ontzettend ongelukkig

[_31]

Hi lieve meiden,
ik ben een meisje van 13 (december 14) en ik loop al ongeveer 2 jaar met problemen die ik niemand durf te vertellen. Ik ben ontzettend ongelukkig.

Ik kan het totaal niet met mijn ouders vinden. Op mijn 12e werd ik vaak door mijn vader geslagen en geschopt; mijn moeder wist hier wel van, ik heb het haar verteld en af en toe was ze er zelf bij. Ze zei; dat heb je verdiend, hij doet het niet zonder reden. Ik heb altijd ruzie met ze, en met mijn broertje kan ik het ook niet echt vinden. Altijd word de schuld op mij geschoven, ik word uitgescholden voor kânkerkind, trut, waardeloos kind en ik hoor mijn vader zelfs zeggen dat ik dood kan vallen. Woorden doen geen pijn zeggen ze, maar om dit van je ouders te horen breekt je ontzettend. Ik heb het gevoel dat ze helemaal niet van me houden.

Ook word ik op school regelmatig uitgescholden door ‘vrienden’/jongens, dik, lelijk etc. etc. Achter mijn rug hoor ik dingen over me gezegd worden, zelfs mijn ex heeft tijdens onze relatie dingen verveldende dingen verteld, het lijkt alsof ik telkens verder van mijn vriendinnen afdrijf. Ik ga niet met plezier naar school, maar ik doe me anders voor op school, veel lachen etc etc.

In groep 8 was dit ook al, en heb ik mezelf al lopen uithongeren. Toen kwamen er al roddels dat ik anorexia had. (Had ik niet, maar ze hadden door dat ik het altijd koud had, eten weggooide,nooit mee-at). Toen begon ik ook met roken, dat deed ik vaak alleen ergens in het bos. In de eerste had ik me een nacht ook al voorbereid op een laatste nacht, maar de slaappillen werkte niet (te lage dosis & vooral stress denk ik) en ook wel omdat ik misschien te bang/schijterig was om het te doen.

Het lijkt misschien aanstel ofzo, maar ik huil mezelf echt iedere nacht in slaap en het doet gewoon heel erg pijn als je het gevoel hebt dat je waardeloos bent en niemand van je houd. En ja, er word misschien nu gezegt dat je voor vriendinnen wel belangrijk bent enzo, maar dat is gewoon moeilijk te geloven als zij je dat gevoel niet geven. Daarbij ben ik ook heel erg verlegen en wil/durf ik het niemand te vertellen.

Ik weet echt niet meer wat ik moet doen?
btw kan gemeen commentaar even voor je gehouden worden, heb ik even geen behoefte aan nu. Ik wou mijn hart graag luchten.
dankje <3

[anon93575685]

Jeetje, wat rot… het is makkelijk te zeggen op internet; zoek hulp. Maar dat is het natuurlijk niet. Het enige wat je denk ik kan proberen, is om toch positief te blijven, hoewel dat bijna niet gaat als je ouders je zo erg de grond in stampen.

Misschien kan je het een paar jaar aankijken, zodat je daarna hulp kan zoeken bij een of andere instantie die kinderen op zo’n jonge leeftijd een onderdak kunnen bieden, misschien kan je naar pleegouders toe? Het klinkt heel kut, om van je eigen ouders weg te moeten, maar als die pleegouders je 1000x beter behandelen als je eigen ouders, is dat het meer dan waard.

Over die mensen op school moet je je niet te druk maken, kijk je dat programma over de streep weleens? Dan zie je pas hoeveel mensen het zelfde hebben meegemaakt als wat jij mee maakt, geweld in huis, ruzie, dat soort dingen. Je bent echt niet alleen op de wereld, hun zijn gewoon zo dom dat ze andere mensen gaan pesten terwijl ze zelf misschien ook wel problemen hebben.

Ik hoop dat je wat aan mijn reactie hebt, ik weet er niet heel veel van…

[ladyfaith]

Pff, dat is echt zwaar shit. Ik kan me ergens wel voorstellen hoe het voelt, ik heb ook een tijdje gehad (toen mijn ouders nog niet gescheiden waren) dat mijn vader me sloeg en soms ook schopte enz. Als ik dan iets fout deed zei die ‘Ik zou maar oppassen als ik jou was, want ik sla je helemaal in elkaar’ terwijl ik dan helemaal niks had gedaan, dat had mijn broer dan gedaan, en daar kreeg ik altijd de schuld van. Ik heb me ook een hele tijd ongelooflijk eenzaam en klote gevoeld. Maar dat is over gegaan toen mijn ouders gingen scheiden (3 jaar geleden) en ik mijn vader minder zag. Maargoed, hier heb jij natuurlijk niks aan.

Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat je hulp moet gaan zoeken, ga naar een docent op school en vertel je verhaal. Ik begrijp dat dat heel eng is, maar je hebt nu toch niemand anders waar je je verhaal aan kwijt kunt, en zo’n leraar kan stappen ondernemen. Het is misschien beter voor jou als je naar een pleeggezin gaat waar je beter behandeld wordt. Het is ook niet echt leuk om thuis weg te moeten, dat begrijp ik heel goed. Maar geloof me, dat doet je heel veel goed.

Sterkte meisje, ik hoop dat je eruit komt.

[Loyalty]

Je weet dat wat je vader doet strafbaar is? Als dit aan het licht komt, word je uit huis geplaatst. Dat lijkt en is niet ideaal, maar misschien is het wel de (enige) oplossing. Als je namelijk wilt wachten totdat je zelf uit huis kan, moet je er op rekenen dat dit nog jaren gaat duren. Dit heeft als gevolg dat je verkeerde beslissingen gaat nemen: overdosis pillen, roken etc. misschien later wel drugs en veel alcohol. Je zult jezelf moeten beschermen, maar dat kun je niet alleen. Je moet ook weten dat hoe het bij jou op school er aan toe gaat, een gevolg is van jouw thuissitatie. Jij gedraagt je opvallend anders dan anderen, doordat jij thuis geen liefde etc. krijgt. Hierdoor uit jij je misschien in andermans ogen raar, stil of weet ik veel wat. Dat praat natuurlijk niet goed wat zij doen. Wat ik wil zeggen is, zoek hulp. Jij hoort thuis bij een ander (pleeg)gezin, leefgroep of iets anders, in ieder geval een plek waar jij kunt ontdekken waar jij gelukkig van wordt en de kansen krijgt om jezelf gelukkig te maken en in een omgeving met mensen die om je (willen) geven en van je (willen) houden. Ik durf bijna te garanderen dat dat veel beter voor jou is, ook al snap ik dat het ontzettend moeilijk is, het blijven je ouders.