslist, door te veel ruzie, geen vertrouwen etc.) maar we konden toch niet zonder elkaar dus begonnen we terug af te spreken. Vanaf toen werd het 2 maanden aan een stuk een knipperlichtrelatie. Aan uit aan uit; dan wist ik het niet meer, dan hij weer niet meer. Tot 3 weken geleden, toen was hij ineens 100% zeker dat hij zonder mij verder wou. Het voelde die keer ook anders, echt gemeend. Heb toen ook de hele week niks van hem gehoord, dit was het langste ooit (ook toen het die andere keren ‘gedaan’ was) dat we elkaar niet spraken/smsten/facebook,… Ohja hij had mij, mijn familie en vrienden ook geblokkeerd op facebook.
Ik was er helemaal kapot van en kon niet meer eten, geen muziek luisteren zonder aan hem te moeten denken en te huilen, echt helemaal niks. Heb hem toen gebeld en we spraken af. Ik kon het niet helpen dat ik de hele tijd dat ik bij hem was moest huilen en zei dat ik hem zo graag zag en hem miste. Hij bleef echter hard en afstandelijk. Die week erna begon hij me wel te sms’en, bellen. Ineens wou hij dat weekend afspreken. Toen ik hem zag, begon hij al meteen erg aanhankelijk (knuffelen, enz) hij wou me zelfs een paar keer kussen maar daar gaf ik eerst niet aan toe (later wel). Een uurtje later zei hij ineens dat hij graag weer bij me wou zijn, omdat hij me ook miste en graag zag. Maar dat er wel dingen moesten veranderen (dit vond ik sowieso ook hoor). Dus vanaf toen waren we weer gelukkig samen.
Sindsdien hebben we geen ruzie meer gehad (wat vroeger wel erg vaak het geval was). Goed dus, toch?
Maar… Wanneer ik bij hem ben, heb ik het gevoel alsof ik niet goed weet wat te zeggen/vertellen. Ook de dingen die hij vertelt/zegt vind ik een beetje stom; hij praat continu over dezelfde dingen en dat irriteert me. In het begin ging ik nog mee in zijn verhalen maar na een tijdje vond ik het zo afgezaagd dat ik niet echt meer reageer. Langs de andere kant, laat hem maar vertellen want wat ga ik anders vertellen dat zoveel beter is?
Ja, heel erg betekenisvolle conversaties hebben we dus niet echt meer gehad. Het voelt heel erg onwennig. En hoe kan dit? Ik was 2,5 jaar met deze jongen samen en we hadden altijd zoveel plezier, konden uren doorgaan over de stomste dingen. En nu, (bijna) niks…
Herkent iemand dit? Ik zie hem zo graag, maar onze gesprekken trekken echt op niet veel de laatste tijd…
