[nieuw][verhaal] * Waar tijd is, is leven

Schrijfsels
#1

Hee Hallo,

Ik heb de rubriek schrijfsels al een tijdje geleden ontdekt en ik lees al verschillende verhalen. Echt er zitten echt hele leuke, spannende, prachtige en goede verhalen tussen. Nu ben ik erg eigenwijs en ben ik het ook eens gaan proberen. Dat schrijven. Ik ben benieuwd. (Echt mijn spelling is niet “je van het” maar ik hoop dat het niet te veel stoort en dat jullie mij willen verbeteren).

Het verhaal: WAAR TIJD IS, IS LEVEN

Emily, Juul en Robin leven niet meer in het jaar 2012 maar in het jaar 4010. Waar de wereld is opgesplitst en waar er niet meer bovengronds word geleefd maar ondergronds. Waar waarom en hoezo? Lees maar.

Ik probeer met alle macht mijn ogen te openen, maar het lukt niet. Mijn benen voelen zwaar en mijn hoofd bonkt. Mijn kont voelt nat aan en ik wil weten wat mijn kont zo nat heeft gemaakt. Hiervoor moet ik wel mijn ogen open doen, maar dat lukt niet. Echt wat is dit voor iets raars. Ik raak nu wel een beetje in paniek en net op het moment dat ik wil gaan schreeuwen vliegen mijn ogen open. Het is donker. De muren om mij heen zijn van aarde en rechts van mij is een klein poortje in de muur. Ik kan het poortje zien, omdat daar het enige licht vandaan komt. Ik blijf even 10 tellen op mijn plaats zitten en kijk naar beneden voorbij mijn witte t-shirt naar mijn lichtblauwe korte broek, want daar voel ik nattigheid. He bah! Ik zit in een natte poel vol met aarde. Waar the hack ben ik beland? Een grote golf paniek overspoelt me. Waar zijn Juul en Robin. Juul is mijn kleine zusje van 11 en Robin is mijn soms wat agressieve maar gekke beschermende broer. Juul is eigenlijk de afkorting van Julia, maar Robin en ik noemen haar Juul omdat ze toch in onze ogen altijd klein blijft.

#2

Kom op, kom op waar is mijn geheugen heen. Ik probeer terug te gaan in mijn gedachten, want hoe kom ik nou hier onder de grond en wat is er gebeurd? Blijf ademen Eem, blijf ademen fluister ik om rustig te blijven. Eerst maar eens uit deze afgrijselijke modderpoel komen. Ik sta op, maar had geen rekening gehouden met het tja… aardeplafond boven mij en ik stoot mijn hoofd. Au jemig lekker handig dit. Er beland wat aarde in mijn bruine haar, maar ach mijn haar was toch al niet zo fris. Het hing in slierten langs mijn oren en ik voel het plakken aan mijn achterhoofd. De witte cijfers in mijn rechterarm 11:10 lichtten twee seconden op. Ik zucht. De cijfertjes op mijn arm staan voor elf jaar en tien maanden. Zolang heb ik nog totdat het leven weer nodig is voor een nieuw leven. Iedereen wordt laat ik het zo zeggen “uitgezet” op zijn dertigste verjaardag. Nou nu moet ik het goed zeggen, niet iedereen. Wij alleen de gionen de onderlaag van alle mensen in Posium.

#3

Lijkt me tot nu toe een erg leuk verhaal.
Weer eens wat anders, een verhaal dat zich afspeelt in de toekomst. ^^
Ben benieuwd!
Snel verder.

#4

Oeh ben nieuwsgierig naar de rest. Dus postenn!! :slightly_smiling_face:

#5

Wat puntjes. Ben zelf ook niet erg goed in spelling en grammatica, hoor. Maar volgens mij hoor je deze letters voluit te schrijven.

#6

Dank!! ik weet niet of het wat is hoor, maar heb nog een stukje :slightly_smiling_face: (wey.x zal het veranderen)

Ik schuifel nu behoedzaam naar het poortje, ik wil verdorie niet nog eens mijn kop tegen het plafond stoten en kruip er doorheen. Voor mij is een lange gang, hier kan ik gelukkig wel rechtop staan en klop de aarde van mijn shirt. Mijn broek laat ik maar zitten die is toch al naar de klote. Daar krijg ik gezijk mee, dat weet ik nu al. Je krijgt elk jaar een nieuw paar sokken, een nieuwe broek en een nieuw wit t-shirt. Ik moest hier nog tien maanden mee doen deze waren net nieuw. Opeens bonkt mijn hoofd weer net als net toen ik in dat aarde kamertje wakker werd. Eerst zie ik alleen maar wit, maar dan ineens zie ik iets haarscherp voor me.

Juul staat tien meter verderop naar mij te kijken. Haar verschrikte groene ogen kijken mijn kant op, maar Juul kijkt niet naar mij maar iets dat achter mij is. Ik zie angst in haar gezichtje. Haar handjes zijn gebald en haar witte t-shirt steekt fel af tegen haar zwarte lange haar. Achter haar zie ik de kapotte huizen van de bovenwereld. Zo snel als het beeld gekomen was zo snel verdween deze ook weer. Juul, Robin, shit dit is niet goed. Ik herinner me zo goed als niets en deze flashback heeft een naar gevoel bij me teweeggebracht. Ik ren door de gang alsof de duivel me op de hielen zit. Ik blijf maar rennen en rennen de gang houd niet op. Wat is dit voor afgesloten deel dit ken ik helemaal niet. Bij ons thuis zijn de muren van aarde vol met planten begroeit en bedekt met bloemen. Ik ren door en zie dan opeens een splitsing voor me. Ik kan nu naar rechts of naar links wat zal ik doen?

#7

heee, dat met die tijd is van een film toch, met Justin Timberlake?

#8

Hihi klopt je hebt me door. Alleen zit het in mijn verhaal anders in elkaar :wink:

#9

O meteen een fout al in het begin wey.x , Penseel en PERFECTIONING

Ik heb wat veranderd in mijn verhaal anders klopt mijn verhaallijn niet meer. De gionen worden op hun DERTIGSTE UITGEZET niet op hun TWINTIGSTE (dat jullie het even weten :stuck_out_tongue:)