Niet sociaal en assertief genoeg zijn

Lifestyle
#1

Al een paar jaar zit ik ergens heel erg mee: ik ben heel stil, op mezelf en niet assertief (introvert?).

Afgelopen jaar heb ik stage gelopen. Ik werkte op een grote afdeling met zo’n 10 mensen. Alle medewerkers in het bedrijf waren echt elkaars beste vrienden en waren de hele dag aan het kletsen. Dat maakte me heel verlegen. Ze hadden ook altijd een mening over van alles, vooral over andere medewerkers in het bedrijf. Ik voelde me daar helemaal niet chill bij. Elke ochtend ging ik gewoon achter mijn computer aan het werk en hield me voor de rest stil en op de achtergrond. De andere stagiair was altijd aan het kletsen met iedereen en paste echt perfect in het team. De medewerkers zeiden regelmatig tegen elkaar dat de andere stagiaire zulk geweldig werk deed en dat ze wilden dat zij ook nog kwam afstuderen bij het bedrijf. Dat maakte me onzeker en daardoor klapte ik nog meer dicht. Ik maakte gewoon mijn werk af, bemoeide me verder niet met dingen en de medewerkers waren wel tevreden over de stukken die ik inleverde, dus ik vond het wel okay. Heb een paar keer geprobeerd uit mijn comfortzone te stappen, maar dat leverde awkward situaties op.

Een week voordat mijn stage eindigde, kreeg ik te horen dat ze mijn stage vroegtijdig wilden beëindigen. “Je hebt het niet gehaald. We hebben je als beoordeling een 9,5 gegeven voor het werk wat je hebt opgeleverd, want we hebben er heel veel aan gehad en zijn er blij mee. Alleen je bent niet open, sociaal en assertief genoeg en je hebt dus geen professionele houding. Daardoor moeten we je een onvoldoende geven.” Mijn wereld stortte toen echt in. Ik had me uit de naad gewerkt en elke dag overgewerkt om al het werk af te krijgen en ze waren heel tevreden over mijn werk. Dan zeiden ze nog aan het eind: “Het ging helemaal niet om het werk, je kon het werk namelijk al heel goed toen je hier kwam, maar om je persoonlijke ontwikkeling. En die hebben we niet gezien.”

Dat gaf me echt een deuk in mijn zelfvertrouwen. Ik besloot een halfjaar te studeren in het buitenland om mijn sociale skills te trainen. Daar móest ik wel vrienden maken en uit mijn introverte schulp kruipen. Ik wil zo graag extravert worden. Ik probeerde met alle activiteiten mee te gaan, ook al vond ik het doodeng, en forceerde mezelf om met iedereen te praten, ook al vreet dat energie voor mij. Nu, 5 maanden later, ga ik bijna naar huis. Het was gezellig, maar ik heb me eerder gehecht aan het land dan aan de mensen hier. Ik heb niet het gevoel dat ik echt iemand zal missen. Iedereen is hier super emotioneel dat ze hun nieuwe vrienden moeten achterlaten en ik snap maar niet waarom het mij niet is gelukt om echte vriendschappen te maken. Ik heb het echt geprobeerd… Hoe doe je dat, een diepe band opbouwen?

Conclusie: ik ben echt boos op mezelf dat het me niet lukt om socialer te zijn. Thuis heb ik ook geen echte vriendinnen. Het maakt me zo jaloers als meisjes beste vriendinnen hebben of een vriendengroep. Waarom lukt het mij niet? Ik ben zo boos op mezelf en probeer zo hard om meer sociaal te zijn, heb me zelfs ingeschreven bij een studiegroep, maar het lukt niet en ik zit er zo erg mee. Ik voel me eenzaam.

Hebben jullie tips voor mij? :frowning_face:

#2

Je moet jezelf niet te hard forceren. Je bent introvert en je extrovert gaat gewoon niet :wink:

Wat je wel kan doen is je comfortabeler laten voelen bij sociale situaties.
Je uit je schulp laten kruipen is ok.

#3

Ik vind het echt bizar dat je een onvoldoende krijgt omdat je niet sociaal en assertief genoeg bent. Het gaat er toch om dat je je werk goed doet, niet dat je veel kletst met je collega’s? Sorry hoor, maar dat vind ik echt bullshit. Je kunt iemand die niet extravert is, dwingen om opeens hun karakter te veranderen. Ik ben dan zelf wel extravert, maar als ik aan het werk ben, ben ik gefocust op het werk en houd ik me afzijdig. Tijdens het nazitten en pauzes klets en ouwehoer ik wel met mensen, maar ik vind het echt klinklare onzin dat je blijkbaar een kletskous moet zijn om succesvol te zijn op een stage. :’)

#4

Nou ja, voor mijn beroep later móet je wel een makkelijke prater zijn, het gaat ook om je houding. Je bent het visitekaartje van de organisatie, je moet niet alleen werken maar ook met heel veel mensen en media bellen en contact houden (ik vond bellen naar grote kranten en omroepen super eng) en heel veel eigen initiatieven durven nemen en je mening durven geven als je het er niet mee eens bent. Bijvoorbeeld in vergaderingen, en vooral dat vond ik naar. In een vergadering roept iedereen door elkaar hun meningen over dingen en dat vind ik helemaal niet fijn. Ik kan me helemaal niet concentreren, laat staan nadenken als ze met z’n tienen dingen door elkaar roepen…

Ik vind het een hele leuke studie maar met dit soort dingen blijf ik moeite hebben. meh

#5

Is introvert zijn iets wat in je genen zit of kan je het veranderen (door je bijvoorbeeld voor te doen als extravert en dat je dat uiteindelijk jezelf aanleert)?

#6

Dit klopt gewoon niet. Sociaal zijn is bij heel veel beroepen juist ontzettend belangrijk. Het is belangrijk om jezelf open te stellen, contact te kunnen leggen met mensen, om jezelf te laten zien. Ik heb een aantal stages gedaan, en bij elke stage was dit een ontwikkelingspunt.

#7

Maar om op je verhaal te reageren.

Jij loopt stage. Zij hadden eerder aan moeten geven dat ze niet dachten dat je een voldoende zou halen, veel eerder, zodat je erover had kunnen praten, en een plan van aanpak had kunnen maken, en jezelf had kunnen ontwikkelen, om zo toch wel een voldoende te halen voor dit deel.

Ik weet zeker dat je het wel kan, want je hebt al super veel bereikt. Je collega’s klinken niet als erg gezellig en ik snap dat je je daar niet fijn bij voelde. Echter is dit wel realiteit, ook later zal je met mensen te maken krijgen waar je geen klik mee hebt, dan is het vaak belangrijk om toch een sociale en professionele houding te hebben. Je moet natuurlijk geen dingen doen die je echt niet wilt, je gaf aan dat ze vaak praten over andere medewerkers, jij mag best aangeven dat je dat niet fijn vindt.

Het is vaak makkelijk om jezelf op de achtergrond te houden. Voor mij, ik heb het zelfde probleem gehad als jij, ben nu achttien maar studeerde een sociale studie op HBO waar ik mezelf echt heb kunnen ontwikkelen, was het ook een kwestie van gewoon doen. Mijn angst opzij zetten en er echt voor gaan, want wat heb je te verliezen? Het kan eigenlijk alleen maar beter worden. En soms mislukt er wel iets, of krijg je toch geen klik met de mensen, maar dan heb je het in ieder geval geprobeerd en mag je trots zijn op jezelf!

Maar dat werkte voor mij. Wij kennen jou hele situatie niet. Misschien is het verstandig om ergens anders hulp te vragen, of op je opleiding, of bij een professional? Die kunnen meekijken naar wat het beste werkt voor jou! Bij een volgende stage is het ook slim om in je Persoonlijk Ontwikkelingsplan echt aan je sociale doelen te werken, dit is niks om je voor te schamen, je zou ervan verbaasd staan hoeveel mensen moeite hebben met contact leggen of voor een grote groep praten. Juist door er op een goede manier aan te werken kan je jezelf ontwikkelen.

Have faith! <3

#8

Ik herken mijzelf heel erg in je verhaal. Ik ben ook totaal niet sociaal en introvert en het heeft bij mij heel lang geduurd voordat ik het accepteerde. Het is denk ik niet iets wat je kan veranderen, maar iets wat echt in je zit.
Je moet er mee om leren gaan en accepteren dat jij zo bent en dat het niet erg is. En je ding vinden, ik weet niet of de opleiding die je nu doet is wat je echt wilt, maar als je zo slecht over jezelf erdoor gaat voelen is het misschien niet goed voor je.
Ik heb het pas geaccepteerd toen ik ging reizen en tijdens vrijwilligerswerk allemaal anderen tegenkwam die precies zoals mij waren, en toen zag dat het eigenlijk helemaal niet erg is. Maar ik vind ook dat er in Nederland veel te veel verwacht wordt qua sociaal zijn. Zodra je niet elk weekend uit gaat of altijd gezellig mee doet ben je al weer ‘vreemd’, maar dat kan ook aan mij leren

#9
#10

Ik herken mezelf heel erg in je verhaal (ik heb zelfs pas nog een topic geopend over mijn sociale fobie). Ik ga dit jaar een studie doen waarbij je echt veel met mensen omgaat en praat, het pas totaal niet bij mij maar toch heb ik besloten het te doen. Iemand zei mij namelijk dat je super veel bij de opleiding leert, qua sociaal zijn. Gesprekstechnieken, hoe je moet luisteren naar mensen, hoe je ze kunt begeleiden/adviseren etc. Dus ik ben dan niet alleen met mijn studie bezig, maar ook om mezelf te ontwikkelen. Ik ben heel erg benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Maar verder, het is belangrijk dat je accepteert hoe je bent. Vroeger vond ik het ook altijd kut dat ik introvert ben en anderen niet, maar er is niets aan te doen. Dit is hoe jij bent en dat moet je accepteren. Natuurlijk kun je wel jezelf ontwikkelen door bijv cursussen en gewoon veel oefenen. Als je bang bent om grote bedrijven te bellen dan moet je gewoon vaak oefenen met bellen. Ben je bang om te praten in een grote groep, probeer het dan toch, ondanks de awkward situaties. Het zal je echt helpen.

Je mag mij altijd noten om te praten :wink:

#11

Nee, als je dat doet sloop je jezelf alleen maar en beland je binnen de kortste keren in een burn-out.

Ontopic: Bepaald je school niet uiteindelijk je eindcijfer? Ik vind dit namelijk ook wel erg lullig dat ze er nu pas mee komen aanzetten. Misschien kan je met school nog even om de tafel gaan zitten wat de mogelijkheden zijn.

#12

Ik dacht altijd dat introvert betekende dat je je energie uit alleen zijn haalt, terwijl je als extravert je energie uit anderen haalt. Dus het lijkt me sowieso niet dat je van de ene dag naar de andere dag een extravert kan zijn, en dat hoeft ook niet!

#13

Nee helaas, al geprobeerd. Er zijn iets van 8 kernkwaliteiten van een professional waar je een voldoende op móet scoren, en ik had er iets van 2 niet gehaald (waaronder assertiviteit dus). Ik hoef gelukkig niet mijn hele stage opnieuw te doen, maar moet een paar weken extra doen bij een ander bedrijf, en me dan alleen focussen op de onderdelen die onvoldoende waren en dan moeten ze vooruitgang zien. Dus hoef geen nieuw onderzoek en beroepsproducten meer te doen enzo, alleen het procesgedeelte :slightly_smiling_face: maar ja, wel weer een halfjaar vertraging daarvoor. Dat is wel jammer.

#14

hey! Ik heb dus het zelfde! Ik ben een introvert en wil socialer zijn, maar het lukt me dus gewoon niet!

#15

Klinkt al teminsten beter dan dat ze je een onvoldoende geven en je alles opnieuw mag doen.

Anyway, Introvert zijn is iets wat in je zit, als je je extrovert voordoet en dus continue sociaal bezig bent etc, dan raak je jezelf kwijt en heb je inderdaad een burn-out.

Blijf open over jezelf bij je stagebegeleider en vertel ook eerlijk dat je het wil en het probeert maar dat het ook eerlijk verloopt.
Want ja :’) als ze verwachten op je stage dat je 24/24 happy, sociaal en assertief bent, dan ga je je de kortste keren verliezen.

#16

Voor je assertiviteit kan je trouwens een cursus volgen. Sommige worden via scholen aangeboden en anders via een jeugdcentrum in de buurt. Heet meestal iets van assertiviteitstraining. Heb hem zelf ook gedaan en als je er echt open in gaat en goed meedoet heb je er wel wat aan.

#17

Als je echt vrienden wil maken moet je eerst mensen kennen die je aanspreken, en proberen om meer met hun te praten. Beter leren kennen, kijken of het een beetje klikt, gezamenlijke interesses vinden. (Daarom zijn clubjes heel goede plekken om vrienden te maken, dat breekt al een barrière.) Het helpt om met iedereen te praten en met activiteiten mee te gaan, maar dat is zeg maar stap 1. De tweede stap is ‘selecteren’ wie je aanspreekt en wie wat minder.
Ik heb het geluk dat mensen meestal op mij afkomen, want ik ben ook nogal verlegen. Helaas lijk jij dat niet te hebben, dus moet je zelf initiatief nemen. Vraag aan iemand te vragen of hij/zij zin heeft om een keer iets te doen. Ijsje eten, naar de film, whatever.

Ik ben het trouwens niet helemaal eens met sommige mensen hier, die zeggen dat je hier niks aan kan doen. Het kan best zijn dat je echt wel een extravertje, of sociaal persoon in je hebt, maar dat die nooit de kans heeft gehad om op te bloeien. Als je comfortabel bent met een bepaalde omgeving, of er zijn mensen die je goed kent, maakt dat bij mij heel veel verschil hoe ik ben. Meestal doe ik mezelf ook voor alsof ik niet verlegen ben, terwijl ik constant in mezelf vast zit. Ja dit voelt rot, maar het helpt wel om met mensen in contact te komen, waardoor je je (hopelijk) sneller op je gemak voelt. Wat niet goed is als je dit de hele tijd hebt, dat is vermoeiend, onnatuurlijk, het voelt niet fijn.
Verlegen zijn is wel iets anders als introvert zijn, maar ik denk dat ook jij socialer kan zijn. Als je er niet tevreden mee bent weet ik zeker dat het geen goed idee is om ermee te blijven zitten. Je hoeft echt niet elke dag of week iets te doen, maar als je behoefte hebt naar mensen en een socialer leven is het juist hartstikke fijn om af en toe eens onder de mensen te zijn. Ik vind het onzin als je je hierbij neer zou leggen omdat je jezelf niet zou kunnen veranderen.