Why Me?
De dagen gaan als een slak voorbij. Als je weet dat je straks niks meer kan doen. Minstens een heel jaar lang niet. Dat is voor mij een nachtmerrie die uitkomt. Die nachtmerrie waar ik lang bang voor was. Is het echte leven geworden. De mensen om je heen denken je te snappen. En je houd jezelf groot maar eigenlijk breek je van binnen. Je breekt in kleine stukjes totdat je niet meer kan. Je wilt het niet meer maar je moet volhouden niet voor anderen maar voor jezelf. Het is verschrikkelijke gedachten op dat moment maar je kan niet opgeven je houd van het leven. Je houd van de sport. Je wilt alles gewoon nog kunnen doen. Maar je moet jezelf over die achterlijk hoge drempel sleuren. Je kan het, je wilt het en uit eindelijk lukt het. Dan is de overwinning des te groter.
Ik maak gewoon korte gedachtes van mezelf op. Waar ik mee zit en schrijf ze dan hier op.
hopelijk lijken jullie dat wat
xx