Moeder maakt vervelende opmerkingen

Food & Sport
#1

Hoi iedereen,

Ik heb een beetje een probleem dat al een tijdje speelt en ik weet niet of er echt een juist advies voor is, maar ik wil het hier toch even kwijt.

Mijn moeder is vroeger erg lang, te dik geweest (overgewicht) en met behulp van een dietiste is zij ongeveer 30 kilo afgevallen. Dit is nu ongeveer 4 a 5 jaar geleden. Sindsdien let zij heel erg op haar eetgewoonten en sport veel. Natuurlijk is dit goed, maar volgens mij is het bij haar iets te ver gegaan inmiddels. Ze begint namelijk ook erg op mij te letten. Ik ben niet iemand die altijd supergezond eet, maar ik eet ook weer niet zo ongezond dat het echt zorgwekkend is. Alleen iedere keer dat ik een chocolaatje/bakje chips/snoepje of wat dan ook pak, word ik afkeurend aangekeken, worden er opmerkingen gemaakt zoals: jeetje zou je dat nou wel doen, of ik zou wel uitkijken hoor! enzovoorts. Ik begrijp haar zorgen wel en ik let heus wel een beetje op wat ik eet, maar het blijft maar doorgaan en laatst maakte ze zelfs een opmerking die voor sommige meiden triggerend zou kunnen zijn. (ik at iets ongezonds, en toen werd ze boos en riep ze: nou, geen wonder dat je dat knoopje niet meer dicht kreeg!!). Ook als ik bijvoorbeeld een kledingstuk heb dat iets te klein is geworden, zegt ze gelijk iets van, oh geef maar aan mij, die pas ik dan vast wel.

Ik ben gelukkig niet iemand die erg snel beinvloed wordt door zulke opmerkingen, maar ik vind het wel erg vervelend worden en ga me er soms ook echt dik door voelen. (terwijl ik hooguit een beetje stevig ben, maar zeker niet dik).

Helaas valt er met mijn moeder ook niet over te praten. Ik heb vaak genoeg gezegd dat ik het niet leuk vind, maar het blijft doorgaan. En sowieso als ik een serieus gesprek met haar wil hebben, wordt ze boos of vlucht ze ervoor weg.

Nouja, ik weet er gewoon even geen raad meer mee.

Wat vinden jullie?

#2

Als je er niet over kunt praten moet je het gewoon negeren.

#3

Kun je het niet tegen familie vertellen en dat zij het dan aan je moeder vertellen? Komt misschien anders over.

#4

Wat is dit nou weer voor kutadvies. :’) Als ze dat kon, had ze ook geen bericht hier hoeven te plaatsen.

@TS Als ik jou was, zou ik het alsnog proberen aan te kaarten. Als dat niet wil werken, kun je ook nog proberen met een professioneel iemand hierover te praten voordat je moeder je dalijk een probleem met je zelfvertrouwen aanpraat. Ook al trek je je hier nu vrij weinig van aan, onbewust komt dit allemaal wel binnen.

#5

Misschien moet je het er inderdaad ook nog met andere familieleden over hebben, of zij dat ook merken en wat ze er van vinden.

#6

Je zegt dat als je een serieus gesprek wil voeren, ze er voor wegvlucht. Hoe doet ze dat dan? Heb je wel eens echt met haar om de tafel gezeten om te zeggen wat het met je doet?

Verder weet ik niet hoe het contact met je vader is, maar wat is zijn rol in dit verhaal? Kan je hem om hulp vragen?

Fijn dat je iig iemand bent die stevig in zijn schoenen staat. Ik zou iedere keer dat er iets naars wordt gezegd, bewust die uitspraak een soort van ‘teruggeven’ aan je moeder, door het te zien als een verkeerde uitspraak die je niet persoonlijk hoeft op te vatten.

#7

^Ja, ik heb al moeite om mezelf te accepteren (pest verleden enzo), en nu het eindelijk iets beter gaat kan dit er ook nog es niet bij eigenlijk… Ik voel me gewoon nooit goed genoeg voor haar zegmaar :frowning_face:

#8

Heb je dit al eens tegen haar gezegd? Ik denk dat ze niet beseft wat het met jou doet.
Wat vindt je vader/broers/zussen oid ervan?
Ben je al eens goed boos geworden?

#9

Zou je trouwens, als je moeder niet van het gesprek aangaan is, niet een brief kunnen schrijven aan haar? Waarin je eerst benadrukt dat je het knap van haar vindt dat ze zo is afgevallen en dat je het waardeert als ze jou steunt en niet afbreekt. Waarin je ook vertelt over je pestverleden en dat je haar opmerkingen snel te persoonlijk aantrekt. Zou dat kunnen?

#10

Nou, mijn moeder is een beetje een moeilijk mens… ze wil graag het leven ‘‘luchtig’’ houden en vermijdt daarom letterlijk iedere moeilijke situatie. Altijd als ik iets moeilijks/serieus wil bespreken, zegt ze dat ze te moe is om er over te praten, of ze wordt boos en vlucht weg naar haar kamer voor de rest van de avond.

Met mijn vader heb ik geen contact meer, maar ik zou mijn broer misschien kunnen vragen. Al ben ik bang dat dat nog meer problemen oplevert, omdat hij en mijn moeder al eerder erge ruzie hebben gehad omdat zij weg vluchtte voor alles enzo… het is nogal ingewikkeld

#11

Ik snap wat je bedoeld, inderdaad! Daarom raad ik je ook echt aan om dit heel serieus te nemen voordat je moeder (misschien wel onbewust) je totaal de grond in boort. Je moeder hoort een van de belangrijkste mensen in je leven te zijn en als zij dit soort opmerkingen maakt, heeft dat wel degelijk impact.

#12

^ Tsjonge, wat lastig. Maar hoe zij op situaties reageert, is niet jouw verantwoordelijkheid. Als jij met iets zit, mag jij dat uiten, onafhankelijk van hoe ze ermee omgaat. Ookal snap ik dat dat vet moeilijk is, maar ik zou denk ik toch met je broer praten. Misschien dat je hem ook kan vragen om het op een rustige manier te brengen.

#13

Ik ben al vaker goed boos geworden, en ik heb ook wel eens een heel lang bericht naar haar gestuurd waarin ik alles uitlegde. Toen ik haar daarna weer zag zei ze sorry en zei ze dat ze het begreep. Maar volgens mij heeft ze het nooit goed gelezen of begrepen, want ze gaat er gewoon mee door.

#14

Lastig dat ze er niet goed op in ging, maar die ‘sorry’ is wel een begin. Zou het kunnen dat je haar een brief laat lezen waar je bij zit, zodat je kan zien hoe ze reageert en ze je ook vragen kan stellen?

Omdat ze zo kwetsbaar is voor negativiteit, zou ik ook het positieve in haar benadrukken. Iets in de sfeer van: ‘Bedankt dat je probeert me gezond te laten eten, maar …’
Ook kan je proberen deels mee te geven en deels aan te geven wat je grens is. Dus als ze zegt dat je gezonder moet eten, dat je dan eerst wat fruit eet en later op de dag een snoepje/koekje/chips. Zodat ze ook ziet dat je wel let op wat je eet.

#15

Tja, dat geduld om erin mee te gaan had ik eerst nog wel, maar inmiddels ben ik er wel klaar mee. Ze heeft me al zo vaak een preek erover gegeven. En ik wil niet vanwege haar opeens mijn eetgewoonten veranderen… Ik eet ook best wel eens fruit en zo, maar daar wordt dan ook niks over gezegd. Alleen als ik iets ongezonds eet eigenlijk.

Ze zit ook constant opmerkingen te maken over bijvoorbeeld collega’s op haar werk die te dik zijn en te veel eten. Dat dat echt niet kan enzo.
Maar te dunne mensen zijn voor haar ook weer niet goed. Op tv bijvoorbeeld, dan eten de slanke vrouwen volgens haar weer niet genoeg.

Ik heb haar toen ik dat verhaal zelfs gezegd dat ik haar accepteer zoals ze is en dat ik haar net zo mooi vond toen ze nog niet afgevallen was, en dat ze daarom mij ook zo moet accepteren zoals ik ben. Maar blijkbaar heeft ze daar nogal veel moeite mee…

#16

Je moeder heeft zich waarschijnlijk lang beziggehouden met haar lijf en gewicht, maar is daar bovenop ook veel bezig met het gewicht van anderen. Ik vermoed zo dat ze zich beter kan voelen over zichzelf, want zij is veel afgevallen en heeft nu een gezond eet en beweeg patroon waar ze natuurlijk trots op mag zijn, maar dit gaat tenkoste van anderen.

Eigenlijk is al het advies al gegeven en heb je het ook geprobeerd zo te horen. Er zijn nog wat tips die je nog kunt proberen, zoals het positiever benaderen zoals hierboven is gezegd.

Maar als dat niet werkt, wat naar mijn mening overblijft is dat je gewoon dat soort opmerkingen en preken gaat afkappen, structureel en het probeert van je af te laten glijden. Pak je een snoepje en zegt je moeder er iets van? Zeg zoiets van ‘mijn lijf mijn leven’ en loop weg. Als je moeder je een preek geeft over voeding, zeg dan zoiets soortgelijks, en loop weg. Je gaat de discussie niet met haar aan maar geeft haar ook niet de kans meer om er iets over te zeggen.

Je moeder bedoelt het ondertussen vast wel goed maar de aanpak is gewoon totaal verkeerd. Ook haar manier om met conflicten om te gaan is ongezond en zorgt ervoor dat dingen die beter besproken kunnen worden, onbesproken blijven. Het is moeilijk om dat te veranderen zeker als je het al herhaaldelijk geprobeerd hebt. Ik zou ondertussen proberen weinig van haar aan te trekken en je eigen plan te trekken. Zit je lekker in je vel? Probeer je niet van je stuk te laten brengen.

#17

Zo herkenbaar! Ik snap dat het lastig is dit bij haar te laten en te denken “het is haar probleem met haar lichaamsbeeld, wat ze op mij projecteert”. Toch is dit zo. Je schirjft zelf dat je niet te dik bent, dus waarschijnlijk is het meer dat je moeder zelf bang is voor haar image en dit op jou afreageert. Het is rot dat je er niet over kunt praten. Heb je wel steun aan bv. vriendinnen of zo, die kunnen bevestigen dat je echt niet te veel eet of te dik bent? Ik zou ook zeggen, stel duidelijk je grenzen bij ej moeder. Als ze zo’n opmerking maakt, zeg dan bv. heel bot dat je hier zelf wel voor zorgt da tj eniet te dik wordt en dat ze zich nie tmoet bemoeien. Dit kan, afhankelijk van hoe oud jij bent en hoeveel vrijheid ze aan jou laat, heel goed werken of verkeerd vallen, dus beoordeel dit zelf. Bij mij heeft het heel goed gewerkt da tik op een gegeven moment zei dat ik dit soort opmerkingen niet accepteerde.

#18

Mijn moeder heeft ook een keer tegen me gezegd: oh, ga je nog meer eten?
Heb toen een week niet tegen haar gepraat :’).
Maar ik had tegen mijn vader gezegd dat ik die opmerking echt niet leuk vond. Hij heeft met haar gepraat. Misschien kun je je vader, broer of zus of wie dan ook vragen, zodat ze echt ziet dat het geen leuke opmerkingen zijn en dat die opmerkingen ook echt niet nodig zijn.

Succes ermee :slightly_smiling_face:

#19

Ik herken me zoo in jou verhaal! Ik heb echt precies hetzelfde, alleen is het dan mijn vader die het doet. Ik mocht ook nooit iets eten rond 3 uur, terwijl ik daar wel behoefte aan had. Vaak kocht ik dan op school iets en moest het dan altijd verstoppen voor hem. Ondertussen woon ik op mezelf en gaat het dus iets makkelijker.

Geen advies dus sorry, maar je bent iig niet de enige!

#20

Herkenbaar dit. Me moeder is precies het zelfde, alleen had zei geen overgewicht maar is ze juist extreem dun.
Elke keer op verjaardagen als klein kind, kreeg ik die blik van ‘pak je nou alweer een snoepje?!?!’ of ‘naam nee! je wordt dik!’ zo vervelend, dit ging door tot ongeveer me 15e. Ik ben een paar keer flink tegen der uitgevallen want het heeft ook geleid tot een ‘eetstoornis’ ik at heel strikt een bepaalde calorieen per dag enz enz, allemaal door haar. Ik begon ook te snijden omdat ik ‘dik’ was. Dit weet ze tot de dag vandaag nog niet, maar ze is er wel mee gestopt. Ik was van plan om een brief te schrijven naar der, maar die heb ik uiteindelijk niet gestuurd was veels te bang. Misschien is dat iets voor jou? een brief sturen met al je gevoelens daar in.

graag niet citeren