Ik zit met een dingetje. Tenminste, voor mij is het een DING. Het leek me goed om het van me af te schrijven, en ben benieuwd naar jullie reacties, tips, ed. Ik zal eerst beginnen met mijn verhaal.
Ik ben 26, mijn “ex”-vriend 30. We waren al 10 jaar samen. Jup we zijn vroeg begonnen. Hadden beide wel prille liefdes gehad, maar dit was serieus. Vanaf dag 1 konden we niet zonder elkaar, en na 2 weken kocht hij al een ringetje bij de juwelier voor me. Beide niet wetende dat we nog zo’n toekomst voor ons hadden. We woonden 5 jaar samen, in ons nieuwe, gekochte huis.
Wat kan er nog mis gaan? Het ging perfect. Tot hij veranderde. Zijn telefoon werd hem heilig. Ik mocht er na 9 jaar opeens niet meer aankomen. Op zijn werk was er een “meid”, die ik vanaf het begin al niet mocht. Op een of andere manier kon ik haar foto’s al niet uit staan. Geen idee waarom. Maar zo gauw we ruzie kregen, noemde ik toch altijd haar naam. Dat ie dan maar naar haar moest gaan. Hij vond het belachelijk. Er is niks met haar. Blabla.
Terwijl ik beter wist, contact was er. Ik zag berichten op facebook, berichten op zijn werktelefoon, op zijn eigen telefoon. Het was er. En op een dag komt hij met “ik weet het niet meer” en vertrekt naar een vriend. Ik dacht dat het een pauze was. Daar leek het op. Even alles op een rijtje zetten. Maar hij had al tegen al onze vrienden en vriendinnen gezegd dat het uit was. Over was. En dat het van 2 kanten kwam. En ik weet van niks.
We zijn nu 4 maanden verder en ik heb het er zo moeilijk mee. Ik moet hem los laten, ik weet dat hij zijn collega vaak ziet, meer dan vaak, dat hij haar leuk vindt en zij ook al bij zijn ouders thuis is geweest. Maar hij zegt dat hij niet verliefd is, geen relatie heeft, en het gewoon gezellig met haar heeft. Bij zijn ouders thuis??
Kom op. Ik heb ook een selfie van hun gezien op zijn achtergrond van zijn telefoon. We zien elkaar nou eenmaal regelmatig met onze vrienden. Ik ging door het lint toen ik het zag en ben huilend naar huis gerent. Mijn gevoelens alle kanten uit. Hij zegt niet verliefd, vindt haar wel leuk, vindt mij ook nog leuk, vindt haar knap, maar mij ook, houdt nog van me, maar is altijd bij haar.
Het zegt genoeg ik weet het. Maar mijn gevoel zegt dat hij het dondersgoed weet, en allang heeft gekozen, maar het niet durft te zeggen. Misschien om mij geen pijn te doen, maar ik wil het wel weten.
Door de mooie praatjes ben ik zo gaan twijfelen en gaan hopen.
Maar hij komt niet. Het is 4 maanden geleden, waar is ie? Niet hier. Hij komt ook nog wel is hier, voor post en ons huis staat te koop, om spulletjes te halen. Dan is het altijd huilen. Zowel voor mij als voor hem. Elkaar vasthouden, en hem dan toch weer laten gaan…
Het is een heel verhaal maar ik weet niet wat ik moet. Mijn leven is op mijn 26e even door de war geschut. Toekomstplannen weg. Ik zit in een diep gat, en ondanks lieve vriendinnen weet ik niet hoe ik hier uit ga komen. Ik heb hem nodig. Maar hij heeft haar. Is dit het einde van ons contact… Hij geeft duidelijk aan mij niet kwijt te willen en goede vrienden te willen zijn…
Maar dat gaat toch niet… Zeker als het straks tussen hun officieel een relatie is… Pff… Help.