Moet ik hem dit vertellen? en hoe?

Liefde & Boys
#1

Ik heb even een ander profiel aangemaakt omdat ik dit verhaal anoniem wil behouden.
Ik heb sinds kort een vriend, nu ongeveer 4 maanden waar ik gelukkig mee ben, maar helaas zie ik hem niet zo vaak.

Ik ben gister op een vervelende manier aangerand door een kennis van een vriend van mij. Hier op zelf ga ik liever niet in.
Ik ben hier heel erg verdrietig onder, ik heb sinds gister ook constant huilbuien en ik voel me een soort van verdoofd. Het liefst zou ik steun willen zoeken bij mijn vriend, omdat ik hem toch het meest vertrouw en ik het sowieso niet aan andere durf te vertellen.
Maar hoe moet ik zoiets gaan vertellen?
Ik ben heel erg bang dat hij boos op mij word of dat hij me niet gelooft of zelfs denkt dat ik erom gevraagd heb. Hij heeft mij namelijk al vaker gewaarschuwd dat hij liever niet heeft dat ik met andere jongens ook omga.
Daarnaast wilt hij vast en zeker weten wie dat gedaan heeft en misschien stapt hij er dan ook nog op af? Dat wil ik absoluut niet. Ik wil niks meer met die jongen te maken hebben, ik hoef hem nooit meer te zien.
Doe ik er uberhaupt verstandig aan om hem dit te vertellen?
Aan de ene kant wil ik heel graag bij hem uithuilen omdat ik me gebruikt, vies en zo alleen voel. Aan de andere kant als ik denk wat kan volgen lijkt het me niet verstandig…

Wat denken jullie?

#2

Vertel het hem! Hij heeft er recht op om dit te weten. En ik weet neit hoe oud je bent maar je kan aangifte doen

#3

het is het beste dat je het hem verteld als hij bij je is , je kan dit niet voor jezelf houden en hij zal als hij zo veel van je oud het voor je opnemen!
liefs

#4
[size=2] Sterkte!
#5

Allereerst: doe aangifte. Dat is de enige manier waarop die vervelende kennis dit niet meer gaat doen!
En misschien helpt het jezelf ook wel, dat je het misschien achter je kan laten.

Daarnaast zou ik het je vriendje vertellen, maar van te voren de voorwaarden. Dus zoiets als: ‘ik wil je iets belangrijks vertellen, maar alleen als je me belooft dat je alleen luistert en geen actie onderneemt. Anders wil ik het niet vertellen.’

Misschien helpt dat?

Heel veel sterkte meid!

#6

Dankje!
Ik heb heel de dag nagedacht of ik aangifte wil doen of niet. Ik heb besloten dit niet te doen. Ik kan niks bewijzen en daarnaast zit ik niet echt op die nasleep te wachten. Ik laat het liever achter me.

Ik denk dat het inderdaad het beste is dat ik het mijn vriend wel vertel. Hij zal toch wel merken dat er iets aan de hand is. Maar ik zie hem pas donderdag en ik weet niet of ik me zo lang nog ‘groot’ kan houden.
Ik vind het gewoon heel erg moeilijk. Ik heb het gevoel dat ik vreemd ben gegaan, ook al weet ik dat het niet mijn wil is geweest.
Het onder voorwaarden vertellen is wel een slim idee en ik hoop dat hij dit respecteerd.
Bedankt meiden!

#7

Wat vreselijk. Je moet aangifte doen sowieso hoe moeilijk dat ook is. Daarnaast moet je het je vriend vertellen inderdaad…

#8

Ik zou het hem vertellen. Als hij denkt dat jij het op jezelf hebt afgeroepen, jou niet gelooft en boos op jou wordt, weet je gelijk wat je echt aan hem hebt. Ik ben zelf op jonge leeftijd aangerand en ik heb het mijn vriend ook verteld, hij was juist heel lief en boos op die gast die mij heeft aangerand. Als hij jou niet steunt, dan is hij het jou niet waard en kan je in mijn ogen beter de relatie gelijk uitmaken.
Als vriend hoort hij er voor jou te zijn en jou te steunen.
Dat hij er dan wil weten wie het is vind ik meer dan logisch, maar als jij niet wil dat hij er op afstapt, heeft hij dat te respecteren.

Als jij geen aangifte wil doen, dan is dat jou goedrecht. Je hebt inderdaad niet genoeg bewijs, ze kunnen deze aangifte wel opnemen en als er meer meiden met zo een verhaal komen, zal het serieus worden genomen. Maar anders waarschijnlijk niet. De nasleep ervan zal dan ook waarschijnlijk heftiger zijn voor jou, omdat je het steeds weer moet vertellen. Maar dit kan wel helpen met het verwerkingsproces. Wat misschien wel verstandig is, is om professionele hulp te zoeken. Ik heb zelf toen mijn mond gehouden, maar na 6 jaar dat ik het iemand vertelde, kwam alles eruit. Ik heb er nog last van en elk jaar rond dat het gebeurt is, voel ik me weer kut en zit ik een paar weken niet lekker in mijn vel. Al begint dit na jaren nu wel beter te worden.

Als ik jou was zou ik het je vriend vertellen en professionele hulp zoeken. Dit soort dingen zijn vaak erg moeilijk om alleen te verwerken. De een kan dat wel beter dan de ander, maar hulp erbij is goed. Het ligt niet aan jou, maar aan hem hé. Of jij nou met jongens omgaat of niet, hij hoort zijn handen van je af te houden als jij het niet wil dat hij aan jou zit. Probeer hier iets positiefs in te zien, al is dat heel moeilijk en het is ook verschrikkelijk, je wordt er sterker van, haal je kracht eruit. Als je wil mag je me noten :slightly_smiling_face:.

#9

Dankjewel voor jullie reacties!
@LTDS: Wat vervelend dat dit jou ook overkomen is zeg! En nog wel op zo’n jonge leeftijd… Gelukkig dat het na jaren steeds beter gaat.
Ik zelf nog niet te denken aan professionele hulp. Ik denk dat ik het zo maar even aanzie, wat het met me doet en of ik er echt last van krijg.

Mijn vriend belde vandaag en in het begin heb ik heel erg mijn best gedaan om vrolijk over te komen. Dit lukte niet echt en hij had al in de gaten dat er iets was. Ik ben in tranen uitgebarsten en hij heeft echt uit mij moeten halen wat er gebeurd is. Hij is gelukkig niet boos op me, maar ontzettend lief voor me. Hij verwijt mij niks en alleen maar hem. Toen hij vroeg wie het gedaan heeft heb ik gezegd dat ik alleen zijn naam weet en hem voor de rest niet ken. Hij is ook heel erg boos op die vriend en zegt dat hij mij nooit alleen had moeten laten met hem. Maar hij heeft beloofd het met rust te laten. Verder vind hij het wel jammer dat ik geen aangifte wil doen, maar begrijpt wel dat dit dan een heel gedoe voor mij gaat opleveren.
Hij heeft mij wel uitgelegd dat hij niet voor niks niet wilt dat ik met andere jongens omga, dat is niet omdat hij mij niet vertrouwd maar omdat hij andere niet vertrouwd. Hij wilt dit gewoon echt niet meer, dus als hij merkt dat ik dit wel doe is het voor hem klaar… Dit klinkt naar, maar ik weet dat hij me gewoon wilt beschermen.
Ik kan echt niet wachten tot ik hem zie…

#10

Het is heel vervelend dat het mij is overkomen, maar ik heb er iets positiefs uitgehaald: ik ben er sterker van geworden en ik denk een tweede keer na voordat ik iemand zo vertrouw. En dat ik op mijn gevoel af ga.
Ik zou het inderdaad aankijken, alleen als je merkt dat het niet gaat of dat je hulp wil/nodig hebt, vraag die dan. Wees niet bang of denk niet dat je dan zwak bent, want het kan gewoon een heel grote impact op je hebben.

Fijn dat je vriend zo reageert, wat mij ook helemaal normaal lijkt in zo een situatie. Alleen slaat hij een beetje door, die vriend had niet kunnen weten dat die jongen jou zou aanranden. Ik denk dat het voor die vriend net zo erg is, of misschien erger omdat hij dit had kunnen voorkomen, want hij geeft ook om jou. En dat hij jou wil weghouden van jongens vind ik raar. Ergens logisch, maar niet realistisch. Dit soort dingen kunnen ook gewoon 's avonds op straat gebeuren. Hoe graag jou vriend ook wil, hij kan jou niet altijd beschermen, je moet jezelf ook kunnen beschermen. Daarbij is het een harde uitspraak dat hij het dan uitmaakt, want dan respecteert dus niet jouw keuzes. Daar zou ik wel mijn vraagtekens bij zetten, als ik jou was. Jij bepaalt met wie je omgaat en met wie niet. Iedereen moet zijn handen van elkaar afhouden als het ongewenst is, zulke dingen kunnen overal gebeuren.

#11

Wauw, ik herken me precies in jou