Omgang depressieve vriend

Lifestyle
#1

Hey

Een vriend van mij is waarschijnlijk chronisch depressief. Hij krijgt binnenkort antidepressivum, waar ik me al zorgen om de bijwerkingen maak. “De eerste twee tot vier weken is er kans op de geregistreerde bijwerkingen (waaronder droge mond, angstig zijn, vreemd voelen, slecht slapen, depressie en suicide), daarna stabiliseren de bijwerkingen. Langeretermijnbijwerkingen zijn dik worden en verminderd libido. Circa 19% van de patiënten komt de eerste 4 weken niet door ten gevolge van de bijwerkingen.”

Nou weet ik dat je iemand die depressief is niet moet proberen op te vrolijken, dat heeft een averechts effect, en ook niet moet beschermen om meer sociaal isolement te voorkomen, maar hoe moet je eigenlijk wel met ze omgaan?

Sure, ik praat met 'm, en ik weet dat ik hem niet kan helpen, maar ik wil niet nonchalant overkomen, maar ik wil hem ook niet laten merken dat ik bang ben. We hebben het wel eens over zelfmoord, maar dan blijft het ook gewoon bij ‘erover nadenken’, en het niet in praktijk brengen ofzo, en ik maak me echt zorgen wat die antidepressivum met hem zal doen.

Heeft iemand advies of een soortgelijke ervaring ofzo?

#2

Een vriend van mij is ook depressief en ik zorg er gewoon voor dat hij weet dat ik er altijd voor hem ben , en ik luister gewoon altijd goed naar wat hij te zeggen heb dat is voor hem ook goed.

Ik snap wel dat je het kut vind dat hij antidepressivum krijgt met die bijwerkingen. Ga gewoon met hem erover praten over die bijwerkingen enzo en dat je je echt zorgen maakt …

#3

Hm-hm, hij weet het ook wel. Hijzelf maakt zich niet zo’n zorgen om de medicijnen. Hij wil gewoon normaal zijn. Ik vertel hem vaak genoeg dat hij normaler is dan de meeste mensen die ik ken, maargoed, hij wil het niet horen. Can’t blame him, dan zou ik hypocriet zijn. Ik luister ook totaal niet naar mensen die zeggen dat ik niet zo onzeker moet doen, dus ik kan me wel een beetje verplaatsen in hem.

Ik wou gewoon dat er meer was dat ik voor hem kon doen.

#4

ja ik weet dat machteloze gevoel , als die vriend van mij me vertelt hoe kut en eenzaam hij zich weer voelde en hoe die weer over zelfmoord nadenkt voel ik me ook onwijze kut . Want je wil meer doen maar het kan gewoon niet …

Probeer hem dan gewoon zo normaal mogelijk te behandelen want ik denk dat hij daar ook gek van word dat iedereen hem behandelt als een raar persoon omdat hij depressief is. Probeer gewoon met hem te lachen maar laat wel ruimte in jullie vriendschap over voor zijn problemen anders word je een fairweatherfriend en dat is nog kutter.

#5

We praten er meestal over op MSN, in real life zijn er meestal anderen bij en dan hebben we gewoon lol. Hij kan nog prima lachen, gelukkig. Vandaar dat veel mensen geen weet hebben van wat er speelt, ze zouden wss zelfs verbaasd reageren. Ik hou me vast aan de gedachte dat het na het eerst verslechteren van de situatie door die antidepressivum, het wss juist veel beter met hem zal gaan.

#6

pff, wat een rotsituatie :\ je wil natuurlijk niet laten merken dat je onwijs ongerust bent, en dat is ook logisch, maar je wil ook niet heel nonchalant overkomen, alsof het je allemaal niks uitmaakt! als ik jou was zou ik een keer goed met hem gaan praten, in real life onder 4 ogen. Gewoon zeggen dat je even met hem wilt praten, en dan vertel je waar je je zorgen om maakt, maar je ook weer niet téveel zorgen wil maken, want je wil hem vertrouwen, etc.

Sterkte ermee!

#7

iig wel een beetje opletten als ie weer over zelfmoord begint. want ik ken iemand die leek heel vrolijk maar die had ook plotseling zelfmoord gepleegd terwijl niemand dat had verwacht. als we er op voorbereid waren hadden we er nog wat aan kunnen doen.
dus ik zou hem in de gaten houden, maar niet te overdreven.
sterkte iig! :four_leaf_clover:

#8

Ik kan me wel een beetje voorstellen in wat voor situatie jij nu zit. Mijn broertje is namelijk al een hele tijd depressief. Niet chronisch, maar hij heeft wel een zeer verhoogde kans later weer depressief te worden (als hij er nu al uitkomt…).
Maar hij is ook aan de anti-depressiva gegaan. Sowieso werken anti-depressiva pas na 6 tot 8 weken dus je moet niet meteen resultaat verwachten! Het resultaat komt beetje bij beetje, vaak niet eens te merken. Bij mijn broertje ging het juist in het begin met die medicijnen heel moeizaam. Hij werd er vooral heel erg moe en down van dat hij nog maar twee uur per dag naar school kon, meer kon hij niet aan.
Ik denk niet dat het erg is hem te laten weten dat je bang bent. Als hij echt een goede vriend van je is, heeft hij sowieso wel door dat er iets is. Je lichaamstaal wordt toch anders naar iemand als je bang bent. Door te dat gewoon te zeggen ben je eerlijk tegenover hem. Mijn ervaring is dat dat juist goed valt, omdat hij dan jouw veranderende houding (onbewust) niet meer hoeft te verklaren als een afstandelijke houding omdat hij ‘raar’ is omdat hij een depressie heeft.
Bovendien is hij waarschijnlijk zelf ook bang. Door toe te geven dat jij bang bent, kan hij er waarschijnlijk makkelijker over praten.
Volgens mij kun je hem het beste helpen door hem mee te nemen en leuke dingen te doen. Depressieve mensen sluiten zich vaak (ik weet niet of dat in jouw geval zo is…) liever af van de wereld en blijven thuis. Mijn broertje heeft er heel erg veel aan gehad dat hij met vrienden naar buiten ging, leuke dingen doen. Aan de ene kant gaf dat voor hem bevestiging dat hij toch meer waard was dan hij dacht en aan de andere kant kon hij even plezier maken, voelde hij zich even weer goed.
En ik denk dat het belangrijk is dat hij met een psycholoog of iets dergelijks praat. Mijn broertje wilde dat eerst ook echt niet en de eerste gesprekken waren moeizaam, maar nu heeft hij er heel veel aan. Zij kan duidelijk maken dat het niet hun schuld is dat ze een depressie hebben, dat ze niks fout doen op een manier die wij niet kunnen waarschijnlijk. Ook al ken jij hem beter, een psycholoog weet toch beter hoe hij/zij kan helpen. Een psycholoog doorziet sneller wat de oorzaak is, wat de knelpunten zijn etc.

Nu moet ik weer snel gaan, als je nog vragen hebt of wil praten o.i.d., laat maar horen! :wink:

#9

Mijn vader is al anderhalf jaar depressief, en hij slikt hetzelfde. Van de bijwerkingen heb ik eigenlijk nooit iets gemerkt, eerlijk gezegd bleef het zoals het al was. Er zit niks anders op dat afwachten, denk ik, en ik zou hem gewoon goed in de gaten houden. (op een vrij subtiele manier.)

#10

Dankjewel iedereen!

@Yooooni
Hij is echt heel gesloten, soms kruipt hij wel een beetje uit zn schulp maar dan moet ik echt opletten wat ik zeg, want hij kruipt zo weer terug als t ware. Hij praat ook echt alléén op MSN, vind hij wat makkelijker denk ik. Kan me wel voorstellen.

@Krommebanaan
Ja ik ken ook wel wat mensen die er zelf een eind aan hebben gemaakt. Bij de ene heeft niemand het aan zien komen en nog steeds weet niemand waarom. Ik vind het ook wel eng want hij praat er echt heel serieus over, niet dat hij het overweegt, maar gewoon zijn hersenspinsels zegmaar. Tis niet zo iemand die heel overdreven naar aandacht zoekt en op MSN zit te zeuren van “omg ik voel me kutttt wehheh ik ga zelfmoord plegen!” sorry maar zulke mensen neem ik niet serieus.

@Nienaa92
Ten eerste sterkte voor jou en je broertje! Mijn vriend krijgt nu een lichte dosis antidepressiva, als hij na een paar weken geen verschil merkt ofzo, gaan ze hem wat meer voorschrijven. Dus ben erg benieuwd. Hij zit idd nogal graag thuis, maar als we iets gaan doen doet hij meestal wel gewoon mee. Dan merk je vrijwel nooit dat hij zich kutvoelt, he hides it well.
Ik probeer me iig niet op te dringen aan hem ofzo, maar ik laat wel zien dat hij me niet lastigvalt met zn problemen (daar zit hij ook mee, dat hij mij op zou zadelen met zijn zooi). Natuurlijk zit ik ermee maar ik help hem graag. We hebben ook veel gemeen op sociaal gebied zegmaar, bijvoorbeeld onzekerheden alleen heeft hij het veel harder te pakken. Als ik wat over mezelf vertel vind hij het ook makkelijker om zelf iets los te laten omdat hij het herkent. Hij weet dat hij niet de enige is.

@Living
Ik had het erover met mijn moeder, en die zei dat ze ook antidepressiva heeft genomen een tijdje, en dat ze daar expres niks van had gezegd. Ik kan me ook geen veranderingen herinneren… maar ook geen verbeteringen eigenlijk. (Mijn familie is niet allemaal rozegeur en maneschijn, vandaar)

In ieder geval super bedankt dat jullie je verhaal delen en advies enzo, means a lot!

x

#11

hm depressieve mensen hebben vaak het idee dat anderen hun niet begrijpen. En daarom vertellen ze niet makkelijk hoe ze zich voelen hoewel ze eigenlijk heel erg graag willen dat iemand hun begrijpt.

Het belangrijkste is dat je vooral luisterd naar je vriend. Vraag door op de dingen die hij verteld maar ga ook niet telkens vragen hoe hij zich voelt of hem proberen op te vrolijken. Alleen luisteren is al heel veel en laat hem weten dat je er voor hem bent.

#12

Oh dat bedenk ik me nu pas. Mama heeft ook een tijdje aan de antidepressiva gezeten. Maar niet omdat ze depressief was, maar omdat ze wilde minderen met roken en daar kunnen antidepressiva ook voor werken. Maar dat bedenk ik me nu pas, omdat mama echt totaal niet veranderde. Ze was niet depressief en kon dus ook niet minder depressief worden, maar er traden helemaal geen bijwerkingen op. Sterkte in ieder geval!

#13

Tis wel lastig want hij heeft vaak geen zin om af te spreken en het laatste wat ik dan moet doen is opdringen en pushen enzo dat snap ik ook wel, maar ik wil niet dat hij zichzelf isoleert… Het is sowieso wel eens moeilijk om er rekening mee te houden en dan kan ik me wel eens boos voelen, maar dat reageer ik niet op hém af. Andere vrienden worden wel boos op hem, want hij heeft het hen niet verteld. Voor mij maakt hij het dan ook moeilijk, zit dan een beetje voor hem op te komen maar kan niet zeggen waarom. Dus ik heb al tegen hem gezegd dat hij het beter ter sprake kan brengen bij anderen, voordat er onnodig ruzie van komt.

#14

naja ben zelf ook depressief (geweest/ben) en ik denk dat het beste werkt is praten, veel praten, en begrip tonen. Je bent zelf niet depressief geweest ofzo, dus misschien klinkt begrip raar, maar probeer het te tonen. Vrolijk proberen te maken e.d heeft inderdaad geen nut. Je moet hem idd niet pushen maar praten kan altijd, telefoon, sms, msn, of gewoon spontaan bij hem langsgaan enzo. praten helpt echt denk ik!