Hoi meiden,
Ik heb een onwijs lang verhaal over mijn vriendje en mij, wij hebben een nogal krakkemikkige relatie om zomaar te zeggen, de tranen die ik gelaten heb daar kun je bijna een zee mee vullen, anyway. Ik ben stapelgek op hem, hij is stapelgek op mij maar op de een of andere manier werkt het gewoon niet soms. Ik hou echt van die jongen, en hij heeft ook echt onwijs veel tranen om mij gelaten.
Mijn vriend en ik zijn bijna 11 maanden samen nu. We hebben echt mega mega veel ups en downs gehad waardoor ik bijna kan zeggen dat ik de helft van onze relatie bij elkaar gejankt heb.
Laten we bij het begin beginnen, ik heb altijd al moeite gehad met een relatie nemen, deze jongen was en is dus ook mijn eerste vriendje. Dat komt omdat ik 0% vertrouwen heb in jongens, en dit komt doordat mijn vader ons gezin op nogal hectische wijze heeft verlaten. ik heb hem daarbij ook al 7 jaar niet gesproken of gezien. Mijn vriendje heeft mij laten geloven in liefde, hij heeft mijn vertrouwen omhoog gekrikt en is daarom vanaf de eerste dag dat ik hem kende mijn allergrootste steun ooit geweest. Hij heeft mij vertrouwen gegeven in vrijwel alles. Het ging super goed in het begin, zoals in elke relatie. Tot ik niet meer de dingen mocht dragen die ik wilde, niet meer mocht doen wat ik wilde, en hij me eigenlijk ‘opsloot’ die ruzies daarover gingen er heftig aan toe, (niet kwa slaan of wat, maar hij scheldde me vaak uit) Ik twijfelde aan de relatie, en op de dag dat we echt verschrikkelijke ruzie kregen is het toen ook uit geweest… Hij gooide me de deur uit en ik viel op straat, vervolgens schrok hij zo van wat hij gedaan had dat hij me optilde en mee naar binnen nam, ik werd helemaal gek. Het was stil en het enige wat we deden was huilen, allebei. Ik wilde weg, ik voelde me niet veilig. Ik reed weg maar kwam niet verder dan de hoek van de straat, simpelweg omdat ik zóveel van hem houd. Hij kwam me achterna en we hebben een half uur in de regen buiten staan huilen en uiteindelijk ben ik met hem mee gegaan.
De week daarna was verschrikkelijk, ik wist het echt niet meer en hij wilde mij zo graag terug. Ik heb mijn vrienden voor hem laten vallen (ja, het ergste wat je kan doen als vriendin zijnde…) Toen hun merkte dat het uit was namen ze contact met me op, dat was op een avond dat ik naar mijn vriend toe zou gaan om te praten en gewoon het even fijn hebben. Ik heb mijn vriend toen dus 5 min van tevoren laten zitten en ben naar mijn vrienden gegaan om te praten. Hij was razend. Hij is meteen naar een discotheek vertrokken. De dag daarna ben ik nog bij hem geweest, ik was boos, hij was boos, het was gewoon drama, allebei verdrietig gewoon een ‘rollercoaster of emotions’.
De week daarna was weer zo hectisch als de pest, ik heb hem veel gezien die week, ik voelde me niet goed, ik was misselijk sochtends, was niet fit, heel veel moe, toen ik op een dag met hem ging douchen, werd het seks. Ik draaide om en zei ik ben duizelig. Bam, weg was ik. Flauwgevallen, ik werd wakker van klapjes n mijn gezicht, met een huilend vriendje boven mijn hoofd. Hij was zo verschrikkelijk bang, en ik ook. Ik twijfelde al langer of ik misschien zwanger was, en we hadden het daar ook al over gehad. Hij zou een zwangerschapstest regelen, en dat had hij ook gedaan. Zaterdagavond zou ik gaan stappen met een vriendin, en hij zat er helemaal doorheen, en ik ook. ik zag het ook totaal niet zitten om te gaan stappen, gewoon geen behoefte aan. dus ik ben om 11 uur terug naar hem vertrokken. Lekker bij hem geslapen en lekker rustigaan gedaan, ik voelde me nogsteeds misselijk, zwak en moe.
Zondag op maandag een zwangerschapstest en je raad het al: zwanger. Toen stortte onze wereldjes helemaal in. Samen huilend op bed, wat moeten we nou? Ik dacht gelijk: abortus, ik kan geen kind opvoeden ik ben zelf nog een kind. Hij wilde het houden, maar wist dat het niet kon, ik wilde het ook houden, maar t kon simpelweg niet. Toen het abortus riedeltje gedaan was, was ik achteraf he-le-maal naar de klote, echtwaar, elk meisje onderschat een abortus. De abortus is nu 4 maanden geleden en emotioneel gesteld ben ik niks meer.
Maargoed, nu komen we tot het vreemdgaan. Sinds die abortus en die 2 weken van een hectische relatie, was alles veranderd. wat niet gek is. Maar het kwam vooral van zijn kant. Hij deed letterlijk niks meer voor me, we waren bij elkaar en thats it. We hadden seks en that’s it. Hij knuffelde me niet meer voor het slapen, hij tilde me niet meer plots op om te zoenen, hij deed gewoon niks liefs meer en zei niks liefs meer. Ik vroeg dus 100x wat er aan de hand was en dat hij was veranderd. Niks. Uiteindelijk maakte hij het op een ochtend uit, een week na mijn verjaardag, bam, ineens was het wij zijn klaar. Ben ik maandag op dinsdag nog bij hem geweest. en woensdagochtend kwam het. Jahoor… mijn lieve vriendje en mijn grootste steun had seks gehad met zijn ex. in de week dat het uit was, nadat ik hem had laten zitten. En kapot dat ik was. Na de abortus kon het er allemaal nog wel bij… niet dus. Ugh ik voelde/voel me echt vreselijk. Uiteindelijk hebben we het die weken daarna nog best fijn gehad, hij hield zijn mond over wat er gebeurd was, maar hij was weer lief voor me, hij keek me weer verliefd aan het was weer een beetje als oud aan het worden. JA, ik heb dat vreemdgaan vergeven, omdat het toen uit was, en ik hem ook echt wel hard had laten vallen. Maar vergeten doe je nooit.
Ik kwam erachter dat meneer weer contact had met zijn ex, contact had met een andere ex, en contact had met een meisje dat opeens uit t niets veel met hem praatte. Nee hij heeft niks met de andere ex en dat meisje gedaan. Alleen maar vieze praat op app en facebook. En ik moest er telkens achter komen door zijn telefoon snachts door te spitten (erg he… maar ik kon het onwetende gevoel niet meer aan) Ik moest huilen, werd boos, en hij knuffelde me daarna en zei dat hij het echt nooit meer zou doen en het niet meer zou gebeuren dat hij met die meisjes praatte. Ik nam het van hem aan, ook al was dat diep van binnen niet zo.
Daarbij was het heel normaal om elkaar wachtwoorden te weten en gewoon zodat we konden kijken zijn vertrouwen in meisjes was namelijk ook niet perfect. Opeens mocht ik zijn wachtwoord niet meer, vertikte hij het om op facebook te zetten dat hij met mij had en op whatsapp stond ook helemaal niks meer van mij. Ik zit vanochtend in de bus, vanaf hem naar het station. voor mij was het toen: 5 min geleden was ik nog bij hem. En hij maakt het uit op whatsapp omdat hij vind dat hij niet te vertouwen is en niet bij 1 meisje kan blijven. Opeens. En alweer was ik KAPOT. Ik ga niet meer naar school, ik kan niet meer naar school, ik zit er emotioneel helemaal dwars doorheen, thuis gaat het niet goed, school gaat het niet goed, werk gaat niet goed. En dan laat je vriendje je ook nog eens stikken omdat het voor hem te moeilijk is, terwijl ik wel degelijk 100% zeker weet dat hij van me houd, Hij heeft zich stuk gewerkt voor mij.
Het is misschien moeilijk te begrijpen maar ik KAN gewoon echt niet zonder hem, zeker niet nu, zeker niet nu ik zo in de knoop zit met alles. Hij was mijn steun toeverlaat, alles, mijn hartje was voor hem en van hem. Ik ben belazerd van alle mogelijke kanten, ik ben moeder van een ongeboren kindje en mijn vriendje gaat vreemd, school is totaal verneukt en thuis gaat het super slecht. Ik vraag me af wat ik nog moet met mijn leven, voor mij is mijn leven helemaal verkloot. Tuurlijk blijf ik wel leven, maar wat ik ermee moet weet ik gewoon niet. Ik weet wel dat ik er compleet alleen voor sta. En net als in het begin is mijn motto weer terug gedraaid naar: trust nobody but yourself. Voor mijn gevoel is vertrouwen in iemand hebben jezelf kapot werken. Ik ben 17 jaar, en dit is mijn verhaal.
Als iemand toevallig tips heeft of weet ik het, alsjeblieft zeg het gewoon. Ik MOEST mijn verhaal even kwijt, maar ik weet nogsteeds niet wat ik met deze relatie aan moet.
Ik weet het gewoon echt niet meer…
xxxx
Ik denk dat het beste is om weer even op jezelf te komen zonder hem, probeer iemand te vinden die je kan helpen en een paar maandjes rust van hem nemen, en gewoon even weer een 17 jarige zijn. Als je na een tijdje wat beter voelt en nog altijd denkt dat hij goed voor je is dat moet je dan zien, maar nu denk ik dat je beter afstand kan nemen.
