Ik ben sinds mid-oktober aan het daten met een jongen, F. (24)
Deze jongen heeft erg vervelende relaties achter de rug, waarbij hem alles werd verboden (stappen met vrienden, weekendjes weg) en hij werd enorm tegengehouden in zijn ambities. De laatste relatie ging ongeveer een half jaar tot een jaar geleden uit.
Sinds drie weken zijn we het officieel aan het ‘proberen’, als koppel. Hij is mee naar mijn ouders thuis geweest, wat hem goed beviel.
Toch geeft hij nu en dan aan dat hij het steeds moeilijk blijft vinden en niet goed weet of hij ‘er klaar voor is’, maar het zeker weten een kans wil geven.
Ik ben hier erg blij mee, ik vind hem erg leuk en het klikt erg goed. Ook weet ik van mezelf dat ik niet afhankelijk ben en hem in dat opzicht de vrijheid kan en wil geven die hij verdient en nodig heeft. Ik weet ook dat hij me erg leuk vindt. Hij benoemt dit wel eens, en smst me dagelijks.
Ik kan het alleen niet helpen; er blijft een stemmetje in mijn hoofd zeggen dat de kans bestaat dat hij uiteindelijk zegt dit niet te willen. Die kans bestaat natuurlijk altijd, maar in mijn ogen is deze nu groter. Ik vind het lastig om hier mee om te gaan en ik vroeg me af wat jullie hiervan vinden en/of misschien tips hebben… Ik word er onzeker van 