Minderwaardigheidscomplex

Hoi meiden. Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet vertellen. Ik praat namelijk nooit over mijn gevoelens e.d.

Ik ben er pas achter dat ik een minderwaardigheidscomplex heb. Ik ben altijd al erg verlegen, blijf liever in een comfort zone, durf niet goed nieuwe contacten te leggen en durf nooit mijn eigen mening uit te spreken. Ik kan niet over mijn gevoelens praten. Zelf heb ik ook niet echt een goede jeugd gehad. Dit beïnvloed eigenlijk alles in mijn leven. School, stage, werk. Ik ben pas in een nieuwe omgeving terecht gekomen en vooral op mijn stage plek durf ik me niet goed in de groep te mengen. Er werken twee meiden, samen met mijn baas dan. Zij praten altijd met elkaar maar ik hou mezelf altijd op de achtergrond. Zij denken misschien dat ik arrogant ben of zo omdat ik mezelf zo ‘‘tegen houd’’ maar ik kan dit gewoon niet omdat ik te weinig tot geen zelfvertrouwen heb. Ik kan ook geen gesprekken maken met klanten, wat op mijn stage eigenlijk wel noodzakelijk is.

Hoe kan ik er nou voor zorgen dat dat minderwaardigheidscomplex weg gaat? Ik kan gewoon niet meer normaal leven op deze manier. Het lijkt wel of niks werkt.
Het heeft me echt veel moeite gekost om dit te vertellen aan jullie. Hoop eigenlijk op andere ervaringen van meiden die ook zoiets meemaken, of wat ik hieraan kan doen…

Het klinkt misschien heel eng, maar het meest vanzelfsprekende is om toch beetje bij beetje uit je comfortzone te komen dmv gesprekken aan te gaan, dingen doen die je eignelijk dolgraag wilt doen maar je niet durft etc.

Een vriendin van mij, ze heeft geen minderwaardigheidscomplex maar eerder extreem verlegen. Ze besloot bijvoorbeeld in winkels enzo bij de kassa heel blij terug te praten tegen de cassieres (en cassieres zijn meestal de gene die als eerste praten) en dan kreeg je ze een leuke/enthousiaste reactie terug en zo beetje bij beetje heeft ze de moed verzameld om steeds meer wat opener te zijn en heeft ze uiteindelijk haar verlegenheid redelijk overwonnen

Daar ben ik inderdaad zelf ook mee bezig, maar het is veel meer dan alleen meer contact proberen te maken.

dropjuh heeft wel gelijk. Juist door dingen te doen waar je een angst voor hebt, verdwijnt die angst. Maar ik weet zelf echt heel goed dat dat ontzettend lastig is, ik heb ook last van deze problemen.

Maar niks ‘‘moet’’, alleen jij wilt graag dat het verandert, omdat het problemen oplevert in je dagelijks leven. Doe het dan op jouw tempo. In kleine stappen. Zeg gewoon eens gedag tegen je collega’s bijvoorbeeld en vraag hoe hun weekend was. Begin dus met iets wat nog maar een klein beetje buiten jouw comfort zone ligt. Naarmate je dit vaker doet zul je ook verder uit je comfort zone durven stappen. Door goede ervaringen op te doen zul je meer (zelf)vertrouwen opdoen en zullen lastigere situaties je ook makkelijker afgaan.

Succes!

Oh en misschien troost het je een beetje dat heeeel veel mensen hier last van hebben. Meer dan je denkt, zelfs mensen die de grootste bek hebben, kunnen van binnen wel harstikke onzeker zijn. Je bent dus niet de enige :slightly_smiling_face:

Dat is zeker waar, daar ga ik nu ook mee beginnen. Steeds een stapje verder.
Maar ik denk wel dat een minderwaardigheidscomplex iets heel anders is dan alleen onzeker zijn…
Als je onzeker bent (en dat zijn inderdaad heel veel mensen) heb je niet meteen een minderwaardigheidscomplex.

Ik herken mijzelf erg in jouw verhaal. Tijdens mijn brugklasjaren ben ik erg gepest terwijl ik al heel onzeker was. Nu 4 jaar later word ik nooit meer gepest, maar ik heb er dus ook een minderwaardigheidscomplex aan overgehouden. Het is super vervelend, ik durf lang niet alles te doen wat ik graag zou willen. Nu heb ik binnenkort een hele belangrijke sollicitatie voor mijn droomopleiding, maar ik ben heel bang dat het gesprek hierdoor gaat mislukken. Ik probeer er ook met die kleine dingen aan te werken, steeds iets meer uit mijn comfortzone gaan. Wat wel heel eng is.