Niet kunnen omgaan met verlies

Lifestyle
#1

Dag iedereen,

Zoals jullie kunnen zien in de titel, heb ik het erg moeilijk met het verlies van iemand. Ik heb al mijn pepe (opa) en mijn tante verloren en beide op een niet erg ‘aangename’ manier. Met ‘aangenaam’ bedoel ik dat ze beide met iets ernstigs en beiden na heel erg lang in het ziekenhuis te liggen daar zijn overleden.

Eventjes de 2 verhalen, ik probeer het kort te houden.

Mijn tante was een vrouw die iedereen hielp en altijd vrolijk was. Met haar had ik een zeer goeie band, en ik bleef daar ook vaak slapen. Maar toen ik 12 jaar was kreeg ze kanker. Ze heeft toen zeker 2 jaar tegen de kanker gevochten, en toen zeiden ze dat ze weer ‘genezen was’. Nog geen halfjaar later waren er terug kankercellen gevonden en ze waren dus ook al verspreid. Ze heeft toen heel lang in het ziekenhuis gelegen en is ook daar gestorven. Ik heb haar zien achteruit gaan, maar ze bleef altijd vrolijk en ging nooit laten zien dat ze pijn had ofzo. Van haar was het 28 okt 3 jaar geleden.

Dan over mijn pepe (opa)
Mijn pepe was ook iemand die altijd iedereen hielp, maar wel wat stil was. Toen mijn tante gestorven was had hij het er ook zeer moeilijk mee, maar hij liep dan altijd naar buiten. Met tranen in zijn ogen. Ik ben al heel mijn leven erg hecht geweest met mijn meme en pepe (en mijn nonkel die daar woont). Aangezien ik er in de vakantie elke dag was en nu in de vakanties ben ik er ook vaak. Voor mij is het daar als een 2de thuis. Mijn pepe was gezond, maar moest een operatie hebben aan zijn hart. Hij had een bloedklonter in een ader in zijn hals. Tijdens de operatie hebben de dokters ONGEVRAAGD eraan zitten prutsen. Eerst lag hij op het intensieve dus mocht ik er niet naartoe. Plots belde mijn nonkel toen mijn mama mij van school haalde “vader heeft een trombose gehad”. Ik wist niet wat dit was, en hoe erg het was. Maar meteen dacht ik het ergste. En uiteindelijk bleek dat heel zijn rechterkant verlamd was en ook kon hij niet meer praten en slikken. Dit was de ergste periode in mijn leven.
Hij was iemand die nooit stil zat, en toen kon hij eigenlijk niet anders dan stil liggen. Het leek beter en beter te gaan en toen was hij ook heen gegaan.

Ik heb het hier zeer moeilijk mee en wou eens mijn verhaal kwijt.
Misschien zijn er nog mensen die dit meegemaakt hebben.

#2

Allereerst, heel veel sterkte. Ik ben ook al veel mensen om me heen verloren. Klasgenoten, grootouders, een oom, een tante. Ik kan er zelf gelukkig wel goed mee omgaan, gewoon af en toe eventjes uithuilen helpt. Kun je er met je familie over praten? Of misschien een vertrouwenspersoon of psycholoog?

#3

Heel veel sterkte! Ik heb ook al veel mensen om me heen in moeten leveren. Twee ooms, mijn grootouders, grootouders van mijn vriend, klasgenoot, hartsvriendin van mijn oma die dicht bij onze familie stond.Waar ik het ontzettend moeilijk mee had, was de dood van een van mijn oma’s. Zij stierf zo’n 4 jaar geleden, ik was toen 19. Bij haar heb ik haar weg naar haar sterven heel erg intensief meegemaakt (bij mijn andere opa en oma ook wel, maar toen was ik een stuk jonger). Het klinkt heel cliché, maar tijd heelt alle wonden. Ik kan nog steeds verdrietig worden als ik aan haar denk, maar er is echt niemand die je ooit raar aan gaat kijken als je jaren later er nog een keertje om moet huilen! Hopelijk heb je lieve vrienden en familie om je heen, want dat was bij mij een groot steunpunt. Juist erover praten, lachen, herinneringen ophalen en huilen heeft mij persoonlijk veel geholpen!

#4

Met mijn familie is het moeilijk… Ik heb een sterke band met mijn 2 neven en met de andere wat minder. Maar ik durf er gewoon niet over praten tegen hen omdat ik weet dat het voor hen ook nog steeds moeilijk is. Met mijn nichten durf ik ook niet praten. Mijn ene nicht was zoals ik ook veel bij mijn meme en pepe maar met haar durf ik er ook niet echt over praten aangezien ze het zelf ook moeilijk heeft met het verlies van haar moeder…

Ik heb natuurlijk mijn vriendje, maar die weet niet hoe hij ermee moet omgaan. Hij heeft dit zelf nog nooit meegemaakt, hij steunt mij natuurlijk maar hij zegt eerder “ik zal je eventjes met gerust laten” dan “wil je eens erover praten”. Ik heb wel 2 vriendinnen waar ik er echt over kan praten.

#5

Omgaan met verlies van mensen van wie je hield is lastig. Zelf kan ik er redelijk mee omgaan, maar ben nog verdrietig om het verlies van mijn opa. Hij was er altijd voor me en ik had een vreselijk goede band met hem. Hij heeft veel pijn geleden, maar gevochten tot het laatste eind. Vlak voordat hij stierf is iedereen gekomen en heeft hij nog iedereen een hand gegeven en tegen iedereen een mooi woord gezegd. Ik probeer maar dankbaar te zijn dat hij geleefd heeft en twee jaar voor zijn dood altijd gezond is geweest.

#6

Ik vind het moeilijk om je advies te geven maar ik wens je in ieder geval heel veel sterkte.

#7

Dat probeer ik ook, aangezien hij nooit ernstig ziek is geweest ervoor en kerngezond. Maar het is toch zo moeilijk… Hij zei zelf eens “naar huis” omdat hij naar huis wou… Maar dit kon natuurlijk nooit meer aangezien mijn meme (oma) zelf niet goed te been is en ze niet voor hem zou kunnen zorgen… :frowning_face:

#8

Mensen verliezen kan heel heftig zijn en hoe hard het ook klinkt, je moet er echt mee leren leven. Ik ben zelf twee jaar terug mijn moeder onverwachts verloren en afgelopen zomer mijn opa. Ik heb dagen dat ik me intens kut voel en bijna niks uitvoer en dagen dat het heel goed ga en ik er maar een paar keer per dag even kort bij stil sta.
Wees niet te streng voor jezelf, maar probeer jezelf wel toe te spreken als je er te lang in blijft hangen. Een offday hebben mag, dat heeft iedereen wel eens, maar je leven moet er niet onder gaan lijden.

Daarnaast prent ik me altijd maar in dat die mensen willen dat ik gelukkig zou zijn en probeer dat dus te bereiken omdat ik weet dat zij daar ook het meest blij en meest trots op zouden zijn.

Sterkte in elk geval! <3