Het slaat nergens naar maar ik ben heel kwaad en ik moet het eventjes kwijt.
Ik heb dus al bijna 2 jaar een lief. Leren kennen op een kamp en ik kende hem maar een goede 2 weken voordat we iets met elkaar hadden. Maar hij woont anderhalf uur met de trein van mij en het is altijd een gedoe om het te regelen. Altijd nakijken of we allebei kunnen, of zijn ouders hem naar het station kunnen brengen en/of mij kunnen ophalen, op tijd thuis, juiste trein blablabla. Maar dat is niet erg, ik geef om hem.
Het eerste jaar zagen we elkaar nauwelijks 2 keer per maand. Ook omdat mijn ouders iets hadden van ‘je ziet hem toch al genoeg?’ en ‘Ga je nu weer naar u lief, zijt ge nu weer al weg?’ omdat als ik naar hem ga, altijd voor een hele dag ga (tuurlijk ik ga 3 uur op de trein zitten om hem een uur te zien?).
Anyway, ik ben het gewoon dat ze zo opmerkingen geven. Gelukkig is dit het laatste jaar ook heel erg veranderd en ik zie hem iets vaker. Bijna elke dag dat we elkaar niet zien, bellen we. Dan praten we een regelmatig zelfs een uur of langer over echt alles. Zowiezo ben ik geen grote prater, zeker niet als ik gewoon moet praten en niets doe, dus dat betekent ook heel veel voor mij.
Ik voel mij op mijn gemak bij hem, ik kan alles zeggen tegen hem, ik vertrouw hem. Tot hier het mooi verhaal.
Hij is mijn eerste lief (hij was 14, nu 16) ik was 16, nu 18. We schillen dus wel anderhalf jaar. Aangezien we ver van elkaar wonen, was het blijven slapen bij elkaar eerder praktisch dan gewoon omdat we dat wilden. Maar zowel mijn als zijn ouders deden er heel moeilijk over. Na anderhalf jaar mocht het dan toch, maar op een heel aantal voorwaarden, en natuurlijk niet samen op de kamer.
Twee weken geleden bleef hij nog eens slapen, maar hij was gewoon bij mij komen liggen ipv bij mijn broer te gaan liggen. Ze waren niet kwaad, maar ik merkte dat ze het niet leuk vonden. (wel wat logisch)
Nu, zo veel zorgen moeten ze niet maken. Seks is er nog niet van gekomen. Deels omdat iedereen altijd thuis is als we samen zijn (enkel dan, door de week zit ik de godganse tijd alleen) en iedereen dus elk moment kan komen binnenwandelen. Ook niet omdat we niet geprobeerd hebben, maar het lukt niet echt. Ik ben wat te gespannen ofzo. We hebben alles traag gedaan en op ons gemak, ook omdat we elkaar nog niet zo lang kenden in het begin en omdat we elkaar niet zoveel zagen. Maar ik denk wel dat ik na deze tijd wel kan zeggen dat ik er klaar voor ben en ik ben nu ook geen klein kind meer.
Ik had met mijn mama dus een gesprek over dat samen slapen en of het nu zo’n probleem was. Blijkbaar wel. Een van de dingen was dat ik hem niet zo vaak zag, dus dat ik hem niet kende. Na twee jaar! En dat als ik met iemand naar bed zou gaan, ik toch wel echt van hem moet houden en dat we er allebei klaar voor moeten zijn. Geweldig fijn als ouders dat zeggen.
Alsof ik het zou volhouden als ik niet van hem zou houden. En hij is anderhalf jaar jonger, dus hij is te jong voor mij enz.
Het klinkt allemaal heel stom en onbenullig. Ze zijn heel de tijd weg, ze hebben een totaal verkeerd beeld van mij. Ze beweren dat ze mij vertrouwen en dat ik verantwoordelijk, wijs, volwassen en oud genoeg ben. Aangezien ik heel vaak op mijn broers moet letten omdat ze steeds moeten werken, ik mijn eigen boontjes heel vaak alleen moet doppen. Maar ik ben te jong om seks te hebben en ze vertrouwen me niet.
Heel veel vrienden die langskomen zeggen dat ik een geweldige thuis heb, waar de liefde en vriendelijkheid vanaf druipt. Ik ervaar dit helemaal niet zo. Ik zou zo blij zijn als ik het huis uit kon (wat waarschijnlijk wel gaat gebeuren over een paar maanden als ik op kot/kamers ga).
Ik was vooral heel erg overstuur over het feit dat ik niet van mijn vriend hou. En we zijn er echt klaar voor. En nu voel ik mij zo rot en ben ik zo kwaad.
Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het even kwijt.