Narcose [16+]

Schrijfsels
#1

Hey iedereen, ik ben al even bezig aan een verhaal en het leek me wel leuk om het ergens te posten om kritiek en tips te krijgen en na even zoeken kwam ik op dit forum uit. Dus bij deze! Het is vrij persoonlijk want het is gebaseerd op mijn eigen leven - wat dus niet altijd zo soepel verliep zoals je waarschijnlijk wel zal lezen maar oké - maar niet alles is echt gebeurd. Over de proloog ben ik trouwens niet zeker dus die verdwijnt misschien terug.

P R O L O O G

Het was lang geleden dat ik iets gevoeld had. Op mijn zestiende was ik mezelf kwijtgeraakt, en toen ik dacht mezelf teruggevonden te hebben bleek dat niet waar te zijn. Ik had een zwarte versie van mezelf gecreeërd, één die het licht enkel toeliet in de valse vorm van drugs en alcohol. Ik ging naar feestjes en werd de volgende dag wakker in een maïsveld, bevroren, in een steegje achter de club, bij vrienden die ik die avond gemaakt had, naast een jongen wiens gezicht ik me niet meer kon herinneren. Ik werd overal wakker behalve thuis, maar dat maakte niet uit want ik verdween net zo snel als ik gekomen was.
Ik leerde een jongen kennen die mijn god wilde zijn en een vonk van iets dat ik misschien wel als geluk kon omschrijven barstte in me open. Ik was niet meer verdoofd; ik vond een vreemd soort genoegen in het laveloos op de grond liggen en naar de sterren kijken, of zo hard lachen dat de tranen in mijn ogen stonden omdat ik toevallig een goede pil had genomen. Ik vond een vreemd soort schoonheid in de waas die mijn leven was. Ik besloot dat ik gelukkig was met het kleine beetje gevoel dat ik had, met het kleine beetje passie dat terug in me geboren was. Nooit was ik extreem gelukkig, nooit was ik extreem verdrietig – maar ik kon lachen en ik kon huilen en dat was genoeg.
En toen ontploften de sterren en kwam een verpletterende tsunami van verscheurend verdriet op me af en overspoelde me, sleurde me mee in een zee van pijn die ik niet de baas kon.
Ik voelde alles.

#2

Je proloog heeft me nieuwsgierig gemaakt!

#3

Oké, dat is al goed haha :grinning:

H O O F D S T U K E E N

Het was een regelrechte puinhoop. Aria’s huis was niet langer een woning maar een slagveld van mensen, drank en kleren. Op de gigantische eikenhouten eettafel in de woonkamer boden meisjes zich aan als slachtoffer voor tequila body shots, op de zetels waren kluwen van mensen te ontwaren die zo in elkaar opgingen dat je niet meer kon zien welk lichaamsdeel bij welke persoon hoorde, op elk ander oppervlak deden mensen iets dat als dansen moest doorgaan maar zelfs Lux, met haar wazige blik en hoofd vol watten, zag nog dat het dat niet te noemen was. De diepe beats van Gesaffelstein klonken door de speakers en ze bewoog verloren mee. Dit was een andere wereld. Dit was haar wereld – waar geen regels gelden en altijd muziek klinkt.
Ooit zag ze Gesaffelstein op een festival, in een duistere tent en zonder ook maar één pil, één trek van een joint of één druppel alcohol had hij haar betoverd wat hem tot nieuwe favoriete artiest had gebombardeerd.
Ik ben Lux. Ik ben gelukkig. Ik ga dit onthouden. Dit moment. Ik ben Lux. Ik ben gelukkig. Ik ga dit onthouden. Dit moment.
De alcohol klotste over haar arm toen ze de fles naar haar mond bracht voor alweer een slok.
Ik ga dit onthouden. Ik besef te veel. Te veel.
‘Lux Saillier,’ stelde een jongen terwijl hij zijn ene hand op haar pols legde zodat ze haar ogen opende en haar met de andere een flesje bier aanbood.
Ze schudde haar hoofd, knikte naar de wodkafles in haar hand en zette die vervolgens aan haar lippen. Toen drong tot haar door wat hij gezegd had. ‘Ja?’ knikte ze vragend terwijl ze voor het eerst opkeek en zijn gezicht zag. Wauw. De god der goden. Groot en slank, een kaaklijn die verzekerd zou moeten worden, een licht stoppelbaardje, schattige bruine krullen en ijsblauwe ogen die licht gaven. Hij was magie.
Zijn hand lag nog steeds op haar pols maar ze schudde hem van zich af en dronk opnieuw, concentreerde zich op de smaak van de alcohol en het lichtelijk bonzen van haar hoofd. Jongens zoals hij haalden het slechtste in haar naar boven en dat kon ze niet laten gebeuren. Niet meer.
Erg lang moest ze zichzelf er niet van overtuigen, want haar gedachten werden onderbroken door een zeikantte jongen die als een wildeman de woonkamer binnensprong. ‘Dit is gek, kom mee!’ krijste hij zonder verdere uitleg en hij verdween weer in de tuin. Mensen wisselden fronsende blikken maar hun nieuwsgierigheid nam het zoals altijd over en voor ze het wisten, waren Lux en Max en de mensen die al in slaap waren gevallen als enige overgebleven in de woonkamer.
‘Wil je niet weten wat er gebeurt?’ vroeg ze.
‘Wat het ook is, het kan niet interessanter zijn dan jij,’ antwoordde hij vlot.
‘Heb je dat ingestudeerd?’ pestte ze hem, maar stiekem vond ze het wel leuk.
Hij besloot daar niet op te reageren. ‘Max Regent,’ stelde hij zichzelf voor.

#4

Volgens mij ben ik 1 van de weinige die leest en reageert maar ik vind het een goed hoofdstuk dus hopelijk schrijf je verder!

#5

Verder! :slightly_smiling_face:

#6

Ik schrijf dit verhaal vooral voor mezelf dus ik ga sowieso verder, geen zorgen (:

***

‘Max Regent,’ stelde hij zichzelf voor. Ergens achterin haar slaperige brein ging een lichtje branden, maar het was zo ver weg en zo vaag dat ze er niet naartoe kon gaan om te kijken wat het betekende. Met samengeknepen ogen en schuingehouden hoofd keek ze de jongen in zijn ogen, ook al was ze bang dat ze haar zouden vangen en nooit meer laten gaan. Loom lachend schudde hij zijn hoofd, griste de fles uit haar handen, nam drie grote slokken – zijn adamsappel bewoog vaagjes op en neer – en gaf het glazen ding toen terug.
‘Vriend van PJ,’ verklaarde hij. Beste vriend, maakte haar brein ervan. Ze had PJ wel eens over Max horen praten. Natuurlijk niet in een gesprek met haar – want praten was iets wat PJ en Lux niet deden – maar op school in de les als de jongens weer eens sterke verhalen aan elkaar aan het vertellen waren was Max een veelvoorkomend personage. Ze zette haar nagels in haar handpalm om de gedachte aan PJ te verdrijven, want als ze te lang over hem nadacht zou ze hem opzoeken en zou ze weer eindigen waar ze het afgelopen jaar altijd geëindigd was: op een plek waar ze niet hoorde te zijn. Van zichzelf mocht ze niet meer toegeven aan de verleiding die hij was, hoe graag ze het ook wilde, want ze zat vast. Hoewel ze bang was om zich te binden, wilde ze meer dan de achteloze seks die ze nu hadden maar ze wist van zichzelf dat ze een relatie niet aankon – zich openstellen voor iemand was niet iets dat ze deed. Bovendien wilde PJ ook geen relatie. Het kwam erop neer dat ze zich teveel gehecht had, waar ze sowieso niet blij mee was, dat ze niet kreeg wat ze wilde maar dat meer ook geen optie was dus was de enige oplossing met alles ophouden: geen geflirt, geen knuffels, geen kussen, niets. Pijnlijk – en moeilijk – maar het beste. ‘We hadden elkaar al veel eerder moeten ontmoeten.’
‘Dat is misschien wel waar,’ antwoordde ze, ook al was het haar bedoeling geweest het alleen te denken. ‘Dus jij bent de jongen uit de onderwereld,’ vervolgde ze en alweer was het niet haar bedoeling geweest dat te zeggen, maar de liters drank die ze gedurende de nacht soldaat gemaakt had misten hun uitwerking niet.
Hij trok zijn wenkbrauwen geamuseerd op. ‘Is dat wat ze zeggen?’
Ze leunde iets meer naar hem toe, keek met een mysterieus lachje naar hem op. ‘Ze zeggen dat je plezier bent,’ fluisterde ze met twinkelende ogen. ‘Gevaar. Verdriet.’
Bedachtzaam knikte hij, toen haalde hij zijn schouders op en Lux merkte dat ze het jammer vond toen hij terug iets meer naar achter leunde en de ruimte tussen hen in vergrootte. Zijn handen in de zakken van zijn korte broek, een geruit hemd met mosgroene tinten. ‘De eerste twee zouden wel eens juist kunnen zijn,’ antwoordde hij nonchalant, ‘maar ik doe niet mee aan emoties.’
‘Het is niet iets dat je kiest,’ verzuchtte ze.
‘Ik wel,’ zei hij steevast.
‘En kom je het verderf naar mij brengen?’ vervolgde ze.
‘Inderdaad,’ bevestigde hij, en toen, met een grijns: ‘Zin om op avontuur te gaan?’
Het laatste restje van de wodka verdween en ze plaatste de fles op tafel, naast het hoofd van een meisje dat het net zoals zoveel anderen niet gered had en in slaap was gevallen. ‘Er is niets dat ik niet kan handelen,’ zei ze, ‘maar eerst moet je met me dansen.’
Hij sloeg zijn armen om haar heupen en ze legde haar hoofd op zijn schouder en terwijl ze zachtjes bewogen op het ritme van de muziek, de enige twee personen in de kamer die nog overeind stonden, bedacht ze dat als de verhalen over deze jongen waar waren, ze mijlenver uit zijn buurt moest blijven.

#7

De zon was nog niet te zien, maar de hemel werd alweer lichter wat resulteerde in een schildersdoek van nachtblauw en babyroze en alle tinten daartussen – het was Lux’ favoriete moment van de dag: het delirium tussen dag en nacht. Koud was het niet, maar de koelte van de duisternis zweefde nog altijd door de straten en langzaam bij beetje werd ze weer helderder in haar hoofd. Niettemin bevond ze zich in die verwarrende fase waarin je niet weet of je nog dronken bent of nuchter en doodop.
Max en zij waren afgedwaald naar de speeltuin op het einde van Aria’s straat en ze zaten op de schommels die een naargeestig piepend geluid maakten. Er woonden geen jonge kinderen meer in de straat – Aria was de laatste generatie – en de schommel werd nu alleen nog maar in de goddeloze uren van de dag gebruikt door stelletjes, feestvierders en junks. De speeltuin werd omgeven door een lange rij esdoorns en was dus de perfecte schuilplaats om dingen te doen die het daglicht niet zo goed konden verdragen.
Hij had een sigaret opgestoken en haar ook één aangeboden, maar ze had geweigerd: ze had genoeg met haar lichaam gerotzooid vannacht. Over vanalles en nog wat hadden ze gepraat, ze zou het niet eens meer kunnen navertellen, maar nu was het stil, op het geknars van de schommel en de luid in haar hoofd hamerende gedachte dat ze vooral niet haar zinnen op hem mocht zetten na – iets waar ze jammerlijk in aan het falen was. Hoewel ze het eigenlijk niet mocht doen van zichzelf, zou ze hem straks misschien kussen. Misschien ook niet. De optie was er, ook al had ze met zichzelf afgesproken om niet meer aan jongens-voor-één-nacht te doen maar regels waren er om gebroken te worden, vooral als het om jongens als Max ging.
‘Waarom Lux?’ stelde hij uiteindelijk de vraag die ze al duizenden keren had moeten beantwoorden en die ze waarschijnlijk nog duizenden keren zou moeten beantwoorden.
‘Mijn vader is professor Latijn. Uit de hand gelopen obsessie,’ verklaarde ze kort. Meer viel er ook niet echt over te zeggen. ‘Het betekent licht.’
‘Er is een filmpersonage dat zo heet,’ vervolgde hij.
‘Lux uit The Virgin Suicides,’ beaamde ze. ‘Sofia Coppola.’ Ooit had ze de film gekeken, toen ze om twee uur ‘s nachts de slaap nog steeds niet had kunnen vatten, met als gevolg dat ze erover had liggen nadenken en dromen tot haar wekker haar met zijn afgrijselijke geluid wakker gemaakt had om 6:55 omdat ze naar school moest. Het was een brakke dag geweest, maar de film had haar aangegrepen. Vijf zusjes die zo ongelukkig zijn dat ze met z’n allen zelfmoord plegen. Dat was het officiële verhaal tenminste, maar het was duidelijk dat de doodongelukkige Lux haar zussen mee de afgrond in had gesleurd. ‘Er zijn niet veel mensen die die film gezien hebben.’
‘Dan ga jij om met de verkeerde mensen,’ grijnsde hij.
‘Misschien… ‘ Even viel er een stilte, toen vervolgde ze: ‘Ik vond Lux een intrigerend personage. Ik denk soms graag dat ik even mooi en onbevreesd ben als zij.’
‘Er zaten veel fouten in Lux,’ antwoordde hij. ‘Ze was helemaal kapot.’
Ze ademde diep in, hield de lucht vast in haar longen, concentreerde zich op het licht kloppende gevoel dat dat teweegbracht in haar borstkas en blies uit. Ondertussen was de zon opgekomen en kon ze meer dan schaduwen onderscheiden en was de bescherming van de nacht verdwenen en zat ze nog steeds naast een totaal onbekende, maar toch zei ze wat ze zei: ‘Ik ben ook helemaal kapot.’
En dat was waar. En tot op dit moment was er geen mens geweest die ervan wist.
En toen hij knikte en niets zei maar wel zijn hand geruststellend op haar knie legde, wist ze dat hij hetzelfde voelde.

#8

Heel mooi!

#9

Super mooi geschreven!

#10

Heel mooi verhaal :bowing_man: ik volg

#11

Dank jullie!

#12

Geweldig geschreven!

#13

http://data2.whicdn.com/images/151992624/large.jpg

H O O F D S T U K T W E E

Pas toen een man voorbijliep met zijn hond op het pad dat naast de speeltuin liep, hadden ze besloten terug naar Aria’s huis te gaan. Het moest ongeveer zeven uur ‘s ochtends zijn.
‘Wauw, hoe kunnen mensen zoveel rommel maken?’ vroeg Lux zich hardop af bij het zien van de gaten in het grasveld, de flessen drank en plastic bekers die overal verspreid lagen, de zompige papieren slingers in het zwembad, de kleren en handdoeken, de zakken chips die wel leken uitgekieperd in de tuin, de gebroken lampjes die in het begin van de avond nog sereen in de boom gehangen hadden.
‘Hoe kunnen mensen in deze kou buiten liggen slapen?’ was Max’ vraag.
Daar had Lux een antwoord op; de herinnering aan de keer dat zij het gedaan had kwam naar boven. Aan het begin van vorige zomer was er een huisfeestje geweest en tegen zes uur ‘s ochtends was ze te lui geweest om nog een deftige slaapplaats te vinden, dus was ze blijven liggen in de ligzetel in de tuin waar ze samen met Nicolas al drie uur vertoefde. Zelfs toen het begon te regenen was ze te moe geweest om naar binnen te gaan en pas toen Nicolas, die niet wakker was geworden, ongecontroleerd begon te trillen had ze zichzelf en hem gedwongen om naar binnen te gaan. Die avond was op zoveel vlakken vreemd geweest. Het was de avond dat het hele verhaal met PJ begonnen was – al wist ze niet zeker of het wel een verhaal te noemen was en niet gewoon een serie van fragmenten met als enige rode draad het feit dat ze hem, hoe vreselijk hij zich ook gedroeg, de mooiste jongen op aarde bleef vinden. PJ. Goh, hoe graag ze nu niet aan hem wilde denken. Hoe graag ze hem wilde haten. Hoe graag ze wilde dat die aantrekkingskracht er niet was zodat ze zich gewoon kon omdraaien en wegwandelen.
PJ was ergens in Aria’s huis, maar ze hadden de hele nacht geen woord gewisseld en als ze genoeg haar best deed kon ze zichzelf wijsmaken dat het goed zo was.
Stop met aan hem te denken. Je wilt hem niet meer, net zoals hij jou nooit heeft gewild.
‘Ik ga naar huis,’ geeuwde Max en hij woelde met zijn handen door zijn krullen. Gehypnotiseerd keek Lux naar die handeling en plots kreeg ze het onbedwingbare verlangen om ook met zijn haar te spelen.
Normaal gezien zou ze het doen. Normaal gezien zou ze hem breed lachend aankijken en zijn lokken tussen haar vingers draaien terwijl ze zijn blik niet losliet. Normaal gezien zou hij dichterbij komen, en hij zou haar kussen en hij zou denken dat het zijn idee was geweest.
Maar Lux wilde niet meer dat soort meisje zijn en er was iets aan Max dat ervoor zorgde dat ze geen zin had in spelletjes. Ja, hij was prachtig en ja, ze wilde hem, maar nee, ze wilde niet met hem achter in Aria’s schuur verdwijnen om daar snelle seks te hebben en elkaar daarna nooit meer te zien. Ze wist dat het kon gebeuren, ze hoefde het teken maar te geven, maar ze ging die macht niet gebruiken. Daar vond ze hem te leuk voor, besefte ze met een schok. Voor één keer wilde ze het niet verpesten. Voor één keer wilde ze dat een jongen naar haar bleef kijken zoals hij deed de eerste keer dat hij haar zag: vol bewondering, vol respect. Ze wilde de twinkeling in Max’ ogen en zijn aandacht vasthouden en daarom zou ze van hem afblijven. Er kon niets tussen hen gebeuren want het moment dat ze dat toeliet, zou de magie weg zijn. Dan zou ze opnieuw gedegradeerd worden tot een stuk speelgoed, zoals altijd gebeurde.
‘Oké,’ zei ze dus maar. ‘Ben je met de fiets?’
‘Ja,’ antwoordde hij en hij liep naar de fietsen die naast Aria’s huis gestationeerd waren. Er stonden nog een paar overeind, maar de meesten lagen op de grond – zo achtergelaten door hun eigenaars of in de loop van de nacht door een dronken tiener omver geduwd.
‘Ik zie je nog, Lux,’ zei hij toen hij terug naast haar stond met zijn fiets in de hand. Ze knikte, hij kwam naar haar toe en drukte een kus op haar wang als afscheid. Ze moest zichzelf bedwingen om haar hoofd niet te draaien zodat hun lippen elkaar zouden raken, ondanks alles wat ze zichzelf beloofd had.
‘Tot de volgende,’ fluisterde ze hem na toen hij de oprit af fietste en de straat uit. Was haar hart aan het breken of verbeeldde ze zich dat maar?
Voor het gemak besloot ze alles dat ze net over PJ gedacht had te vergeten. Ze had hem nodig om Max uit haar hoofd te zetten. Het was beter om terug te keren naar haar oude verslaving dan aan een nieuwe fout te beginnen. En wat maakte het uit als je moest kiezen tussen de kogel en de drugs? Ze leidden beide tot vernietiging.

#14

Leuk! Ik volg!

#15

Nieuw stukje! Ik vind het heel moeilijk om uit te drukken hoe de ‘relatie’ tussen PJ en Lux exact in elkaar zit maar ik hoop dat dit en de volgende stukjes het duidelijk maken.

***

Ze vond hem op Aria’s zolder en dat er één of ander donkerharig meisje naast hem lag, kon haar niet schelen. De twee lagen languit op het hoogpolige tapijt met hun rug naar elkaar toe. PJ sliep op zijn rechterarm die uitgestrekt onder zijn gezicht lag. Zijn hemd was maar voor de helft dichtgeknoopt, een aanwijzing naar wat er tussen hen gebeurd was.
‘Wakker worden,’ zei Lux en ze tikte zachtjes tegen zijn gezicht, ondertussen verbaasd over hoe vredig en lief hij eruit zag in zijn slaap. Als hij wakker was, kon het tegenovergestelde waar zijn: arrogant en respectloos waren twee adjectieven die hem meestal wel goed beschreven. Even werd ze boos op zichzelf dat ze zo in de ban was van iemand met een rotkarakter.
Hij kreunde maar bewoog verder niet, dus sloeg ze iets harder en toen opende hij verschrikt zijn ogen.
‘Wat?’ vroeg hij verwilderd en hij wilde overeind komen en Lux legde haar vinger op haar lippen en knikte naar het dakraam.
Het raam ging piepend open en ze klom op het dak, PJ in haar kielzog. Nadat ze was gaan zitten deed ze teken met haar ogen dat hij ook moest gaan zitten dus dat deed hij. Ze verloor geen tijd meer, duwde hem zachtjes op de grond. Hij lag op zijn rug en ze ging op hem zitten, boog zich naar hem toe, drukte haar lippen hebberig op de zijne zonder verder nog een woord te zeggen. Hij opende onmiddellijk zijn mond, sloeg zijn armen om haar heupen, speelde met de onderkant van haar sowieso al veel te korte rode jurkje. Het was een wilde kus, een hebberige kus, een kus die haar tot leven bracht.
‘Ik wil je,’ hijgde ze in zijn oor terwijl zijn lippen van haar kaakbeen via haar keel naar haar sleutelbeen dwaalden. ‘Nu.’
Veel meer moest ze niet zeggen: hij greep haar vast en rolde haar om zodat ze zijn geruststellende gewicht op haar voelde. Ze drukte haar bekken tegen zijn heupen en werd nog natter dan ze al was. Terwijl hij haar jurkje om hoog trok en haar kanten onderbroek omlaag, prutste ze met zijn broeksriem en met een grimas dacht ze terug aan de eerste keer dat ze zijn broek uit wilde – ook toen zat die verdomde riem in de weg. Eindelijk overwon ze het obstakel en hoewel het moeilijker en moeilijker werd om na te denken omdat zijn vingers precies wisten waar ze zijn moesten, kreeg ze zijn broek en boxershort uit. Vandaag checkte ze niet welke tekeningetjes erop stonden. Vandaag maakte dat niet uit want het was niet zoals alle vorige keren: het was enkel en alleen seks. Vandaag zou ze dit doen met PJ zonder die zeurende gedachte in haar achterhoofd dat ze heel misschien wel een beetje van hem hield. Of dat was toch de bedoeling.
Ze wilde niet meer wachten dus rolde ze om en liet zich over hem heen zakken. Hij greep haar heupen vast terwijl ze hem en zichzelf naar een hoogtepunt bracht en dat was het enige contact dat ze maakten. Ze hield de afstand zorgvuldig tussen hen in, vermeed oogcontact, bang dat ze verliefd zou worden, dat de gedachten die ze had niet langer waanideeën waar ze zichzelf aan vasthield zouden zijn maar de vreselijke werkelijkheid.
Ze had het afgesloten. Het moest stoppen. Ze kon geen jaren doorgaan met een jongen waar ze alleen een toekomst mee had in bed. Maar aan de andere kant: hoe kon ze zichzelf dit plezier ontzeggen? Ze pasten als legoblokjes in elkaar. En als ze dit niet wilde en een relatie ook niet, wat wilde ze dan in godsnaam wel?
Eén ding was zeker: Max was allang uit haar gedachten verdreven.
‘Serieus?’ onderbrak plots een snauwende stem hun momentje. Verward keek Lux op, enkel en alleen om het hoofd van het meisje dat naast PJ had liggen slapen uit het raam te zien steken. Ze keek behoorlijk kwaad.
‘Wegwezen jij,’ gromde Lux. Hij is van mij.
De brunette keek PJ met grote ogen aan. ‘Meen je dit?’ sneerde ze, maar de jongen was te ver heen om te antwoorden en dus droop ze af.
Na afloop vroeg hij haar of ze nog een sigaret wilde roken, maar ze schudde haar hoofd. ‘Ik ga weer,’ zei ze.
‘Lux,’ grijnsde hij breed terwijl hij zijn tabak en vloeitjes tevoorschijn haalde, ‘je bent gek.’
Ze stond al in de deuropening toen ze zich omdraaide en antwoordde. ‘Dat is waarom je me zo leuk vindt.’
‘Misschien,’ gaf hij schoorvoetend toe. ‘Je maakt nergens problemen van.’
Ik maak overal problemen van. Ik laat het jou gewoon niet weten. Eikel, was wat ze dacht voor ze de trap afliep, op zoek naar ontbijt en een vredige plek om te slapen.

#16

Hoi, ik ben verliefd op je verhaal. Verder, graag.

#17

Bedankt voor je reactie! Kort stukje deze keer maar dat is de bedoeling.

I N T E R B E L L U M I
3 september 2012
‘Wel, dit is dramatisch,’ verklaarde Aria terwijl ze naast me kwam zitten in het klaslokaal. Nieuwsgierig keek ik op om haar eens van dichtbij te bestuderen. Ik kende haar al vier jaar van naam omdat we op dezelfde school zaten maar had nog nooit een woord met haar gewisseld. Ze had een donker uiterlijk: olijfkleurige huid, bijna-zwarte haren en gigantische bruine puppy-ogen. Er zat een moedervlek links boven haar lippen.
‘Nogal,’ kreunde ik. Natuurlijk wist ik waar ze het over had: als je als enige meisjes in een klas verder bestaande uit jongens terechtkomt dan is dat de openingszin.
‘Jij bent Lux, toch?’ vroeg ze met haar ene wenkbrauw opgetrokken. Ik bedacht me dat ze me toch eens moest leren hoe dat moest.
Ik knikte. ‘En jij bent Aria.’
‘Oh,’ plaagde ze, ‘en hoe weet je dat zo zeker?’
‘Ik ben een grote fan,’ grijnsde ik. ‘Aangenaam.’
Ze lachte terug. ‘Oké, fan,’ zei ze, ‘het ziet ernaar uit dat we genoegen moeten nemen met elkaar dit jaar.’
‘Kom op,’ grinnikte ik. ‘Zestien jongens voor ons alleen, is dat niet waar elk meisje van droomt?’
Het zou inderdaad leuk kunnen worden: sowieso kwam ik over het algemeen beter overeen met jongens dan met meisjes, maar het zou ook echt kunnen tegenvallen als het toevallig allemaal jongens waren die nog in hun kleutertijd dachten te zitten. Daar zouden we zometeen achter komen, waarschijnlijk.
Bedenkelijk beet ze op de binnenkant van haar wang. ‘Misschien wel,’ zei ze uiteindelijk. ‘Plus, jij lijkt me best tof, dus het komt wel goed.’
Ik wiebelde onheilspellend met mijn wenkbrauwen. ‘Tof is een understatement, ik ben de koningin van het plezier,’ zei ik dramatisch.
‘Eerst zien, dan geloven, ja,’ antwoordde Aria terwijl ze me lachend in mijn zij porde.

#18

Aria lijkt me een leuk meisje!

#19

Haha dat vind ik leuk om te horen! Er komt zo meteen nog een stukje aan waarschijnlijk.

#20

Insert één van mijn favoriete personages: Sam. Deze jongen is helemaal gebaseerd op een vriend van me en ongeveer alles wat je over hem zal lezen is waargebeurd.

http://data1.whicdn.com/images/66364125/large.jpg

H O O F D S T U K D R I E

Er was één minpunt aan Aria’s jaarlijkse Parents Out of Town-feestjes en dat was dat ze steevast de komst van het nieuwe schooljaar aankondigden. Op het einde van elke zomer gingen Aria’s ouders op reis naar gekke bestemmingen zoals New York of Bali en lieten hun teergeliefde dochter alleen thuis achter. Niet nodig om te zeggen dat die allerliefste dochter daar helemaal geen problemen mee had want ze vermaakte zich maar al te goed zonder toezicht en in juli mocht ze wél mee naar de meest exotische uithoeken van de wereld. Dit jaar waren Gaetano en Claudia Troisi op een vliegtuig naar Singapore gestapt. Ze zouden op twee september terugkomen, wat Aria de perfecte gelegenheid had gegeven om op de laatste zaterdag van de zomervakantie nog een feest te organiseren.
Lux had de laatste zondag van augustus in haar bed en de sofa gespendeerd, niet in staat om iets anders te doen dan met een half oog slechte films kijken. Als haar ouders vroegen hoe het was geweest bij Aria, hadden ze enkel een bevestigend ‘mmm’ als antwoord gekregen.
Nu zat ze alweer in de trein naar de stad. Vanochtend had ze, zoals elke eerste schooldag, iets meer moeite gedaan voor haar uiterlijk. Niet dat er nog mensen waren waar ze indruk op moest maken, maar ze vond het idee van een nieuwe start wel leuk. Haar stijle, dikke, witblonde haar in een hoge staart, een subtiele rode kleur op haar lippen, haar eyeliner net iets strakker gezet dan normaal en voor de verandering had ze haar gebruikelijke stoere leren vestje omgeruild voor een blazer. Een nieuw begin. Een jaar zonder fouten.
Alsof dat zou gaan gebeuren.
‘Ha, daar is mijn favoriete blondine,’ hoorde ze plots iemand zeggen. Toen ze opkeek zag ze hoe een middelgrote jongen door het gangpad op haar afkwam en het duurde even voor ze hem herkende.
‘Waar the fuck is je haar naartoe?’ Vloeken was niet haar ding, maar Sam Grootaert bracht haar altijd in situaties waarin ze het nodig achtte. Vol afgrijzen keek ze naar zijn kale schedel die griezelig blinkte in het licht. Toen ze hem een week geleden gezien had had hij nog een weelderige bos bruine lokken gehad.
Hij grijnsde. ‘Ik was het zat. Wil je voelen?’
‘Absoluut niet,’ rilde Lux en ze klemde haar handen dicht tegen zich aan.
‘Dat is mooi,’ zuchtte hij quasi-dramatisch terwijl hij zichzelf tegen de rugleuning van de stoel voor haar positioneerde. De trein zat zoals elke ochtend stampvol dus dat Lux een plaatsje had weten te bemachtigen was een wonder, maar Sam moest rechtstaan. ‘Ik begroet je met een welgemeend compliment en ik krijg alleen maar haat terug.’
‘Ik ben geen vredelievend persoon,’ antwoordde Lux en ze stak haar tong uit.
‘Hou je tong eens in je mond, jongedame, er zijn kinderen bij.’
Een halve seconde lang was ze verontwaardigd, maar toen barstte ze in lachen uit. Sam Grootaert. Eentje uit duizenden. Sinds zijn ouders gescheiden waren en hij in oorlog lag met zijn moeder kon niets hem nog wat schelen. Hij had zich volledig afgekeerd van alles wat maatschappelijk aanvaard is wat resulteerde in outfits die uit de vuilnisbak geplukt waren, letterlijk, en een constante staat van high zijn. Vandaag overtrof hij zichzelf met een T-shirt waar in grote letters You + Me = Sex op stond.
‘Jij wilt gewoon oorlog, hè?’ polste ze met een blik op zijn nogal aanstootgevende t-shirt. Zij kon het perfect handelen, maar ze had al een paar mensen in de trein rare blikken zien geven en ze wist zeker dat zowat elk lesuur vandaag zou beginnen met een furieuze leerkracht.
‘Ik heb de directrice gemist,’ grijnsde hij, ‘ik kan niet wachten op een onderonsje.’