Onverwachts en onvoorwaardelijk

Schrijfsels
#1
Vind je het verhaal leuk?
  • Ja
  • Nee

0 stemmers

If we wait until we’re ready, we’ll be waiting for the rest of our lives

Korte inhoud
May Mitchel heeft haar hele leven op een rijtje, niks kan haar in de weg staan. Totdat ze op een dag wakker word en een enorme lust heeft na iets wat ze nog nooit heeft gehad.

Tijd
Heden

Hoofdpersonages
May Mitchel
Stefan Salvatore

Wat je eerst moet weten

  • Ik heb dit verhaal gebaseerd op de serie . Het zal niet over al de hoofdpersonages uit de serie gaan, maar het gaat meer om de bijwerkingen en het ontstaan van een vampier.
  • Het speelt zich af als Stefan en Elena geen relatie meer hebben, maar Damon met Elena.
  • De reden waarom ik het baseer op de serie is omdat de boeken van anders zijn dan de serie.
  • Excuses voor spellingfouten, dit is een van me eerste verhalen die ik op internet maak en ben er nog steeds een beetje onzeker over

Proloog
Hij werpt me nog een laatste woedende, gekwetste blik en gooit dan de deur dicht met zo’n kracht waarvan ik niet eens wist dat hij die in zich had. Wat heb ik gedaan? Langzaam besef ik mij wat er net gebeurt is en tranen lopen uit mijn ogen zonder dat ik het voel. Met lange uithalen huil ik, en het maakt me niets uit dat hij dat misschien nog kan horen. Het voelt alsof er een enorm gat zit op de plek waar een paar uur geleden mijn hart nog zat. Alsof hij er eerst een gekarteld mes in heeft gestoken, dat een paar keer rondgedraaid en het er dan met brute kracht uit heeft getrokken. Het voelt alsof het gat groter lijkt te worden, en ik sla m’n armen om mezelf heen. Ik probeer wanhopig mezelf bij elkaar te rapen, alsof ik elk moment uit elkaar kan vallen. Ik schuifel met mijn rug tegen de muur aan en laat mezelf naar onder vallen. Hete tranen lopen over mijn gezicht. En dan komt er een gedachte in me op. Ene die ik al die tijd niet door wou laten dringen. Die ik maar niet wou overwegen, om er zelfs maar over na te denken. De pijn die ik nu voel. Ik zie zijn gezicht steeds weer voor me, een boos van pijn betrokken gezicht. Dan maak ik mijn beslissing. Ik weet dat ik hierna misschien niet meer terug kan. Maar het maakt me niets meer uit. Wat is het punt van voelen als hij niet meer bij mijn zijde is? En dan doe ik het. Het is zo makkelijk.
Ik stop met huilen, en veeg mijn tranen driftig weg. Ik sta op, en voel… niets. Helemaal niets.

#2

Hoofdstuk 1
A
[/b]

#3

Hoofdstuk 1
B
Ik stond op en voelde, zag, rook en hoorde alles zo scherp. Mijn zintuigen waren overgevoelig. De lichtstreep die tussen mijn gordijnen viel deed pijn aan mijn ogen. Ik trok een gordijn open, toen iets gebeurde wat ik niet verwachte. Alles brandde, zoals wanneer je je verbrand aan vuur. Alleen ik voelde het over m’n hele lichaam. Een schelle gil ontsnapte mijn mond toen ik wegdook. Huilend van pijn kroop ik naar het donkerste hoekje van mijn kamer. Mijn armen, benen, alles was rood. Als een grote brandwond…
Dat ik me verbrande aan de zon, verbaasde me nog het minst. De roodheid overal trok zo snel terug. De blaren die zich hadden gevormd over me huid waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Aan de overkant van mijn kamer kon ik mezelf in de spiegel zien. M’n haren waren onverzorgd en geklit, en me gezicht stond bleek en verwilderd. Té bleek.
Een paar seconden geleden zaten er nog grote, rode blaren over me benen en armen, en nu… Ze waren gewoon wég…

#4

Hoofdstuk 1
C
En daar zat ik dan. Alleen in me kamer, verward en met een lust naar bloed. Wat was er in godsnaam aan de hand met me? En dan komt het gewoon mijn hoofd binnen. Wáár was ik gisteravond? Hoe is dit gebeurd? Alles is een waas, alsof iemand mijn geheugen gewist heeft. Hoe hard ik het ook probeerde, niets schoot m’n hoofd te binnen. Het laatste wat ik me kon herinneren is dat ik gisteren thuiskwam in mijn rode Minicooper. Ik pakte mijn tas, en liep na het huis. Eenmaal binnen zag ik een brief op de deurmat liggen, van dik gebroken wit papier. Op de envelop stond het logo van Dartmouth. Mijn hart sloeg een keer over toen ik het zag, en mijn trillende vingers maakte de brief open. M’n ogen vlogen over de regels en ik hapte naar adem. Ik was toegelaten!!
Maar daarna, is alles weg. Ik kon me niet eens meer herinneren of ik het tegen mijn ouders had verteld.
Totaal verward stond ik op, en schuifelde ik na mijn slaapkamerdeur. Ik strompelde de trap af, terwijl ik mijn handen over m’n oren hield. Al die geluiden, ik werd er gek van. Ik hoorde niemand, dus ik dacht dat mijn ouders waren gaan werken. Ik kon me wel herinneren dat het gisteren vrijdag was, dus ik nam aan dat het vandaag wel zaterdag zou zijn. Bij elk raam dat ik langsliep, liep ik met een grote boog rond het licht dat naar binnen viel. Ik wilde niet nog eens die pijn en brandblaren riskeren. Eindelijk kwam ik aan in de keuken, en ik strompelde naar de koelkast. Misschien dat ik wel gewoon honger had. De koelte die uit de koelkast naar me toe stroomde kalmeerde me. Ik zoog de lucht mijn longen in, en concentreerde me alleen op mijn ademhaling. Ik pakte een fles melk, en draaide de dop open. De geur die eruit kwam maakte me misselijk. Maar toch dwong ik mezelf om een slok te nemen. Dit had ik beter niet moeten doen. Het leek wel of mijn lichaam weigerde iets anders in te nemen als bloed. Ik viel op mijn knieën en spuugde alles uit. Zelfs toen mijn hele maag leeg was bleef ik kokhalzen. Hete tranen rolden over mijn wangen. Ik kroop na het kookeiland en ging daar met mijn rug tegenaan zitten. Ik trok mijn knieën op en sloeg m’n armen om ze heen. En toen viel ik in slaap…

#5

Hee,
Ik heb het allemaal gelezen en voor je eerste verhaal is het zeker niet slecht! Ik emrk alleen wel dat ik het een tikkeltje saai vind om te lezen.m Je laat niet veel over om over na te denken. De zin. Ik was toe gelaten had je beter niet kunnen doen, dan was er nog iets om te gissen.
Daarnaast kan je je misschien iets beter in je karakter plaatsen. Want hoe weet ze dat het bloed is dat ze naar hunkert. Waarom zou ze gelijk weer in slaap vallen? Er is niet veel gebeurd en ze is net wakker geworden. Als je het op tvd basseerd zou je ook kunnen denken aan hoe het voor ehn was om vampier te ijn. Volgens mij( ik weet niet of dit pas is als je bleod hebt gedronken) zie je er bete ruit. Je nagels zijn sterk, je gezicht is egaal etc.
Verder: Ga vooral door en ik volg!

#6

Hoofdstuk 1
D
Met een schok werd ik wakker. Het was inmiddels donker buiten geworden. Ik had gedroomd over het huis van de Salvatore’ broers. Het enige wat ik me kon herinneren van mijn droom was het huis, die avond. De zon ging langzaam onder over de dakpannen van het oude huis. Ik kon niets doen, ik stond daar maar verlamd. Zelfs toen ik wou gillen kwam er niets uit mijn keel. De grote mahonie houten deur van het huis ging open. En de oudste Salvatore’ broer kwam na buiten. Zijn haren zaten helemaal in de war, en hij had een rare blik in z’n ogen. Zoals een roofdier naar zijn prooi kijkt. Toen hoorde ik een hese stem achter mij. ,Damon! Doe het niet, je weet wat Elena zal doen als ze erachter komt!”. Ik herkende de stem, het was de stem van Stefan Salvatore, het jongere broertje van Damon. Ik had een les samen met hem op school, geschiedenis. Hij haalde er altijd goede punten voor, hij wist er alles van af. Toen Damon bijna voor me stond, werd ik wakker.
Ik stond op, en rende de trap op, na mijn slaapkamer. Ik pakte een lichte, gebleekte broek met een wit topje. Ik trok mijn zwarte converse aan en deed mijn zwarte leren jasje aan. Ik móést naar het Salvatore’ huis. Misschien lagen daar antwoorden, voor al de vragen die ik had. Ik rende bijna de voordeur uit. Met mijn autosleutels in mijn handen. Wacht… Ik verbrande niet. Ik zag alleen de maan hoog boven mij. Het schaarse licht dat de maan op mij scheen maakte niets uit, ik kon alles haarscherp zien. De deur van mijn Minicooper was nog open, raar. Ik had hem niet op slot gedaan dus. De vertrouwde geur van de leren bekleding en de zachte vanille geur in de auto bracht me weer bij zinnen. Ik starte de auto en reed plankgas weg. Na ongeveer een minuut of tien, reed ik het terrein van het Salvatore’ huis op. Ik stopte mijn auto op het groene, verzorgde gazon. En stapte uit. Ik kon stemmen in het huis horen. Het klonk aan als een radiozender die niet goed afgesteld was, een beetje krakerig. Met de minuut nam mijn dorst toe. Ik concentreerde me op de stemmen. ,Broertje, probeer toch niet altijd het fucking engeltje uit te hangen. We weten allebei wel dat ‘the Ripper’ niet voor niets jou bijnaam was”. Hierna volgde een laag, dierlijk gegrom. ,Je had het recht niet Damon! Ze was een onschuldig meisje, die jou niets had gedaan. Met nog een heel leven voor d’r. Dat je haar gedwongen hebt, betekend niets. Nu ze hét is zullen haar herinneringen langzaam terugkomen. En dan? Wat ga je dan doen?”. Toen volgde een lange stilte. Té lang. De voordeur vloog open, en ze zag 2 schaduwen in de deuropening staan.

#7

^Dankjewel! Ik vind het echt leuk dat je mijn verhaal niet slecht vind. Ik ga je advies zeker opvolgen!

#8

Hoofdstuk 1
E
,Ik zei het je net nog Damon”, sist Stefan woedend na zijn broer. Damon blijft in de deuropening, met een frons in zijn voorhoofd. Hij kijkt me recht aan. Dan voel ik woede omhoog komen, dus ik was het meisje waar ze het over hadden. Alles wat er nu met mij gebeurt is dus de schuld van hun. Heel veel meisjes op school vallen als een blok voor de twee broers. Ze zijn inderdaad best knap. Allebei hebben ze donker haar, een lichte egale huid en een vierkante kaaklijn. Damon heeft lichtblauwe ogen, en Stefan groene. Ze lijken op elkaar. Maar die charmes kunnen me niets schelen. Met een schorre stem schreeuw ik, “Het is jullie schuld, alles wat er nu met me gebeurt. Het is allemaal jullie schuld. Zorg dat het weggaat, klootzakken”. Zo boos als ik me nu voel, zo heb ik me nog nooit gevoeld. Damon laat een laag dierlijk gegrom horen. ,Wat gebeurt er met me? Ik weet dat jullie er iets mee te maken hebben. Ik heb het gezien!”, roep ik. Stefan kijkt me vol medelijden aan, alsof ik een of andere enge ziekte heb. ,May, was je naam toch? Kom even mee naar binnen, ik kan je alles uitleggen” zegt hij op een geruststellende toon. ,Ik ben hier toch verdomme niet gekomen om gezellig een kopje thee met jullie te drinken!” schreeuw ik terug. Stefan’s gezichtsuitdrukking veranderd. ,Damon ga naar binnen” zegt hij tegen zijn broer. ,Waarom? Ik mag toch kijken hoe opgefokt mijn eigen creatie is! Hahaha” lacht hij hysterisch. Mijn eigen creatie? Ik snap er niks van. Wat creatie? ,Wat is dit voor bullshit? Zeg me gewoon waarom ik me zo voel, en waarom ik… Gewoon. Ik kom niet mee naar binnen” zegt ik nu kalmer. Stefan komt naar me toe gelopen. Hij haalt een hand door zijn haar terwijl hij zucht. ,Pittig meisje” lacht Damon. Stefan werpt hem een vernietigende blik. ,Oke, dan kom je niet mee naar binnen. Dan gaan we een stukje lopen.”
Hij legt zijn hand op m’n rug en duwt me als het ware mee, tegenstribbelen lukt niet. Hij begint pas met praten als we wat verder het bos in zijn. ,Zie je die boom daar? Probeer die eerste dikke tak daar eens af te breken. Ik weet dat je het nu niet snapt, maar probeer het gewoon eens.”. Ik snap er inderdaad niks van. Hoe zou ik nou die dikke tak af kunnen breken als ik nauwelijks de dop van een pot erwten af krijg? De bast van de boom voelt koel en ruw onder mijn vingers. Ik pak de tak met 2 handen vast, en trek. Tot mijn verbazing scheurt de tak zonder moeilijkheden van de boom af. De tak heeft minstens een doorsnee van 50 cm. Ik laat de tak vallen, een beetje verdwaasd. Hoe kan het dat ik ineens deze kracht heb?
,Laat me raden. Je ziet alles superscherp met veel details. Je hoort dingen die niemand normaal zou kunnen horen van zo’n lange afstand. Je ruikt dingen die je eigenlijk niet zou kunnen ruiken met een mensenneus. En je hebt d…”. Voordat hij zijn zin kan afmaken, word zijn nek omgedraaid door iemand achter hem. Een walgelijk krakend geluid van brekende botten vult zich tussen de bomen, en Stefan zakt in elkaar.

#9

Ik ben nu al dolverliefd op je verhaal, omdat ik een vette vampier/The Vampire Diaries addict ben xD

#10

Ohh dankjee :hugs: ^

#11

Hoofdstuk 1
F
Geschrokken sla ik mijn handen voor m’n mond. Stefan’s levenloze lichaam ligt voor de voeten van Damon. Grijnzend kijkt hij mij aan. ,Me broertje rekt te veel tijd. En blijkbaar voelt hij alsof hij alle verantwoordelijkheid over jou heeft. Maar dat is het niet. Ik heb jou zo gemaakt. Gisteravond.‘’ Ik kijk hem aan vol afschuw. Hij heeft net zijn eigen broer van het leven omgekocht, en praat erover alsof het niks is. ,Oh met hem komt het wel weer goed, hij heeft net zo’n geneeskrachten als jij vanmorgen. Alleen een houten staak door zijn hart zal het hem doen”, zegt Damon alsof hij me gedachten kon lezen.
Ik kan geen woord over m’n lippen krijgen. Alles wat in de laatste paar uren gebeurd is, lijkt wel een nachtmerrie. Maar dit, dit is toch wel het toppunt.
,Ja ik heb je gezien vanmorgen. Ik hield je in de gaten. Kun je je nog herinneren toen je in slaap viel in de keuken? Dat was ik, ik gaf je een verdovingsmiddel. Ik kon niet riskeren dat je nog meer domme dingen deed. Dus ik wachtte vanavond totdat jij verscheen aan onze deur.” Zegt hij.
Ik strompel na achteren, maar hij is binnen één seconde bij me en duwt me mee. Mijn hart klopt in m’n keel, van angst. Ik verbaas me dat ik nog kan lopen met me benen, die net verlamd leken van angst.
,Laten we het kort en krachtig houden. Je bent een vampier. Je hebt bloed nodig om te leven, je kan niet in het zonlicht lopen zonder een magische ring. Blabla. Laten we nu overgaan op het echte werk”
Mijn hele blikveld draait. Ik moet even nadenken wat dat is, een vampier. Ik kan me vinger er niet op leggen. Mijn hele lichaam word slap bij de gedachte. Een korte hysterische lach ontsnapt uit mijn mond. ,Een vampier, kom op nou. Kon je niks beters verzinnen. Had dan gezegd dat ik een of ander mislukt radioactief experiment ben.”
Damon stop met lopen en pakt m’n arm. Hij kijkt me bloedserieus aan, met een frons tussen zijn wenkbrauwen. ,Je gelooft me niet?” Hij knijpt in mijn arm. Ik probeer mijn arm los te schudden van zijn grip, maar ik zit muurvast. ,Kom naar je auto, dan gaan we naar het centrum. Meer zeg ik niet.” zegt hij nou, met een lagere stem als net. Hij sleurt me weer mee door het bos.
Als we bij mijn auto aankomen pakt hij mijn sleutels uit mijn broekzak. Hij maakt de deur van de passagierskant open, en maakt een gebaar met zijn hand. Ik stap in. Sneller dan mogelijk zit hij naast me en start de motor. We scheuren weg over het gras, en stukken grond vliegen omhoog.

#12

Hoofdstuk 1
G
Damon zet mijn radio aan, en neuriet mee met een bekend popliedje. Ik knijp even in mijn arm. Is alles wat nu gebeurt wel echt? Het gevoel van verwarring en angst dat nu door mijn lichaam gaat is niet in woorden te bevatten. Een koude rilling loopt langs mijn ruggengraat. Ik sluit mijn ogen en probeer wakker te worden. Wakker te worden uit deze nachtmerrie waar ik in ben beland. Wacht. Waarom hebben mijn ouders me niet gevonden op de keukenvloer? Waar zijn zij?
,Waar zijn mijn ouders?” vraag ik terwijl ik mijn hoofd langzaam omdraai. Damon houd het stuur losjes vast, en zijn andere arm hangt uit het raam. Hij grinnikt terwijl hij zijn hoofd wegdraait naar buiten. ,Ik zei toch, dat ik je niet nog meer domme dingen wou laten doen? Nou je ouders zijn een lang weekend weg. Ik heb ze gedwongen. Ik heb geen zin om jou als hoopje verdriet op te rapen als je erachter komt dat je je ouders vermoord hebt. “
Alles wat hij zegt probeer ik te snappen, ik probeer alles te bevatten. ,Gedwongen?” vraag ik. Bij gedwongen denk ik aan met een geweer het huis uitgejaagd worden.
,Ja, nog een voordeel van vampier zijn. Omdat wij de roofdieren zijn, en mensen de prooien. Kunnen wij mensen vertellen wat ze moeten doen. Het enige wat je hoeft te doen is iemand aan te kijken ofzo, en dan te zeggen wat je wil. Makkie “. [/size][/font]
Als we aankomen in het centrum zet hij mijn auto aan de kant van de weg en gooit de sleutels naar me toe. Onhandig vang ik ze op en stop ze in mijn zak. In een mum van tijd heeft hij mijn autodeur opengemaakt. Ik stap uit en kijk om me heen. We zijn in de drukste straat van Mystic Falls. Aan de overkant ligt een bekende bar waar ik wel eens met mijn vriendinnen iets ga drinken. Ernaast ligt een avondwinkel. Naast ons ligt het parkje met de grote fontein. Als je verder doorrijd de straat omlaag kom je bij de school. Damon loopt voorop, terwijl ik hem achtervolg. Wat gaan we doen? Ik kan nu nog wegrennen. Ik denk na over allemaal situaties hoe ik weg kan komen. We stoppen voor de avondwinkel. ,Wat gaan we doen?” vraag ik, een beetje op mijn hoede. Damon negeert me.
Dan komt er een jongen de winkel uit. Hij heeft zijn capuchon op, en loopt met een wit plastic tasje. Dan komt Damon in actie. Bijna zo snel dat ik het niet kan volgen met mijn ogen loopt hij op de jongen af, en sleurt hem mee een donker steegje in. Ik hoor hem iets mompelen wat lijkt op “Je beweegt niet en zegt niets”. Snel loop ik het donkere steegje in. Damon drukt de jongen met zijn handen tegen de muur aan en de jongen laat zijn zakje vallen. Met een van angst betrokken gezicht kijkt de jongen hem aan. Dan maakt Damon oogcontact met mij. ,Kijk en leer” fluistert hij met een grijns op zijn gezicht. Hij duwt het hoofd van de jongen aan de kant, zodat zijn nek volledig in het zicht ligt. Dan valt me pas op, hoe ik het bloed door zijn aders kan horen stromen. Zijn slagader in zijn nek gaat op en neer door de druk. Ik focus me op die ader, en het enige wat ik kan horen is het ruisen van het bloed door die ader. Damon buigt zijn hoofd naar de nek van de jongen en ik zie dat zijn hoektanden langer zijn geworden. Zijn ogen zijn ook een rare blauw paars achtige kleur, en rondom zijn ogen zijn de kleine haarvaatjes blauw geworden. Het hele beeld ziet er eng uit. Dan zet hij zijn tanden in de nek van de jongen. Meteen ruik ik de geur van het bloed. Het is het enige waar mijn hersenen zich op kunnen focussen. Ik herinner me weer die enorme dorst. Ik sluit me af van de rest van de wereld, en het enige waar ik aan denk is de smaak van het bloed in mijn mond.
Dan buigt Damon zijn hoofd weer naar achter, en lacht naar me. Zijn tanden zijn rood van het bloed, en er zit bloed rondom zijn hele mond. Het druipt naar zijn kin. In de nek van de jongen zitten 2 donkerrode gaatjes met bloed eromheen. ,Jouw beurt” zegt Damon. Hij doet een stap naar achteren en maakt een uitnodigend gebaar naar de jongen. Ik sta zo snel naast de jongen dat het me verbaast. Ik buig al naar de jongen zijn open nek toe, en een raar gevoel gaat door mijn hoektanden. Als ik erlangs ga met mijn tong voel ik dat ze langer zijn en vlijmscherp.

#13

Verdeeer :upside_down_face:

#14

Hoofdstuk 1
H

Ik word hard na achteren geduwd door een plotselinge kracht. Ik val languit op de grond. Ik knipper met mijn ogen en probeer te kijken wie me duwde. Stefan zegt met een iets té kalme stem tegen de jongen dat hij weg moet rennen, dat hij dit vergeet en hij niet weet hoe hij aan de wond in zijn nek komt. Hij probeert zich gewoon in te houden, dat valt op. Als de jongen de hoek om is gestrompeld, wend Stefan zich tot Damon. Hij stroopt zijn mouwen op, en slaat Damon hard op zijn kaak. Je kan duidelijk iets horen kraken, wat waarschijnlijk Damon’s kaak is. ,Ik had het kunnen weten” zegt Stefan met een hele lage, woedende stem. Damon ligt nu ook op de grond. Tot mijn verbazing begint hij te lachen. Stefan wend zich tot mij en zijn gezichtsuitdrukking word rustiger. Hij pakt mij hand en trekt me omhoog. Voordat ik me realiseer wat er gebeurt, gooit hij me op zijn rug en rent weg. Hij rent zo snel dat ik niet eens goed kan zien waar we zijn. Na een paar minuten herken ik mijn straat, en hij zet me op de grond. Ik kijk hem boos aan. De dorst van net is nu nog erger, doordat ik het bloed geroken heb. Hij heeft me kans om van de dorst af te komen gewoon verwoest. Stefan kijkt me emotieloos aan. ,Had je echt dat leven van die jongen willen afpakken? Damon heeft zeker niet verteld dat er ook andere manieren zijn om aan bloed te komen dan direct van de bron”. Ik kijk hem niet-begrijpend aan. ,Andere manieren?” vraag ik. Hij reageert niet, maar loopt naar mijn huis. Ik ga hem achterna. Ik zie mezelf in het raam. Dan pas zie ik hoe me gezicht veranderd is. Vroeger had ik heel veel sproetjes over m’n hele gezicht, en je zag me jukbeenderen niet zitten. Nu had ik een totaal egale huid, met een paar sproetjes op me neus. Me wimpers waren langer en zwarter, en ik had hoge jukbeenderen. Me neus was dunner, en mijn wenkbrauwen waren donkerder en hadden een lichte boog. Mijn lippen waren ook voller en rozer. Mijn donkerblonde lokken waren tot mijn middel, en steil en glad. Vroeger had ik lokken tot mijn middel, maar ze krulden en waren heel kroezig. Ook mijn heupen waren breder, en mijn taille was smaller. Ik was best… knap. Toen Stefan zag dat ik verbaasd naar mezelf aan het kijken was, liet hij zijn ogen ook over me heen gaan. ,Dat hoort er ook bij” mompelt hij. Hij maakt de voordeur open en stapt naar binnen. Als ik ook binnen ben, zegt hij ,Ik kom zo weer, dan laat ik je zien dat er ook andere manieren zijn.” Een paar seconden later valt de voordeur in het slot en sta ik alleen in het halletje. Ik doe mijn jasje uit en hang die op. Al vanaf hier kan ik de zure guur uit de keuken ruiken. Ik loop naar de keuken en begin mijn spuug op te ruimen. Ik zet alle spullen weer recht, en het lijkt alsof er niks gebeurd is. Ik voel me echt vies, dus ik loop naar boven. Ik trek m’n kleren uit, en pak een zwart onderbroekje en zwarte kanten bh uit mijn kast. Ik loop naar mijn badkamer en zet de douche aan. Als de badkamer zich vult met het warme stoom, kijk ik na mezelf in de spiegel. Alles wat vandaag gebeurt is lijkt wel een heel realistische droom. Als het water warm genoeg is, stap ik onder de douche. Ik neurie zachtjes mee met mijn lievelingsliedje in mijn hoofd, dat kalmeert me een beetje.
We’re a million lonely people
All together on this needle in the sky
Afraid of heights
In your dreams we made it legal
By the laws of lesser evil
We call out
But not tonight
I dare you to love
I dare you to cry
I dare you to run
I dare you to try
I dare you to fall
And lay on the ground
I dare you to feel
I dare you to be
Now

#15

  1. Je gebruikt hele rare aanhalingstekens.
    ‘Je gebruikt rare aanhalingstekens’, zei Slak.

  2. Waar zijn je alinea’s?
    Het is nu een prop tekst, dan heeft de lezer al minder zin om het te lezen en is het minder overzichtelijk.

  3. Het zijn allemaal opsommingen van wat er gebeurt, veel korte zinnen, weinig gevoelens en tsja, het is gewoon zoals: Ik sta op. Ik loop naar beneden. Ik pak een pak muesli. Ik gooi er melk bij. Blabla
    Het loopt niet lekker door.

  4. Let op spelfouten

Klein voorbeeldje:
Plotseling word ik hard na achteren geduwd, waarna ik languit op de grond val. Geschrokken knipper ik met mijn ogen en probeer ik te kijken wie mij duwde.
‘Als ik jou was, zou ik wegrennen,’ zegt Stefan met een iets té kalme stem. 'Je gaat dit vergeten en weet niet hoe je aan die wond in je nek komt.
Ik weet dat hij zich gewoon probeert in te houden, het valt op.

Als de jongen de hoek om is gestrompeld, wendt Stefan zich tot Damon. Hij stroopt zijn mouwen op en slaat Damon hard op zijn kaak, die je duidelijk kan horen kraken.
‘Ik had het kunnen weten,’ zegt Stefan met een hele lage, woedende stem.
Door de klap ligt Damon nu ook op de grond en hij begint tot mijn verbazing te lachen.
Stefan wendt zich tot mij, waarna ik zie dat zijn gezichtsuitdrukking rustiger wordt. Hij pakt mijn hand en trekt mij omhoog. Voordat ik me realiseer wat er gebeurt, heeft hij mij op zijn rug gegooid en rent hij weg. Hij rent zo snel dat ik niet eens goed kan zien waar hij naar toe gaat.
Na een paar moeten herken ik mijn eigen straat en Stefan zet mij op de grond. Terwijl ik hem boos aan kijk merk ik dat de dorst van net nog erger is geworden, door het bloed dat ik geroken heb. De kans om van de dorst af te komen, heeft hij verwoest.

Hoop dat je snapt wat ik bedoel.

#16

^ Ik zie gewn verschil.

Ik vins het veehaal nu al erg leuk,vooral omdat het niet helemaaaaaaaal twilight-style is. Stukje☺?

#17

Oh shitterende fuck ik zie nu pas dat ik al 2 maanden later up SOTRYY