Hay, mijn 2e verhaal.
Over een jongen die zelfmoord wilt plegen…
en het ook doet.
Maar wat als hij niet sterft wanneer hij eingelijk dood hoort te zijn.
[b]Met wazige ogen keek Hij naar beneden, het was zo hoog waar Hij stond. Hij lachte even, het was zo grappig dat niemand wist wat Hij nu van plan was. De wind blies zijn haren omhoog. Hij had diep zwart haar, zijn haren hadden de zelfde kleur als de hemel die hij nu voor zich zag, pikzwart. Op zijn armen had hij diepe sneeën, hij wist precies nog wanneer hij die had gedaan. Vlak nadat hij een lijntje had gesnoven, had hij diepe sneeën in zijn arm gemaakt. Het voelde zo goed, de bloed die zijn witte dekbed liet verkleuren. Hij haalde diep adem, hij was deze keer niet high. Hij wou nuchter zijn wanneer zijn hoofd de grond zou smashen. Hij stond op het dak van het gebouw waar alles begon, het was twaalf verdiepingen hoog. Hij besloot dat hij genoeg tijd verspild had, hij blies zijn adem zachtjes vanuit zijn droge lippen. Toen liet hij zich vallen, even wou hij schreeuwen of huilen. Maar alles leek nutteloos, hij zag hoe de grond steeds dichter en dichterbij kwam.
Hij hoorde een korte krak toen hij de grond raakte.
`God, Laat me alstublieft sterven!”
Verder?
[/b]
hahaha