Moeder heeft waarschijnlijk Asperger (autisme) en ik kan er niet meer tegen.

Lifestyle
#1

Mijn zus van 23 jaar is vorig jaar gediagnosticeerd met het syndroom van Asperger. Het heeft lang geduurd omdat we haar gedrag nooit konden plaatsen, en omdat ze zich heeft leren aanpassen aan de maatschappij konden we er niet altijd de vinger op leggen. Inmiddels vallen de puzzelstukjes sinds deze diagnose natuurlijk steeds beter in elkaar. Het syndroom van Asperger is vrijwel zeker erfelijk bepaald. Ik weet nu voor bijna 100% zeker dat mijn moeder ook het syndroom van Asperger heeft, en mijn dus weer via mijn moeder.

Dat is eigenlijk waar ik jullie voor nodig heb. Mijn moeder heeft mijn jeugd (en die van mijn zusjes ook) voor een deel verkloot. Ze is al zolang ik mij kan herinneren een vreselijk moeilijk mens geweest. Nooit wisten we uit welke hoek de wind die dag zou waaien. Zonder aanwijsbare rede liep ze twee weken chagrijnig, boos en als een zombie door het huis. Onverwachte gebeurtenissen? Grote drukte? Feestdagen? De weg kwijt raken? Vakantie? echt uit den boze voor mijn moeder. Dan gaat ze compleet over de flos wat een heel gezin mag besnieten. Het is altijd de schuld van een ander, soms komt ze met bizarre beredeneringen aan, maar het is hoe dan ook de schuld van een ander. Ik kan nog wel even door gaan als het moet. Ik ben nu op het punt dat ik haar hiermee confronteer en vraag om hulp te zoeken. Maar dat wil ze niet. Ze heeft in het verleden veel hulp gehad wat niet hielp, dus ik snap dat ze wantrouwig is. Maar haar werd altijd gezegd dat ze burned out of depressief was. Die behandelingen hielpen niet, logisch, mijn moeder is niet depressief. Ze is autistisch, for sure. Alles klopt, werkelijk alles en ze geeft het zelf ook gewoon toe.

Ik kan er echt niet meer tegen, er is al zoveel beschadigd. Ik heb haar gesmeekt om hulp te gaan zoeken, een heel gezin gaat er al jaren lang aan kapot. Ze vertikt het gewoon omdat ze in principe alles op de rit heeft. Ze heeft een baan, ze heeft een gezin blabla. Maar ik probeer haar bewust te maken van het feit dat ze er niet mee kan omgaan en ook daar hulp voor kan krijgen. Wat moet ik in godsnaam als mijn moeder geen hulp wil? Hoe kan ik er dan zelf beter mee leren dealen? Dit is niet te doen en ik kan op deze manier ook geen leuk en intensief contact in de toekomst beloven wat ik wel graag zou willen.

#2

Ik ben 21 jaar, hoezo?

#3

Ik snap dat het vervelend is, maar je moeder is volwassen en uiteindelijk is het haar keuze of ze hulp zoekt of niet. Jij kan nu beter aan jezelf denken. Woon je al op jezelf? Dat kan je anders ook overwegen, dat heeft bij mij erg geholpen (ook een moeizame band met mijn moeder). Dan is je contact minder intensief, en kan je makkelijker afstand nemen als ze weer zo’n bui heeft. En wat Incognito inderdaad al zei, zoek zelf hulp! Dan kan je leren hoe om te gaan hiermee, en ik denk dat dat misschien nog wel waardevoller is dan wanneer je moeder hulp krijgt.
Succes ermee!

#4

Wel fijn dat je nu weet waar haar gedrag vandaan komt en dat ze hier niets aan kan doen…
Wat betreft de hulpvraag miss kun je bij een of andere instantie terecht met je probleem zodat iemand die er verstand van heeft je advies kan geven?

#5

@Incognito: True. Schipper al een tijdje tussen uit huis gaan of blijven. De stap om op mezelf te gaan vind ik moeilijk. In slechte periode zou ik liever vandaag dan morgen vertrekken omdat de situatie dan onhoudbaar is. Op goede momenten wil ik helemaal niet weg want dan heb ik het thuis oprecht fijn.

@Oliviwander: Mijn moeder beslist idd zelf of ze hulp neemt of niet. Maar het zit mij dwars dat ze niet eens kijkt wat voor hulp er is. Ze meet zichzelf teveel aan mijn zus, welke nog een baan moest vinden, passend bij haar beperking. Mijn moeder vindt dat ze daarom geen hulp nodig heeft. Ondertussen gaat ze gebukt onder alle prikkels en veranderingen etc. Als ze al geen hulp wil zoeken om de situatie hier te verbeteren, dan zou ik het zo fijn vinden als ze hulp ging zoeken om het leven voor zichzelf aangenamer te maken. Ze geniet er niet meer van omdat ze zich anders voelt en zichzelf niet in de maatschappij vindt passen en de dingen daardoor niet kan handelen. Soms staat ze wanhopig, krijsend, huilend in de woonkamer…puur omdat ze het niet trekt. Waarom zou iemand die zo hopeloos is en dat ook in ziet, geen hulp willen terwijl het er wel is?

#6

Het is heel dubbel. Ik heb het zelf ook (geen asperger) maar goed. Je moet je moeder de tijd geven om het te laten bezinken. En je moet je realiseren dat alles wat zij doet (of het nou goed of fout is) gewoon in haar hoofd zit. Zij reageert wat overdreven en over prikkeltje voor jou doen, maar ik denk dat ze het zelf niet eens door heeft. Misschien heeft ze het ook wel door maar wil/kan ze er nog niks aan doen. Ik kan me best voorstellen dat als je net te horen hebt gekregen dat je dochter autistisch is en je anderen dochter het vermoed van jezelf je er aardig in de war bent. Misschien moet ze eerst nog leren leven met het feit dat haar dochter ‘anders’ is. En kan ze daarna pas door gaan op haar problemen.

EDIT: had over dat jaar van je zus heen gelezen, maar ik denk dat het niet heel veel uitmaakt. Bij mij is het nu anderhalf jaar bekend en nu pas zitten ik en mijn ouders in therapie en leren we er mee omgaan.
Mocht je nog vragen hebben over die therapie ik wil best met je noten.

Gaat jou zus in therapie? Want anders zou zij jullie moeder is mee kunnen nemen. Meestal wordt dit ook gevraagd. Als je kind in eens en stempel krijgt dat hij/zij autistisch is moet jij als ouder leren omgaan met de denken wijzen van een autist.
Misschien dat het er dan vanzelf uit komt dat ze het ook heeft.

Maar goed, wat ik zou aanraden is. Je kan niet eisen van je moeder dat ze in therapie gaat. Als ze niet wilt, wilt ze niet en je moet wel voor de volle 100% achter je keuze staan en zo te lezen doet ze dat niet, Je kan bij je zus informeren wat zij van plan is om te doen nu ze dit weet. Misschien vind ze het prima zo, maar misschien wil ze toch heel graag hulp. Mochten jou zus en je moeder nou allebei geen hulp willen dan kan jij nog altijd om hulp vragen. Niet omdat jij iets hebt maar je kan wel een hoop leren over hoe jou zus en moeder in elkaar steken en hoe je hier het beste mee om kan gaan.