Hoi meiden,
ik zit al een lange tijd met een probleem.
Door mijn ‘ziekte’, ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten noemen, is mijn relatie anders dan die van anderen. Mijn vriend weet precies hoe hij met me om moet gaan, en dat is fijn. We wonen samen sinds ausgustus, (ik ben best jong gaan samenwonen, want ik was net achttien) en hebben een hondje. Maar door die zekerheid die ik heb, ben ik me enorm aan hem gaan vastklampen. Maar dat word stukje bij stukje minder en slaat erin om dat ik hem van me af probeer te duwen. Een soort zwart-wit idee dus.
Ik ben gaan denken dat niets zeker is in het leven en dat ook mijn vriend me vroeg of laat verlaat. Ik ben allemaal plannen aan het schrijven hoe ik het moet aanpakken als mijn vriend me in de steek laat, en ben zelfs obsessief bezig met geld op dit moment. Ik zit thuis door mijn ziekte omdat ik niet kan werken, maar ik wil nu weer aan een opleiding beginnen en gaan werken terwijl ik het eigenlijk helemaal niet kan, gewoon omdat ik wil dat ik succesvol ben als mijn vriend en ik besluiten uit elkaar te gaan. Zodat ik niet afhankelijk ben van mijn ouders en andere mensen in mijn omgeving.
Ik vind dit enorm lastig en ik heb geen enkel idee hoe ik dit op moet lossen. Soms zit ik eraan te denken om terug te gaan naar mijn ouders omdat dat lekker makkelijk is, weglopen voor de harde waarheid. Dit bespreken met mijn vriend wil ik ook niet, omdat ik dit al eens voorzichtig geprobeerd hebt, maar het komt erop neer dat hij het niet snapt.
Hebben jullie enig idee hoe ik dit aan kan pakken…? Ik heb zoveel onrust in mijn hoofd op dit moment dat ik gewoon echt even radeloos ben.
