Heeii meiden, ik zit al een hele tijd met een vraag in mijn hoofd waar ik maar geen antwoord op lijk te vinden, en ik wilde graag jullie mening er even over weten. Natuurlijk weet ik ook wel dat jullie geen kant en klaar advies zullen hebben, maar misschien lucht het wel op.
Ik heb nu al anderhalf jaar geen contact meer met mijn moeder (ben nu 16 trouwens). En dat heeft ook meerdere oorzaken:
Toen ik een jaar of tien was kwam ik een keer eerder thuis uit school en liep ik enthousiast het huis binnen (het was zomer, dus kon zo naar binnen lopen). Op het moment dat ik naar binnen liep schrok mijn moeder heel erg, en zag ik dat ze samen met een voor mij onbekende man in de keuken stond. Toen ik mijn moeder vroeg wie die man was, kreeg ik het antwoord dat ik even moest wachten. Ondertussen stuurde ze de man weg.
Ze kwam bij me zitten en vertelde me dat ze nog steeds heel erg van mijn vader hield, maar dat ze ook verliefd was geworden op deze man. Ze vroeg me ook of ik niets wilde zeggen tegen mijn vader. Hij zou daar namelijk heel boos om worden volgens mijn moeder.
Na een tijdje werd mijn moeder volgens mij steeds nerveuzer dat mijn vader erachter zou komen, en daardoor werden de verhalen om mij mn mond te laten houden ook steeds groter en gemener. Zo begon het met een extra toetje na het eten en naar de mc donalds, daarna ging het naar dure kado’s en opmerkingen van: ‘Pappa gaat heel erg boos op jou worden als jij hier ook maar iets over durft te zeggen’. Totdat het echt niet meer normaal was en de opmerkingen werden zoals deze: ‘Als jij ook maar één keer je scheur opentrekt, dan zal je vader zelfmoord plegen en dan zal dat allemaal jouw schuld zijn, dus waag het maar niet.’
Ik kon me op school niet meer concentreren omdat ik constant aan het denken was over mijn vader die misschien wel zelfmoord aan het plegen was omdat ik misschien iets fout had gedaan en hij erachter was gekomen. Ik nam ook geen vriendinnetjes meer mee naar huis en ik speelde niet meer buiten. Als ik al buiten was dan zat ik alleen in de speeltuin achter onze school.
Totdat ik een keer met mijn vader 's avonds op de bank tv zat te kijken en we mijn moeder de trap af hoorden komen. Toen ze in de gang stond zagen we dat ze een grote boodschappentas in haar handen had met allemaal kleding erin. Ze vertelde ons toen dat ze wegging uit huis omdat ze liever bij haar nieuwe vriend ging wonen. Die avond liep ze de deur uit en heb ik haar een paar maanden niet gezien of gesproken.
Ik was al die tijd ontzettend bang dat mijn vader zelfmoord zou gaan plegen omdat hij het nu wist, en dat ik dan nergens meer terecht kon. Op school werd ik er ook enorm mee gepest, Dan kreeg ik opmerking als: ‘Waarom zouden wij nog met je spelen? Je eigen moeder haat je zelfs, ander was ze niet bij je weggegaan’. Dat doet zo’n pijn op zo’n moment.
Er gingen twee jaar voorbij dat ik af en toe een weekendje bij mn moeder op bezoek ging, maar ik wilde het absoluut niet. ik ben verplicht door jeugdzorg. Ik ging naar de middelbare school en daar ging het helemaal fout. Ik ontwikkelde faalangst. Dat is waarschijnlijk ook ontstaan door het feit dat ik altijd bang was om iets fout te doen of zeggen zodat mijn vader erachter zou komen. Ik werd bang om naar school te gaan, ontwikkelde een eetstoornis en begon mezelf te snijden, (ik was toen 13).
Totdat de leraren op school zagen dat er iets mis was en me naar een psycholoog stuurden, daar hebben ze ondere andere ook gediagnosticeerd dat ik autisme heb en ook een hechtingsstoornis. Ze hebben me toen naar een interne kliniek gestuurd voor behandeling. Daar heb ik in totaal 13 maanden gezeten totdat ik mezelf heb ontslagen. mijn eetstoornis was daar alleen maar erger geworden en voor de rest is er ook amper wat veranderd.
Ik kwam weer thuis te wonen bij mij vader, maar dat heeft jeugdzorg na een paar maanden stopgezet, mijn vader kon niet voor mij zorgen en ik moest verplicht ergens anders gaan wonen, ik kreeg de keus: of weer terug naar de instelling, of bij mijn moeder gaan wonen.
Dat voelde op dat moment echt als een onmogelijke beslissing. Ik wilde geen van tweeën. Ik ben toen toch maar bij mijn moeder gaan wonen omdat ik echt niet terug wilde naar die instelling.
Daar ging het compleet mis. We hadden elke dag ruzie en konden nergens samen over praten. Totdat ik het op een dag zat was, en haar heb geconfronteerd met haar affaire. Ik wilde een verklaring waarom ze mij daarvoor heeft gemanipuleerd en gebruikt. Maar vooral wilde ik ook de verontschuldiging die ik nooit heb gekregen. Ze sloeg compleet door en beweerde dat zij vond dat ze niets verkeerd had gedaan en dat ik me er overheen moest zetten. Diezelfde dag heeft ze weer haar spullen gepakt en is ze bij mijn vader ingetrokken en liet mij achter in het huis.
Ik heb toen meteen allerlei instanties gebeld waaronder pleegzorg. Ik werd meteen diezelfde dag opgehaald en met al mijn spullen in een pleeggezin geplaatst. Verschrikkelijk was dat. Sta je ineens bij vreemde mensen voor de deur met de mededeling dat je daar komt wonen.
Het volgende deel plaats ik zometeen, anders wordt het te lang voor één bericht.
