Nog nooit een relatie gehad, ligt het aan mij?

Liefde & Boys
#1

Hallo,

Ik was wat dingen aan het googlen omtrent bepaalde zaken en kwam toen op dit forum uit. Of er ook echt tips zijn die mij kunnen helpen weet ik niet en ik betwijfel het ook, maar ik sta er altijd voor open ^^
Nou het is eigenlijk vrij komisch dat ik op dit forum ben beland omdat ik heel erg veel dingen opzoek omtrent bepaalde onderwerpen en het zijn onderwerpen waar je dingen over opzoekt als je onzeker bent. Zelf vind ik de uitspraak: je moet eerst van jezelf leren houden voordat je van anderen kunt houden – erg mooi en hij is ook in zekere zin toepasbaar op mezelf. Ik heb erg lang moeite gehad met het accepteren van mijn lichaam tijdens de pubertijd en zelfs nu kan ik het nog niet helemaal accepteren (maar dat is meer omdat ik geslachtsorganen gewoon lelijk vind, dus ook penissen dus dat mag ik van mezelf hier niet onder rekenen). Toch is het mij in de afgelopen jaren nog niet gelukt om echt een relatie of iets wat erop lijkt te hebben. Sterker nog: ik ben negentien en heb nog nooit iemand gekust, gezoend, getongd of heb seks gehad – laat staan dus een (serieuze) relatie.
Negentien is nog een vrij jonge leeftijd, ondanks dat ik mezelf oud vindt omdat ik oorspronkelijk uit een dorpje kom waar die leeftijd dus wel oud is, maar ik maak me toch een beetje zorgen. Dit is wel voornamelijk mijn eigen schuld want als je dingen gaat googlen kom je met dit soort zaken soms uit op vrouwen van dertig die in ongeveer hetzelfde schuitje zitten en dan ga je toch naar jezelf kijken en je dus zorgen maken. Ik ga ook niet liegen als ik zeg dat ik graag een relatie wil, ergens omdat ik gewoon van al dat gedoe en de spanning af wil zijn. Maar toch blijft er dat meisje in mij dat zegt: ja maar het moet toch ook wel speciaal zijn hoor!
Geheel kan ik dit probleem niet schuiven op mijn omgeving, wel gedeeltelijk maar ik ben hier niet om smoesje voor mezelf te verzinnen, maar uiteindelijk ligt het probleem hoogstwaarschijnlijk toch bij mezelf. Nee, ik heb geen bindingsangst maar je kunt me wel mensenschuw noemen. Op het eerste gezicht ben ik een enthousiaste en sociale meid, maar mensen echt binnenlaten? Ho maar. Om het op een platte manier te zeggen: ik ben in het verleden vaak genoeg genaaid door mensen die ik als vrienden beschouwde dat ik het nu moeilijk vind om iedereen zomaar binnen te laten. Ik ben wantrouwig als het erop aankomt. Of dit ook de reden is waarom het zo moeilijk is voor mij om iemand te vinden weet ik niet, maar het zou er wel mee te maken kunnen hebben. Nu moet ik ook toegeven dat ik niet actief opzoek ben, maar je voelt je soms toch eenzaam en het feit dat je twee zussen hebt die allebei vriendjes hebben zorgt ervoor dat je je opnieuw zorgen gaat maken. Wat nou als ik dadelijk die vrouw ben van dertig die nog steeds geen relatie heeft gehad?
Ik heb wel vaker mannelijke aandacht gekregen, god ik heb zelfs een keer een jongen uit mijn kamer moeten commanderen omdat hij seks met me wilde, en ondanks dat ik het als een fijn compliment opvat (want het laat wel blijken dat je er mag wezen) is dat alles waar het bij blijft. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik ook erg afstandelijk kan zijn en dat op zowel een subtiele als een duidelijke manier, misschien dat ik mensen wel onbewust wegduw als ze te dichtbij komen. Misschien ook omdat ik veel waarde hecht aan de inhoud van een persoon. Mensen kunnen aantrekkelijk zijn, zowel vrouwen als mannen, maar ik weet van mezelf dat ik niet het soort persoon ben voor een onenightstand – nee als ik het doe, doe ik het ook goed: ik wil dan ook gelijk een relatie.
Dat is overigens ook wel een puntje: mijn seksualiteit. Wat ik nou precies ben… Dat is een hele goede vraag, want ik zou het zelf ook niet weten. Een huisgenootje van mij merkte ook op tijdens een gesprek dat: ‘Geloof ik weet jij nog niet zo goed wat je wilt, of wel soms?’ En daar had ze gelijk in. Ik weet inderdaad niet wat ik wil, behalve dan dat ik graag wel iemand zou willen hebben die van me houdt (en dan niet zoals je ouders hé ) en waar ik ook van hou. Verliefd ben ik wel eens geweest in mijn leven, maar het was maar van een kant en ik heb er verder nooit wat mee gedaan – ik was destijds twaalf/dertien en een verlegen, bang meisje in de grote boze buitenwereld. Een ander huisgenootje vertelde me dat haar eerste zoen was met een meisje, maar ze daarbij ook erachter kwam dat ze gewoon niet op meisjes valt (wel dat de ander ontzettend goed kon zoenen, maar ze is en blijft hetero). Nu heb ik ergens het gevoel dat de enige manier waarop ik uit kan vinden wat mijn seksualiteit nu is, is door dus intiem contact te hebben met anderen en dan te kijken hoe ik erop reageer. Iets wat gemakkelijker gezegd is dan gedaan.

TL;DR Ik weet niet wat ik moet doen met mijn leven, ik weet niet eens hoe ik opzoek zou moeten naar een relatie en om eerlijk te zijn denk ik ook gewoon dat het maar op je pad moet komen – want anders bestaat er de kans dat je het forceert. Maar stiekem ben ik het wachten ook gewoon beu en wil ik dingen gewoon gedaan heb zodat ik er zelf niet meer moeilijk over kan doen.

Sorry voor de lange lap tekst (ik had zelfs nog wel even door kunnen gaan maar kapte mezelf maar even af), maar ik denk dat dit ook gewoon was om mijn hartje even te luchten want het is toch moeilijker om erover te praten dan het rustig uit te typen, naar mijn mening dan (;

x Hert

#2

Dag Hert,

(Ik vind je naam zeer toepasselijk omdat het lijkt alsof het jezelf echt beschrijft. Een ontzettend mooi dier, maar o zo schuw. Zacht maar onbereikbaar).

Ik heb je post gelezen en vind hem interessant. Laat anderen maar blaten als ze vinden dat het te lang is; belangrijkste is dat jij je verhaal hebt kunnen doen en dat sommigen zullen reageren en anderen niet (of niet opbouwend; t’is dan ook een forum :wink: ).

Het korte antwoord op je vraag ‘Ligt het aan mij?’: Ja. Tenminste zoals je het zelf beschrijft.

Het lijkt alsof je toch af en toe aandacht krijgt, maar die afstoot (sekskerel uit je kamer). Dus daarom denk ik dat het aan jou ligt.

Ik ben niet akkoord met ‘eerst van jezelf houden, dan van een ander’. Als ik naar mezelf kijk: er hebben eerst vele mensen van mij gehouden, voordat ik van mezelf kon houden (en nu ben ik een echte narcist :wink: ).
De enige raad die ik kan geven is: test. Ga de wereld in. Probeer iemand te vinden waarvan je denkt: die zou het kunnen zijn. is hij dan toch niet de ware? Who cares! je hebt er iets van kunnen leren en dat is het belangrijkste!
Even nog nuanceren; dit betekent niet’ spreid je benen en laat Jan en alleman erin komen’. Ik zou adviseren om eerst emotioneel jezelf te openen voor anderen en pas als dat goed zit, je ‘fysiek’ te openen. Anders heb je de kans om de foute mensen aan te trekken en jezelf onbedoeld te erg te kwetsen.

Betreffende seksualiteit: ik denk niet (maar wie ben ik, als hetero) dat je moet intiem zijn met een meisje om te weten of je lesbisch bent. Dat weet/denk/voel je aan. Maar als je nieuwsgierig bent, waarom zou je het dan niet eens proberen? Misschien is het voor jou wel gemakkelijker om je eerst open te stellen voor een meisje? Wat kan het dan kwaad?

Je twijfelt zeer sterk (dat is duidelijk) en weet niet wat te doen. Je kan enkel weten wat je wilt en niet wilt als je het gedaan hebt. Wie niets doet, kan geen fouten maken. Ga ervan uit dat je gekwetst zal worden, maar gebruik dat om sterker te worden! Stel je open voor liefde en geniet ervan, bouw je zelfbeeld ermee op. Ik kan je ook aanraden om naar een psycholoog te gaan. Dat betekent niet dat je ‘ziek’ bent, maar betekent alleen dat je even wat hulp nodig hebt om je pad te vinden. En wie heeft geen hulp nodig, zo af en toe eens?

Veel succes!

#3

No worries, komt vanzelf. Niet op zoek gaan.

#4

Wow. Wat heb je dit ontzettend mooi beschreven! Zelf herken ik me in een paar dingen, maar je moet het gewoon op je af laten komen. Niet te veel op zoek gaan, je komt van zelf wel een persoon (jongen of meisje) tegen waar jij je helemaal op je gemak bij voelt.

#5

Des te meer credit voor de meiden die het wel lezen! Ik vind je verhaal erg mooi om te lezen. Daarbij vind ik het dapper dat je het geplaatst hebt. Ik denk namelijk dat je lang niet de enige bent en dat door het bestempelen van een ‘norm’ opgelegd door de maatschappij mensen zich er voor gaan schamen. 19 Is inderdaad jong. Wie heeft er ooit besloten dat je die dingen dan allemaal al gedaan moet hebben?

Waar het om gaat is dat je iemand ontmoet waar je ontzettend verliefd op wordt. Iemand waarbij het wederzijds is. Iemand die goed voor je is en waar je het fijn mee hebt. Natuurlijk zeg ik niet dat je meteen de ware moet vinden, maar voel je vooral niet gedwongen. Het komt wel. Iedereen heeft zo haar eigen tempo. :slightly_smiling_face:

#6
#7

Wat heb je het ontzettend mooi beschreven!
Je moet vooral niet opzoek gaan naar een jongen, er komt vanzelf iemand op je pad! Wacht op diegene die goed voor je is en waarbij jij je vooral goed voelt.

#8

Wat ben jij goed in beschrijven zeg :slightly_smiling_face:
Zelf ben ik even schuw als jou, dus ik kan niet echt een advies geven.

#9

Haha, klinkt bekend.

#10

Sorry dat ik zomaar verdween, maar er gebeurden een paar dingen waar ik even geen grip op had - kortom: heel veel stress en heel weinig tijd!

Maar voor degene die het hebben gelezen: bedankt! Ik waardeer het erg. Natuurlijk verplicht ik niemand om het helemaal te lezen en is het ook enkel voor mensen die het willen, zo wil ik ook tegen TheBullshitman zeggen dat het ook niet mijn echte doel was om naar ‘echt advies’ te zoeken - maar meer om mijn hart te luchten. Daarbij heb ik ook wel het een en ander doorgekeken, maar ben ik er nooit in geslaagd om iets te vinden waarbij ik zoiets had van: Ja, dat is ook wel zo bij mij. Ik ben het toppunt van onervarenheid en dat komt mij de keel uit, maar ik kan er niks aan doen. De onmacht maakt mij gek.
–

Verder heb ik wel even in de tussentijd teruggekeken naar mijn leven en jongens, want soms lig je in je bed te rollen en ga je gewoon aan dingen denken. Ik realiseerde me een paar dingen, prettige en onprettige dingen. Momenteel zit ik een situatie waarbij ik eigenlijk het meisje op de achtergrond ben dat niks durft te zeggen. Er is een jongen, ik weet niet zeker of ik hem ook echt leuk vind maar ik zou best een stapje verder willen zetten - helaas zit hij vast aan een ander meisje. Een meisje dat nog vastkleeft aan haar ex en in mijn ogen komt het over alsof ze hem gewoon gebruikt om zich beter te voelen - nu wil ik niet zo slecht over andere mensen denken en verwijt ik het aan lichte jaloezie, maar ik kan het gewoon niet negeren.
Als dan ook een uitspraak volgt: “Ze is waarschijnlijk gewoon te knap voor mij.” Wekt dat bij mij de indruk dat ik dus niet ‘knap’ genoeg ben voor hem, wat ik ergens klinkklare bullshit vind (ik kan het niet anders omschrijven) omdat ikzelf uiterlijk oppervlakkig vind. Natuurlijk heb ik ook wel een paar uiterlijke kenmerken die ik als aantrekkelijk bestempel bij anderen, maar uiteindelijk zal ik eerder voor een uniek en aardig persoon gaan dan een knap en gemeen iemand.
Dat terzijde geeft mij dit wel een naar gevoel, want het komt me ergens herkenbaar voor. Als ik terugkijk naar mijn eerste liefde dan lijkt deze situatie er best veel op. Ik ben weer het meisje waar niet naar omgekeken word: dat aardige kind waarmee je leuke gesprekken kan hebben, maar dat is het ook. Ik heb gewoon het gevoel dat mensen mij niet echt als relatie materiaal zien en dat ik eerder heb gezegd dat jongens mij soms wel zien zitten: ja voor seks. Ik ga er niet om liegen: ik ben een student en ik ga soms wel eens naar feestjes. En jongens willen toch meestal wel ‘scoren’ dan, aldus mijn mannelijke huisgenoten.

Ik weet dat ik gewoon moet wachten en dingen niet moet gaan forceren, maar ik word er zo moe van. Nu ook: denk je een leuke jongen gevonden te hebben, ben je blijkbaar niet ‘knap’ genoeg.
Ik kan hier wel om lachen, maar ik kan er ook heel diep om zuchten.

#11

Ik kuste op mijn 18e voor het eerst. Op m’n 19e kreeg ik een relatie etc. En nu ben ik 20. Zo raar is dat niet hoor, geen zorgen.

#12

Dit. Dit heb ik zo lang precies hetzelfde gevoeld! Op de middelbare school had ik een vriendin en die had op haar 12e ofzo haar eerste vriendje. Vervolgens heeft ze in 4 jaar tijd vier vriendjes gehad, waarvan op een gegeven moment zelfs twee in dezelfde zomer (die toevallig nog allebei hetzelfde heetten ook, dat was pas ingewikkeld). Ik was natuurlijk wel blij voor haar, maar eigenlijk was ik altijd wel stiekem een beetje jaloers. En ik zei ook altijd van “ik hoef niet per se een vriendje, dat kost alleen maar tijd en geld”, maar stiekem verlangde ik ook wel naar een beetje aandacht. En afgezien van het jongensverhaal was het ook gewoon dat iedereen in de klas haar naam kende en dat ik altijd het idee had dat men mijn naam eigenlijk nooit wist (terwijl het letterlijk maar 1 letter extra is, hoe moeilijk kan het zijn?) Ik had atlijd het idee dat men me eigenlijk nooit echt zag staan. Ik was wel een vrolijke en postieve meid, maar op mindere momenten waren dit wel vaak mijn piekerpunten.

Ondertussen hadden twee andere vriendinnen van me ook een relatie gekregen en die hebben allebei nu nog steeds met dezelfde persoon. Ik was voor hen ook blij en ik ben nog steeds blij dat ze het beide zo goed hebben getroffen met die jongens ^^ Maar tegelijkertijd had ik ook weer zoiets van meh, ik wil eigenlijk ook wel wat. Toen zelfs op een gegeven moment een vriendin waarvan we dachten dat ze een “hopeloos geval” was (overdreven uitgedrukt, maar het kwam wel als een verrassing) opeens een vriend had voelde ik me pas echt een beetje sneu en achtergesteld.

Op een gegeven moment had ik letterlijk zo ongeveer de gewoonte om bij elke jongen waarmee ik wel leuk kon praten enzo te bedenken of dat nou goed boyfriend-material zou zijn ja of nee. Echt een stomme gewoonte, maar ik had dat echt, gewoon omdat ik nou ook wel eens wat wilde. Ik was al 17 ofzo en ik vond het wel eens tijd worden om wat ervaring op te doen of tenminste een keer gezoend te hebben, want dat had ik ook nog nooit gedaan.

Ondertussen ben ik 18 en heb ik nu 2,5 maand met mijn vriend ^^ Zelfs mij, ook een redelijk hopeloos geval, is het dus gelukt om een vriend te krijgen en zelfs te zoenen XD (mijn eerste zoen was zo verschrikkelijk awkward though want ik was zoooooo zenuwachtig) Het duurde even, maar ik ben nu wel erg happy ^^ (en ik heb verder ook nog geen seks gehad ofzo, ik ben van plan daar voorlopig nog mee te wachten, ik voel me daar nu nog echt niet klaar voor)

Moraal van het verhaal: ik kan begrijpen hoe je je voelt. Je kan gewoon rustig wachten tot je iemand tegenkomt waarmee je het echt goed kan vinden of je kan actief op jacht gaan, wat je zelf prettiger vindt. Ik heb zelf gewoon gewacht en opeens was het er XD En men zegt altijd dat als je gaat zoeken je alleen maar met de verkeerde terugkomt, maar ik heb daar geen ervaring mee. Heel veel succes nog in ieder geval! ^^

#13

en ik had dit een paar jaar geleden dezelfde vragen gesteld, zelfs een jaar geleden.
en nu heb ik een relatie.

niet zoeken, kop op en doorgaan met je leven. zoiets komt nog wel :slightly_smiling_face: het is ook leuker om het dan ‘nu pas’ te ontdekken. :kissing:

#14

Wees niet bang, jij bent niet de enige die nog nooit gezoend heb en al die andere dingen.
Ik ben sinds 3 weken ook 19 en had ook nog nooit gezoend, tot gisteren :grinning:
Maak je niet druk van ik kan het niet, want het gaat gewoon zelf!

#15

Oh wauw dit is precies ‘ik’. Ik ben ook 19, al een tijdje en ik heb ook ‘niks’ gedaan. Ik ben ook behoorlijk genaaid in mijn leven door vrienden, jongens maar ook door mijn familie. Zelf ben ik ook heel erg onzeker en ook over mijn lichaam. Ik wil ook eerst van mezelf houden voordat ik verder wil, maar dat lukt tot nu toe niet zo goed… Aandacht van jongens krijg ik wel, maar ik heb het gevoel dat ze me die aandacht alleen geven omdat ze me willen zoenen/ aan me willen zitten. Vooral bij het uitgaan, dus echt vertrouwen in jongens heb ik ook niet echt.

Tips heb ik dus helaas niet… ik zit precies in hetzelfde schuitje… je mag me wel een berichtje sturen als je er meer over wilt praten hoor :slightly_smiling_face: Ik heb nog nooit iemand tegen gekomen waarbij mijn verhaal zo erg op het rare lijkt.

Groeetjes :slightly_smiling_face:

#16

Even een vraagje omdat het me niet helemaal duidelijk is uit je verhaal: twijfel je eraan of je heteroseksueel/biseksueel of lesbisch bent, of twijfel je of je uberhaupt seksueel bent? Voel je überhaupt de behoefte aan intimiteit op die manier?

Op zich maakt je leeftijd niet uit - iedereen gaat op z’n eigen tempo en ook jij komt er vast wel. Jammer is alleen die onzekerheid. Dikke kans dat je in een soort vicieuze cirkel zit: door je onzekerheid durf je mensen niet toe te laten. Hierdoor blijven ze natuurlijk ook op afstand en dat maakt je dan weer onzekerder. Mijn tip is dan ook om die onzekerheid stapje voor stapje aan te pakken. Bijvoorbeeld op iemand af stappen tijdens uitgaan, puur voor een leuk gesprek (geen bijbedoelingen). Als je geen bijbedoelingen hebt, dan kan er weinig mis gaan en dat soort dingen geven toch een zekere boost op je zelfverzekerdheid.

#17

Ik ben 22 en ik heb dan al wel gezoend en seks gehad met jongens, maar ik heb nog nooit een relatie gehad. Doordat ik best veel ben gebruikt voor seks, durf ik eigenlijk geen jongen meer te vertrouwen. Ik zou heel graag een lieve vriend willen, maar het lijkt alsof de jongens die alleen maar seks willen geintresseerd in mij zijn.

Dit bericht graag niet citeren!

#18

Ik ben er vrij zeker van dat ik seksueel ben haha, maar wat mijn seksualiteit is… Het zou me namelijk niks verbazen als ik lesbisch zou zijn, of bi.
Nu kan je me ergens social awkward noemen, maar ik heb een huisgenootje en zij kan soms aardig dronken worden en dan is ze nogal… Aanhankelijk. Het trekt me niet perse in verlegenheid, maar ik reageer er precies hetzelfde op zoals ik bij een jongen zou doen. En dat zorgt bij mij ergens wel voor wat vragen, maar ik zal wel gewoon kijken.

Verder vind ik het wel fijn om te zien dat er mee mensen zijn, anderen die dingen uit mijn verhaal herkennen. Het zorgt er toch voor dat je niet meer gelijk denkt: o, dus ik ben niet de enige :]
En noem me preuts of schattig, maar ik heb iets gedaan: ik heb Tinder gedownload haha. En het feit dat ik matches krijg is erg fijn, maar ook dat ik met jongens (en meisjes, ik heb op beiden gezet) is erg fijn. Zoals ik eerder zei was de aandacht die ik normaal kreeg (als ik het al krijg haha) enkel om mijn uiterlijk en weet ik dat ik vrij ‘apart’ ben als je kijkt naar mijn persoonlijkheid - maar er zijn toch mensen die het geen probleem schijnen te vinden, maar anderen stoot ik er wel degelijk mee af. Zaterdag zie ik misschien zelfs een jongen op een huisfeestje :]
Het zijn alsnog babystapjes, maar nu kan ik eigenlijk opnieuw weer Krullerd citeren want geloof ik heb je wel gelijk: ik moet even uit deze eeuwige cirkel komen.

#19

Er zijn heeeeeeeeeeel veel meiden die dit denk ik hebben hoor, alleen weten mensen het niet van elkaar… Ik heb het er zelf ook niet met mijn vriendinnen over hoor. Mensen denken over mij dat ik veel jongens heb gehad, dus ze vragen er ook niet naar dus ze weten het ook niet…

Ik heb ook serieus nét tinder aangemaakt haha. Je bent ook niet de enige die apart is kwa persoonlijkheid, ik meld me ook haha. Maar ik denk dat dat alleen maar goed is…

Heel veel succes meid! En misschien word het wel wat met die jongen! En anders kom je misschien daar wel een leuke meid tegen! :slightly_smiling_face:

#20

Ik ben negentien en precies hetzelfde als sundown. Nog nooit een serieuze relatie gehad, maar veel te vaak random gezoend en heb ook seks gehad. Maar elke jongen die ik tegenkom ziet mij hoogstens als neukmateriaal, verder dan dat kom ik niet. Ik vraag me ook steeds af wat ik fout doe, en of het aan mij ligt. En aangezien dit niet bij iedereen gebeurt zal het ergens wel aan ons liggen. Maar wat we er tegen moeten doen…? :’)