Allereerst, ik heb dit topic met een andere account aangemaakt, omdat ik graag anoniem wil blijven.
Ik heb nu een paar maanden met mijn vriend. Hij is 20 en ik 18. Hij is erg lief voor me, ik merk ook echt dat hij al erg op me gesteld is.
Hij is mijn eerste vriendje, maar nu heeft ie me dus laatst verteld dat hij hiervoor al vier vriendinnen heeft gehad. Vier! Ik vond het op dat moment echt absurd veel en heb dat ook tegen hem gezegd. De kortste duurde 7 maanden, dus het waren in ieder geval geen scharrels of wat dan ook. Maar het is wel zo dat die vier relaties zijn verdeeld over iets van 5 jaar. Oftewel, zodra het met de één uit ging, meestal was dat ‘‘omdat het niet meer werkte’’, dan had hij heel snel weer met een ander. Tussen ons en zijn laatste relatie zit ook maar iets van een half jaar, en dan wel toen het officieel werd. Na 2 maanden was hij namelijk al aan het daten.
Ik weet ergens best dat zijn gevoelens voor mij (iig op dit moment) echt zijn, en dat hij me niet playt of wat dan ook. Ik heb ook van meerdere vrienden gehoord dat hij me echt heel leuk vindt.
Maar toch kan ik het niet uit mn hoofd zetten, want - hoe graag ik ook wil dat dat niet gebeurt - als het ooit uitgaat tussen ons en hij heeft een paar maanden later alweer een ander, dan ga ik daar echt aan onderdoor. Wat stelde je relatie dan überhaupt voor? Natuurlijk gaan relaties uit om een reden, maar je hebt toch altijd tijd nodig om het te verwerken en het echt goed af te sluiten?
En het blijft hier niet bij, ik hoor ook van anderen (weliswaar mensen die hem niet zo mogen) dat ik op moet passen, omdat hij elk jaar een ander vriendinnetje heeft.
Ik begin steeds meer te denken dat hij van nature een extreme behoefte heeft aan aandacht en liefde, dat ie niet alleen kan zijn en daarom zo snel mogelijk weer in de armen van een ander rent. Dat hij denkt dat hij de ware heeft gevonden, maar dat z’n roze bril na een tijdje verdwijnt en hij weer toe is aan iets nieuws. Om constant het gevoel van verliefd zijn te herbeleven.
Ik heb hierdoor zo de neiging mezelf te beschermen, dat serieus een paar keer de gedachte in me opkwam het uit te maken. Juist omdat het nu nog redelijk pril is.
Natuurlijk is dat het laatste wat ik wil, maar ik ken mezelf. Ik ben nogal terughoudend, bang om gekwetst te worden. Nu de kans daarop nog groter lijkt dan eerst, begin ik al helemaal de kat uit de boom te kijken. Het is hartstikke fijn om bij hem te zijn, en op die momenten denk ik ook nauwelijks aan dit alles, maar zodra ik weer alleen ben komen de twijfels terug.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik hoop echt dat jullie me kunnen helpen…