Moeilijke tijd...

Liefde & Boys
#1

Hallo allemaal,

Alvast heel erg bedankt voor het lezen.
Drie en een half jaar geleden ontmoette ik mijn vriend. We hebben hele leuke tijden meegemaakt, en we waren stapelgek op elkaar. Alles ging goed, tot een aantal maanden geleden. Ik studeer al anderhalf jaar aan de andere kant van het land, en breng mijn doordeweekse dagen door op mijn studentenkamer daar. Hij slaagde een jaar later, en begon aan een studie die erg hoog gegrepen voor hem is, maar waar zijn passie wel ligt. Hij is dus ontzettend veel bezig met leren, en ik zit de hele week op mijn studentenkamer. We zien elkaar dus heel erg weinig.
In het begin ging dit nog goed, we spraken elkaar veel en alles verliep goed. Een paar weken later merkte ik wat op. Ik hield van hem, maar waar waren mijn vlinders? Mijn verliefdheidsgevoelens? Ik heb er toen niet veel mee gedaan, want ik wist dat de verliefdheid op een gegeven moment over zou gaan in houden van. Ik hou overigens nog steeds van hem, maar niet meer op dezelfde manier als vroeger.
Een maand of 2 geleden ging het min of meer mis. Het contact werd steeds minder. We spraken elkaar niet elke dag meer, we zeiden elkaar geen weltrusten meer, geen goedemorgen. Soms spraken we elkaar dagen niet en zagen we elkaar ook niet. Een eye-opener voor mij was dat ik hem niet miste, en ook niet extreem blij was toen ik hem weer zag.
Mijn relatie verloopt op dit moment nog steeds zo. We hebben geen seks meer (dit komt overigens vooral van mijn kant… ik heb er gewoon geen zin in), zien of spreken elkaar nauwelijks. ALS we samen zijn is het heel gezellig, we lachen, maar vooral als vrienden, vind ik.
Als klap op de vuurpijl ontmoette ik een aantal weken geleden een jongen, en die begon ik steeds leuker te vinden. Ik heb het verzwegen, ik heb het ontkent, maar inmiddels is dat gewoon niet meer mogelijk. Ik ben namelijk echt verliefd. En het probleem is, het is wederzijds.

Voor mij is het duidelijk dat ik mijn relatie eigenlijk niet meer wil redden. Maar het idee dat mijn leven zo gaat veranderen wanneer het over is maakt me ontzettend bang. We zitten in dezelfde vriendengroep, en dat gaat heel moeilijk en awkward worden als het over is tussen ons. Ook weet ik dat als er gekozen MOET (met de nadruk op MOET) worden door onze vrienden tussen mij of mijn vriend, dat ze kiezen voor mijn vriend. Ik heb natuurlijk ook mijn eigen vrienden verder, maar ik trok wel erg veel met dat vriendengroepje op.
Het liefst blijf ik vrienden met hem, en dat wil ik ook ECHT proberen. Maar ik weet dat het moeilijk is om vrienden te blijven na een relatie, en dat iedereen dat wel wil. Ook ben ik bang dat hij over de zeik gaat raken wanneer het moment van uitmaken daar is (qua boosheid en verdriet), hem kennende. Dat is iets wat ik niet wil dat gebeurd, ik wil gewoon de rust behouden…
Daarnaast weten mijn ouders hier niks van. Ze vragen wel vaak of mijn vriend nog eens langskomt, of ze merken op dat we elkaar al een tijdje niet hebben gezien. Ik vind het alleen zo moeilijk om te vertellen hoe mijn situatie is, en dat ik eigenlijk van plan ben het uit te maken. Ik weet niet hoe ik hierover moet beginnen en ik wil niet te emotioneel worden, omdat ik het dan heel moeilijk vind om grip op mezelf te houden, en ik wil helder blijven om goede keuzes te maken.
Mijn andere ‘angst’, en dat gaat misschien heel raar klinken maar het zit me ECHT dwars, is de aankomende maanden. Sinterklaas komt er bijvoorbeeld weer aan, en ik doe mee met zijn familie, en hij met mijn familie (surprises). De lootjes zijn inmiddels getrokken en volgens mij zijn er al een aantal mensen begonnen. Mochten wij uit elkaar gaan, dan zal ik niet meer met hem meedoen en hij niet meer met mij. Het klinkt misschien bizar, maar ik voel me hier verantwoordelijk voor en ik weet niet hoe ik dit zou moet oplossen.

Mijn ‘plan’ is om aan mijn vriend te vragen of hij tijd wil maken om met mij te praten over ons, over de situatie nu. Hoe hij zich voelt en over dat ik het niet volhoud op de manier zoals het nu gaat. Helaas valt het voor mij eigenlijk niet meer te redden, en ik zal het in dit gesprek ook uitmaken. Maar het lijkt me wel goed om hier eerst over te praten, zodat het niet als een bom aankomt.

Wat ik me overigens wel afvraag is hoe mijn vriend zich voelt. Hij zegt namelijk ook niks tegen mij, vraagt niet of ik langskom of dat hij langs kan komen, zegt vaak ‘nee’ omdat hij moet leren. En hierdoor heb ik het idee dat hij ook steeds meer op mij raakt uitgekeken. Maar ALS we samen zijn, dan gedraagt hij zich nog steeds dat hij gek op me is (knuffelen, kusjes geven, de hele mikmak). Dit zorgt voor onwijs veel verwarring bij mij.

EDIT: inmiddels heb ik nog steeds goed contact met m’n ‘crush’ (dit klinkt heel hard, maar ik weet niet hoe ik het anders moet schrijven…), al is het nog ontzettend pril. We leren elkaar kennen, maar ik zal niks doen totdat het ook echt uit is met mijn huidige vriend. Wel heeft mijn ‘crush’ inmiddels wel door dat ik hem leuk vind, maar ik weet niet of hij weet dat ik nog een vriend heb, hoewel dat in een breuk ligt. Dit is nog niet ter sprake gekomen, zo pril is het nog.

Ik vind het heel fijn om dit op te hebben geschreven. Ik heb er heel lang over gedaan, maar ik weet niet of ik iets belangrijks vergeten ben in het verhaal…
Heel erg bedankt als je dit helemaal hebt gelezen…

#2

Ik zou er niet te lang mee wachten om het uit te maken met je vriend. Je bent nu al met een ander bezig en weet eigenlijk al zeker dat je met je ‘crush’ verder wilt in plaats van met je vriend.

Ik zou zo snel mogelijk afspreken met je vriend om het hem te vertellen, zeg desnoods dat het dringend is tegen hem en dat het even belangrijker is dan leren. Je bent nu oneerlijk tegen hem en ik denk dat hij dat niet verdient.

Wat je vrienden en familie van jullie relatiebreuk vinden is hun probleem, toch? Daar zou ik me niet te druk om maken.

#3

x

#4

Ik ken dit heel erg! Ik heb precies hetzelfde gehad. Ik had een vriend maar dat liep niet lekker meer (van mijn kant) en ik vond iemand anders leuk (en hij mij ook). Ik durfde het ook niet goed uit te maken omdat ik bang was voor zijn reactie en omdat we nog vakanties gepland hadden staan. Ik heb gewacht tot de vakanties voorbij waren en het steeds maar uitgesteld. Op sommige momenten ging het goed en was het fijn als hij er was. Maar zodra hij weer thuis was, miste ik hem niet en vond ik het fijn om weer alleen te zijn.

Ik raad je aan om het zo snel mogelijk uit te maken. Ik heb een tijdje gewacht maar het heeft geen zin om het voor je uit te schuiven. Het is dan even jammer van sinterklaas maar je moet wel voor jezelf kiezen. Het zal hem ongetwijfeld pijn doen maar dat hou je!

Ik zou echt niks met die andere jongen doen tot dat het uit is met je vriend. Ik heb dat wel gedaan en voel me daar nog dagelijks schuldig over.

#5

Oh wat lastig zeg! Allereerst denk ik dat je er heel verstandig mee om gaat, goed van je (:
Ik zou als ik jou was zo snel mogelijk met je vriend gaan praten. Natuurlijk gaat het lastig worden, en vervelend voelen voor jullie beide. Maar misschien voelt hij zich wel een beetje hetzelfde en dat zou het wel een stuk makkelijker maken.
En niet wachten tot na Sinterklaas. Dat duurt nog anderhalve maand, en het is voor die familie ook raar als ze eerst moeite voor je hebben gedaan en je daarna gelijk weg bent. Dan zou je voor de vorm ook weer moeten wachten en dan duurt het wel erg lang. Ik denk dat iedereen eerlijkheid apprecieert.
Sterkte met het vertellen!

#6

Alles wijst er in mijn ogen op dat je beter af bent als je een punt achter deze relatie zet. Als ik in jouw situatie stond zou ik dat ook zeker doen. Natuurlijk is het rot als dit nadelige gevolgen heeft op het gemeenschappelijke vriendengroepje van jou en je vriend, maar het lijkt mij belangrijker om uit een relatie te stappen wat toch niet echt meer een ‘goede’ relatie is.

Succes ermee!

#7

Ik sluit me aan bij alles wat hier boven al is gezegd.
Ga met hem praten, maak er een einde aan, dat is het beste voor jou en waarschijnlijk ook voor je vriend.

#8

Ik kan je maar één advies geven: beëindig de relatie nu en wacht er niet mee. Ik heb zelf bijna 2,5 jaar een relatie gehad en maanden lang heb ik geweten dat ik niet meer gelukkig was in de relatie. Iedere maand weer was ik uren aan het piekeren of ik de relatie moest beëindigen of niet. Voor mij was het duidelijk: ik vond onze tijd samen niet meer fijn en ik keek er niet meer naar uit om hem te zien. Ook gingen steeds meer dingen mij irriteren. Toch vond ik het ontzettend moeilijk om er een punt achter te zetten. Ieder leuk momentje samen zag ik als een reden om het niet uit te maken. Toen ik uiteindelijk de stap heb genomen viel er een last van mij af. Als je nu al niet gelukkig bent samen, zul je het ook niet meer worden.

Natuurlijk zal het ineens heel vreemd zijn als je geen relatie meer hebt. Ook mensen om je heen zullen er aan moeten wennen. En je kunt wachten tot na Kerstmis, maar na Kerstmis zijn er ook weer familiedagen en feestdagen waar je niet onder uit kunt komen. Niemand zal je kwalijk nemen dat je je gevoel volgt. Je vriend zal het er misschien in het begin heel moeilijk mee hebben, maar die heeft uiteindelijk ook liever dat je er nu een punt achter zet dan dat je hem nog voor een langere tijd aan het lijntje houd. Je verspilt op deze manier zijn tijd en je eigen tijd.

#9

Super bedankt voor al jullie reacties! Ik ben het met al jullie reacties gewoon eens… Maar het is fijn om het even te hebben gedeeld, en de reacties helpen ook.
We hebben vanavond afgesproken, en ik heb al gezegd dat ik wil praten over alles wat er speelt, ons leven en onze relatie. Dat begreep hij, dus dat is fijn.

#10

^ wat goed dat je afgesproken hebt!

Als je straks bij hem bent zal het wel moeilijk zijn om het te zeggen. Ik heb ook 10x op het punt gestaan om het hem te zeggen maar als ik hem dan zag dan kon ik het niet. Je moet echt doorzetten als je achter je beslissing staat :slightly_smiling_face: dat is echt iets wat ik fout heb gedaan.

Laat je weten hoe het ging?

#11

Ik wil niks doen met mijn ‘crush’ voordat het uit is met mijn huidige vriend. Dat we elkaar beter leren kennen, is logisch. We zitten bij elkaar in de klas (al stelt een ‘klas’ niet zo veel voor op onze hogeschool, maar bij sommige lessen moet ik dus met hem samenwerken). Ik probeer de ‘gespreksstof’ gewoon te beperken tot dingen die je ook met een gewone vriend zou bespreken. Maar hij heeft echt wel door dat ik verlegen van hem wordt, en dat ik onopgemerkt toch signalen afgeef dat ik hem leuk vind, en daar kan ik verder ook niks aan doen.

Ik wil mijn ‘crush’ verder ook niet afschrikken door heel ongeïnteresseerd te doen, want ik vind hem natuurlijk wel heel erg leuk.

#12

Cliché: volg je hart.

Ik weet niet hoe het is om jou te zijn, maar ik adviseer je niemand aan een lijntje te houden. Van uitstel komt afstel.

#13
#14

Het is uit, en het lucht op…

#15

Allereerst heel veel respect dat je die stap hebt durven zetten…!!!
Ik hoop dat de pijn snel minder word, sterkte!!

#16

Gisteravond spraken we dus af om te praten. En hij zei dat ie al een beetje had nagedacht over wat ie wou zeggen. Dus ik liet hem zijn woordje doen. Hij zei dat ie voelde dat we uit elkaar groeide en dat het daarom niet meer hetzelfde was als vroeger.
Hier was ik eigenlijk al heel blij mee, want ik voelde precies hetzelfde. We hebben toen een tijdje doorgepraat en hebben er een punt achter gezet. We hebben afgesproken gewoon normaal tegen elkaar te blijven doen. Het is misschien een beetje vreemd op feestjes, maar we hoeven tenslotte ook niet op elkaars lip te zitten als we met onze vrienden zijn.
Ik heb hem niet verteld over mijn ‘crush’, omdat dit niet de reden is dat ik onze relatie wilde beëindigen, het was alleen een extra bevestiging voor mij dat het over was. Ik denk dat ik hem er ook onnodig mee had gekwetst.

Volgende week ga ik nog even langs zijn huis, om zn ouders nog even te bedanken en om mijn spullen op te halen. Hij komt ook nog even hier langs voor mn ouders, we zijn tenslotte wel ruim drie jaar samen geweest.

Het is lastig, maar ik voel me opgelucht. Ik ben vooral blij dat we hetzelfde voelde, anders was het misschien nog veel moeilijker geweest. Ik heb niet eens zoveel liefdesverdriet nu, ik ben gewoon klaar om verder te gaan met mijn leven.