Okee, ik word er nu echt een beetje gek van!
Ik ben 18 maar krijg het nog steeds voor elkaar om mezelf elke dag voor gek te zetten omdat ik gewoon slecht ben in sociaal contact. En dan gaat het vooral om onbekenden, mensen die ik maar een klein beetje ken, of mensen bij wie ik me niet echt op m’n gemak voel bv. leidinggevenden op m’n werk. Dat is dus ongeveer 99.999999% van de Nederlandse bevolking…
Gisteren bijvoorbeeld moest ik de huisarts bellen: daar hou ik al niet zo van, maar ook al weet ik dat het niet zo moeilijk is om even te bellen: het is volkomen terecht dat ik daar niet van hou. Want ik krijg het weer voor elkaar om te gaan stotteren / hakkelen, rare en domme antwoorden te geven etc. Precies hetzelfde op m’n werk. Ik wilde gewoon vrij gaan vragen omdat ik op het moment waarop ik normaal zou werken een toets had: op zich geen probleem, want die toets gaat natuurlijk voor. Maar ik dacht ‘ik doe gewoon alsof die toets wat eerder begint, dan kan ik nog even leren van tevoren’ (ik ging ervoor namelijk nog wel even werken). Maar ik kan ZO slecht liegen: ik ging weer stamelen, etc. en kwam totaal ongeloofwaardig over. M’n leidinggevende keek me aan van: ‘Jahoor, geloof je het zelf?’ maar gaf me uiteindelijk wel vrij. Maar dit heb ik dus altijd: als ik iets aan een collega moet vragen, als ik iemand moet bellen, als ik me al een beetje opgelaten voel. En doordat ik mezelf dan al een beetje voor gek zet, voel ik me nog meer opgelaten en ga ik weer blunders maken. Ik heb dit altijd al wel, maar ik heb geprobeerd om me er niks van aan te trekken wat anderen van me vinden. En dat lukt aardig, maar het helpt totaal niet mee aan m’n (fysieke + sociale) klunzigheid! En als ik nou een schattig 12-jarig meisje was geweest was dat nog niet zo vreemd, maar ik ben 18 jaar en bijna 1.80. Dus nu vind ik het wel een beetje tijd dat het weggaat. Help!
heel herkenbaar
up
Ennn ik denk ook steeds: boeiend, die assistente die ik aan de telefoon krijg kent me toch niet / die collega kom ik ook niet meer tegen als ik hier ontslag neem. Maar ik moet toch een keer beginnen met een niet-totaal-idiote indruk maken bij anderen?
Bij vrienden gaat het trouwens wel goed en dan ben ik ook een compleet ander persoon.
Up! (:
Wel eens het boek ‘jij bent een sukkel, ik ben oke’ gelezen? (het principe is juist het omgekeerde daarvan haha) maar dat gaat over mensen spiegelen. Ik herken het probleem echt, want ik word ook altijd een stamelende idioot als ik iets moet vragen of iemand moet bellen. Ik heb later stage en daar moet ik dus nu voor gaan bellen, maar i kstel het steeds uit xD. Maargoed, dat boek helpt denk ik een hoop om dingen anders te zien. En uiteindelijk toch maar proberen te denken ‘ach als dit ff niet goed gaat, vergaat de wereld niet’. Het gaat bij mij in elk geval steeds een stukje beter ook omdat ik er minder over nadenk. Het is er wel nog steeds hoor 
. Beetje lange en verwarrende post, maar ik hoop dat je het een beetje begrijpt.
wauw dit heb ik ook echt heel herkenbaar. Ik stamel en stotter ook soms en dan ga ik ‘‘uuhmen’’ bij onbekende mensen… Zie dit als een up (:
Herkenbaar…
zo herkenbaar, ik voel me ook opgelaten als ik iemand moet bellen of iets aan een verkoper moet vragen, of als iemand me iets vraagt die ik niet zo goed ken…
Yep, heeeel herkenbaar! Ik heb 't ook wel eens dat ik dan net eindelijk heb gezegd wat ik moet zeggen, komt er een “wat zei je nou?”, kan ik opnieuw beginnen! En deze keer rustiger proberen xD
whaha ik moest een keer een afspraak bij de huisarts maken en ik kwam volgens mij echt heel dom over O.o
ik wilde een afspraak in de middag, dus die vrouw zeg of half 9 goed is…
inplaats van te antwoorden of het later kan, stotter ik: ‘eh… ja dat is go…ed’
faaaal
Jaaa dat heb ik dus ook!
Uiteindelijk komt het er veel te onduidelijk uit, dan ga ik weer ratelen… En kijken ze me helemaal aan alsof ik debiel ben, haha.
Dankjullie voor de reacties!
@Inspiratieloos2, ken het boek niet, maar goeie tip! Ik probeer vaak zo te denken, maar toch vraag ik me af hoe anderen het wél in 1x goed kunnen doen
Jazeker ik heb het vooral met bellen, als ik onbekenden moet bellen ben ik vet opgelaten en zenuwachtig, terwijl het eigenlijk nergens op slaat maar het gaat steeds beter moet ik zeggen!
Oja wat ik heeeel vaak heb op mijn werk is dat ik 100 dingen tegelijk wil zeggen en dat ik er niet over na denk en dan kraam ik allerlei onzin uit of halve woorden etc.
Ja, vooral last van in kledingwinkels als ik iets niet kan vinden :")
Moet je het vragen, ondertussen ga jij het pakken [of die vrouw\man achter de kassa]
Al die mensen kijken je aan van; " Kon je dat zelf niet vinden ?! "
Ik begin dan helemaal te stotteren, zo falend van mezelf.