Ik heb een probleempje. Sinds een tijdje spreek ik vaak met een jongen af. Dat is heel gezellig, vaak zelfs romantisch. Hij geeft aan mij heel leuk te vinden. (Niet alleen met woorden, maar ook met daden.)
Hij zegt alleen nog niet toe te zijn aan een relatie. Hij komt net een relatie van twee jaar waarin zijn vriendin van heel lief naar een jaloerse bitch veranderde waarvan hij niets meer mocht. (Als hij met vrienden afsprak ging ze hem bijvoorbeeld hysterisch huilend opbellen.) Ze kon er eigenlijk niets aan doen. Ze heeft namelijk borderline maar wilde niet naar een psycholoog. Ze overspoelde hem zeg maar met haar problemen en depressiviteit. Hij durfde nooit nee te zeggen, daarom is het een lange tijd zo doorgegaan tot dat hij er echt bijna aan onderdoor ging.
Nu heeft hij zichzelf voorgenomen geen relatie meer te beginnen tot hij klaar is met studeren. Daar is hij weer op terug gekomen, maar hij vind nu nog steeds te vroeg. (Hij vindt dat hij zelf ook nog moet werken aan het nee kunnen zeggen en hij is bang dat er weer het zelfde zal gebeuren.)
Ik vind dit natuurlijk heel erg jammer, maar heb er ook wel weer begrip voor. Zal ik op hem ‘wachten’ en nog wel met hem af blijven spreken? (Niet dat ik mijn leven voor hem stop zet, als ik iemand leukers tegen kom so be it, maar dat kan ik me nu niet echt voorstellen.) Of zal ik er maar mee ophouden en gewoon vrienden worden/hem niet meer zien?
Ik hoop dat iemand me kan helpen of mijn verhaal misschien herkent.