Hallo meiden,
Ik ben 15 bijna 16. Ik heb al een hele psychische achtergrond… Vanaf mijn 9de reuma, waardoor ik daar problemen mee had dus meteen naar psycholoog. Dat ging weer een tijdje goed. Totdat ik in de 1ste op de middelbare school zat, mijn opa overleed en ik kon er niet mee omgaan, daardoor kreeg ik eetproblemen. Het ging steeds slechter en de school zag het. Ik moest van ze naar de huisarts die heeft me doorgestuurd naar Pro persona. Dat was in juli 2012. Daar ben ik heengegaan maar ben er maar 3x geweest, mijn ouders moesten meer gaan dan ik… Ik zei uiteindelijk maar dat alles goed ging, dit geloofde ze en behandeling is stopgezet.
Tuurlijk ging het nog niet zo als het zou moeten gaan. Ik kreeg steeds meer vragen naar mezelf toe van wat is het doel dat ik leef? Niks, ik heb geen doel. Ik begon mezelf te haten, en wilde en wil nog steeds dood. Ik durfde ook tegen niemand te zeggen dat ik verliefd was geworden op mijn vertrouwenspersoon die 10 jaar ouders was dan ik ben
Vorige week heb ik tegen mijn ouders gezegd dat ik me gewoon niet goed voel, nu denken mijn ouders dat ik een of andere ziekte in mijn hoofd heb omdat het elke keer wel wat is (wat misschien ook wel zo is)
We zijn eergister naar de huisarts geweest, deze heeft me alweer doorverwezen naar pro persona. Aan de ene kant wil ik zo graag hulp… maar ik weet dat ik gewoon niet kan zeggen wat ik voel, Ik ben gewoon te bang voor de reactie van mijn ouders… vooral als ze horen dat ik soms pogingen heb gedaan en neigingen heb om dood te willen zijn. Vooral voor mijn vader, ik heb een vriendin die al vaker zelfmoordpogingen heeft gedaan. Als ik dan de reactie van m’n vader zie dan ben ik gewoon bang dat mijn vader ook zo tegen mij gaat doen…
Weten jullie wat ik ermee moet??
(btw sorry voor het lange misschien beetje onduidelijke verhaal)
Liefs,
Amberxx