Hallo dames,
Ik heb al een account hier maar ik plaats dit even met een anoniem account.
Ik studeer sinds september architectuur in Belgie, ipv Nederland. Het is m’n droom om architect te worden, daarom weet ik ook zeker dat de studie perfect voor me is. Ik denk er vaak over na maar ik zou niet weten wat ik zou doen als ik niet meer architectuur zou kunnen studeren.
Ik heb een toffe groep vriendinnen, lig volgensmij redelijk goed in de klas, prima thuissituatie ec. Eigenlijk heb ik niks om over te klagen en heb ik nooit hele ernstige problemen meegemaakt. Ïk ben sowieso altijd wel een stabiel persoon geweest en ben niet snel van m’n stuk te halen. Toen ik nog in m’n thuisstad woonde lag ik minder goed in de klas, en had ik ook een groepje ‘vijanden’ om het maar zo te zeggen. Niet dat ik wil zeggen dat ik gepest werd, maar mijn zelfverzekerheid hebben ze toch enigszins aangetast. Ik heb mijn VWO diploma dus gehaald en ben naar m’n studentenstad verhuisd. Ik wou zo graag een nieuw begin, in de zesde heb ik alleen maar uitgezien naar het halen van m’n diploma en eindelijk echt beginnen met het leven van mijn leven. Ik wou eigenlijk gewoon iedereen behalve mijn familie en goede vriendinnen achterlaten. Was op het middelbaar (nu nog steeds) vrij onzeker over mijn uiterlijk en mezelf. Ergens had ik dus het gevoel dat een nieuwe stad/nieuwe studie gelijk een nieuw begin zou zijn voor mij. Ik had allemaal dromen in m’n hoofd dat ik af zou vallen, eindelijk een vriendje zou krijgen… beetje naieve meisjesdromen eigenlijk.
Maargoed, nu merk ik van mezelf dat ik de laatste tijd dus in een negatieve spiraal raak. Eigenlijk is het een soort teleurstelling, omdat ik echt nergens over mag klagen, ik heb leuke vriendinnen en een uitgaansleven en dergelijk… maar ik weet niet, ik dacht ergens gewoon dat ik anders zou zijn. Niet meer mezelf. En nu dat ik alles al gewend ben, merk ikdat ik nogsteeds gewoon de goede oude zelf ben en mijn onzekerheid er nog steeds is… Ik ben eigenlijk niet verandert en heb eigenlijk niks achter me gelaten, ben nogsteeds hetzelfde. Vaak mis ik m’n thuisstad en m’n ouders en vriendinnen ook (mijn ouders wonen momenteel een halfjaar in het buitenland, kan dus niet tot amper naar huis). Ik denk soms dat het er ook aan ligt dat ik nog nooit verliefd ben geweest op een jongen en ik zou inmiddels wel graag willen weten hoe dat is eigenlijk.
Edit: wat ik er nog bij wil zeggen, omdat ik nu dus mijn droomstudie doe en m’n dromen volg, heb ik eigenlijk geen andere dromen meer om naar uit te kijken. Architectuur is altijd al alles geweest wat ik wou, en nu voel ik dus een soort leegte, lijkt het wel. Nu dat ik er echt mee bezig ben, heb ik gewoon zo’n gevoel van: is dit het nou?
Nou ja, dit is dus best een lang zeurverhaal geworden, ik wil alleen weten of iemand dit herkent en of iemand misschien tips voorme heeft?
en waarom voel je je onzeker? De ‘nieuwe’ mensen in je leven accepteren je toch! Ben blij met wie je bent