Ten eerste mijn excuses voor de onduidelijke topictitel, maar ik kon het even niet beter verwoorden.
Ik ben een tijdje (van half 2009 tot augustus 2011 ongeveer) erg ongelukkig geweest. Ik zag het allemaal niet meer zitten. Ik was contstant moe en vond niks meer leuk. Dit kwam deels door omstandigheden, maar vooral door mijn eigen denkwijze.
Ergens in augustus drong het tot me door dat, als ik ooit tevreden zou willen zijn, ik hier zelf aan zou moeten werken.
In die tijd ben ik een heel sterk gevoel van ironie gaan ontwikkelen en sprak ik mezelf altijd toe als ik zelfmedelijkden begon te krijgen, of als ik wilde ophouden met iets te doen, omdat ik er eigenlijk niet genoeg energie voor had.
Ik heb mezelf geforceerd weer dingen leuk te gaan vinden en te stoppen met het uiten van mijn negative gedachtes. Op dit moment zijn er oprecht dingen die ik interessant vind, en tot voorkort had ik ook weer een droom. Laatst ben ik me gaan realiseren dat dat iets is wat niet in mijn bereik ligt.
Ik heb nog steeds een hekel aan mezelf, aan wat ik fout doe, aan hoe ik eruitzie, aan mijn lompheid, maar voornamelijk aan hoe ik denk en mijn typische karaktertrekjes.
Sinds augustus heb ik geprobeert dat te compenseren door goed mijn best te gaan doen op school en door mijn medemens zo veel mogelijk van dienst te zijn.
Dat laatste is iets wat voor mij heel erg persoonlijk is, ik heb altijd al het gevoel gehad dat iedereen op mij neerkeek, dat ik niet goed genoeg was voor hen.
Niet dat iedereen tegen mij was ofzo, maar dat niemand mij aardig/interessant vond en dat ze dwars door mij heen konden kijken.
Ik ben op sociaal gebied altijd heel erg bang om iets fout te doen, ik heb zo vaak dat ik iets wil zeggen, maar dit niet goed uitleg, of ik verslik me in mijn eigen woorden ofzo. Dan kijken de mensen met wie ik praat mij heel erg raar aan en dat is dan weer iets waar ik regelmatig aan terugdenk.
Ook kan ik niet tegen kritiek, ik wil alles goed doen, maar daar heb ik vaak niet de tijd voor of ik ben er op dat moment te lui voor en als mensen mij dan aanspreken over wat ik fout heb gedaan, voel ik me echt extreem schuldig en kan ik alleen maar denken aan waarom ik dat nou zo nodig verkeerd heb gedaan.
Ook heb ik het gevoel dat alles wat ik verkeerd doe, mij achtervolgt als het ware. Ik merk vaak dat alle kleine dingetjes die ik fout heb gedaan steeds maar weer terugkomen.
En bij alles wat ik doe ben ik bang dat het ook nadelig zal zijn (zoals het plaatsen van dit bericht; ik wil dit al vrij lang kwijt, maar ik durf het nooit te doen, omdat ik bang ben dat een werkgever mijn ip-adres ooit zal opsporen en mijn hele internetgeschiedenis zal doorkijken, mij niet zal mogen en mij dus niet zal aannemen).
De laatste tijd ben ik vrij gestressed en ik merk dat al mijn negative gevoelens weer langzaam een beetje terugkeren en dat ik iets minder lust heb om te doen wat ik moet/wil doen. Ook ben ik de laatste tijd steeds vaker ziek en heb ik weer minder energie dan normaal.
Ik weet dat dit allemaal waarschijnlijk erg raar klinkt, maar ik zit hier echt mee en stiekem hoop ik dat er iemand is die hetzelfde heeft gehad en weet hoe je hier vanaf kan komen.
Bedankt voor het lezen. 