Hey, dit is m’n eerst verhaal op Girlscene. Ik heb al een tijdje niet geschreven dus k hoop dat het oké is! Feedback is heel erg welkom!
Wat je moet weten:
In het jaar 2016 is er een oorlog uitgebroken tussen Rusland en Amerika, telkens dreigden ze elkaar plat te gooien met bommen. Nooit gebeurde dat, tot een dag in December. Margot January is een van de weinige overlevenden van de Tsar Bomba door een speciale aandoening die haar immuun maakt tegen straling. Terwijl ze een nieuw leven probeert op te bouwen ontmoet ze mensen als haarzelf.
Hoofdstuk 1
Al het eten dan goed houdbaar was had Margot in de koffer gestopt, samen met wat water en kleding. Het was moeilijk om het huis te verlaten waar je was opgegroeid, waar je zoveel goede herinneringen aan had. Zelf had ze ook nooit voorzien dat ze deze plek ooit zou moeten verlaten. Margot tilde de koffer op en duwde de voordeur open. Buiten zag alles er nog vredig uit, sommige vogels zongen en de zon scheen. De koude winterwind blies om haar heen. Ze had haar koffer in haar linkerhand. Met haar rechterhand hield ze een rugzakje met persoonlijke bezittingen vast en om haar borst zat de draagriem van een jachtgeweer geklemd. Alles wat ze hoopte niet nodig te hebben
Klik Klik, de achterklep van de auto opende zich. Margot dumpte haar koffer in de bak en smeet hem weer dicht. Ze opende de auto en ging achter het stuur zitten. Haar hoofd voelde licht, ze kon nergens goed aan denken. Zo zat Margot een paar minuten achter het stuur, denken aan niks. Het was alsof haar hersenen in rook waren opgegaan. Het jachtgeweer lag naast haar op de stoel en de rugzak lag op de achterbank. Klaar om te gaan, maar ze wou niet. Vastberaden was ze om naar Oostring te gaan. Ze hoopte dat daar mensen waren die haar konden helpen. Konden vertellen wat er was gebeurt, ook al wist ze dat zelf wel.
De echte Tsar Bomba was gevallen. Margot zat middenin de straling van de atoombom.
Radeloos trapte ze het gaspedaal in en draaide de contactsleutel rond. De auto kuchte en schoot naar voren, Margot reed voorzichtig over de wegen heen, kijkend uit het raam op zoek naar ander leven. Er waren vogels die vloten en ze had al een paar katten langs de weg gezien, kleine insecten botsten soms tegen haar autoraam aan, maar geen spoor van mensen. Het was alsof ze alleen was op deze wereld. Dat wou ze niet, ze miste haar moeder. Haar moeder was nooit teruggekomen die week. Die ellendige week waarin ze alleen thuis zat te wachten tot dat mam eindelijk thuiskwam van haar vriendinnen. Waarin Margot langzaam realiseerde wat er was gebeurd.
Met een slakkengang passeerde ze lege boerderijen, loslopende koeien, rijen met bomen.
Zonder enig doel volgde ze de bordjes die haar naar de stad brachten. ‘Wat als daar niemand was?’ vroeg ze zich af. Wat dan? Had het dan nog nut om verder te rijden?
Ze keek door haar raampje, de bomenrij waar ze langs reed leek niet te stoppen. Haar ogen keken scherp naar beweging. Margot had hoop.
De banden van de oude Volvo piepten schil. Hij was net op tijd stil gekomen te staan. Margot’s adem stokte, haar handen klemden zich vast om het stuur. ‘kut’ ademde ze piepend uit.
Met een ruk trok ze de zijdeur open.
“Hallo?” het voelde of haar longen vacuüm gezogen werden.
Strompelend stond de jongen op, hij had een snee op zijn arm.
“Sorry,”
Iemand. Dean. Dean van haar basisschool. Ze herkende hem nog amper.
“Gaat het?” vroeg Margot.
Dean leek net zo verward als Margot te zijn. Deze week had ze nog geen mens gezien.
“Jawel,” knikte hij. Een beetje bloed stroomde uit de scheur in zijn jas. “Heb jij iemand gezien?”
“Ik bedoel, iemand, gewoon iemand, die leeft?”
Margot schudde haar hoofd. “Nee,” ze klonk kortaf. Een brok ontstond in haar keel.
“Moet er iets om je arm?” ze wees naar de snee.
“Oh, nee ik denk het niet.” zei hij terwijl hij zijn arm vasthield, “Waar ga je heen?”
“Oostring.” knikte ze, “misschien, kunnen ze daar ons helpen.”
Dean keek haar met grote ogen aan, hij was nog in shock. “Oké” zei hij vlugjes.
Margot opende de passasiergskant voor hem. Ze legde het geweer op de achterbank. Dean stapte beduusd in en Margot startte de auto.
Zwijgend volgden ze de weg naar Oostring.
en je cover is echt zoo tof!