Hallo,
ik weet niet goed hoe ik dit moet beginnen. Ik heb nu een jaar of twee last van Misofonie. Misofonie is een psychologische overgevoeligheid voor specifieke geluiden. Dit is een beschrijving die ik op internet heb gevonden, en naar mijn idee wordt misofonie hier het beste beschreven.
[i]´De term misofonie is nog vrijwel onbekend maar het verschijnsel niet. Ook al is er weinig onderzoek naar gedaan is het duidelijk dat misofonie zich kenmerkt door een extreme afschuw van bepaalde geluiden die zelfs tot woede-uitbarstingen kan leiden. Toch valt misofonie nog niet onder de erkende stoornissen. Onderzoekers zijn van mening dat misofonie waarschijnlijk een neurobiologische kwestie is. Volgens hen is de kern een specifieke trigger, die vanzelf een agressie veroorzaakt.
Geluiden die misofonie kunnen veroorzaken zijn bijvoorbeeld het voortdurend kuchen van iemand in de omgeving of het hoorbaar verorberen van een gevulde koek of zelfs de ademhaling van een persoon. De omgeving van iemand die aan misofonie lijdt denkt al gauw dat het komedie is of een vorm van onverdraagzaamheid en vindt het kwaad worden een zwaar overdreven reactie. Maar het is eigenlijk eenzelfde boosheid die optreedt als de buren tot diep in de nacht de muziek erg hard hebben staan.´[/i]
Ik kan er bijvoorbeeld absoluut niet tegen om samen met mijn familie te eten. Het is een dagelijkse kwelling waar ik al een uur van te voren tegenop zie. Mijn vader is het ergste naar mijn idee: smakken, overdreven kauwen, walgelijk praten met zijn mond vol, zijn vlees veel te ruw eten. Maar mijn moeder kan er ook iets van: ´s avonds voor de tv eet ze chips, en dit is het meest walgelijke geluid dat ik ooit mee heb gemaakt. Het irriteert me niet, ik word er boos van, woedend. Op die momenten voel ik gewoon pure razernij in me.
Ik heb het er al vaak over gehad met mijn ouders, maar ze vinden dat ik me aanstel en dat ik moet stoppen met die onzin. Maar ik kan het niet.
Er wordt door veel mensen gezegd dat het leidt tot eenzaamheid, maar hier heb ik geen last van, want bij mijn vrienden heb ik er geen last van.
Ik ben blij dat er meer mensen zijn die hier last van hebben, en dat er ook een naam voor gevonden is, zodat het ook enigszins wordt erkend. Op het moment zijn er nog geen oplossingen voor, en zal ik en alle anderen door moeten zetten. Nu vraag ik me af of er nog meer mensen zijn hier, die zich hierin herkennen en me misschien iets willen vertellen over hun ervaringen?
Liefs,
Nina