Ik en mijn vriend vinden het af en toe leuk om over onze toekomst te praten, in wat voor huis we later zouden leven en welke huisdieren we dan zouden hebben etc. wij vinden het altijd leuk om te doen omdat het een gevoel geeft van vertrouwen en een toekomst. Ik grap dan wel eens dat we later ook gewoon kunnen trouwen, dit wil ik zelf ook graag (het liefst met hem natuurlijk). Maar hij zelf wil later ook kinderen, hij brengt dit namelijk zelf ook vaak op als we zulk soort gesprekken hebben. Ik vind het een vreselijk idee om kinderen te krijgen en ik wil mijn lichaam en geestelijke gezondheid hier ook niet aan op de proef stellen. En omdat hij het zo graag wil voel ik altijd een soort van druk hierover om het met hem eens te zijn, zijn moeder is namelijk heel erg pro-kinderen. Ik vind kinderen wel schattig en zo, maar daar blijft het bij. En daar komt ook nog eens bij kijken dat toen ik dit een keertje casual tegen hem zei, om te kijken hoe hij hier op reageerde zei hij dat dat later nog wel komt. Ik vond dit vreselijk om te horen omdat het klonk alsof het zo goed als vast staat.
Ik vind zelf dat het voor hem wel makkelijk praten is omdat hij alleen maar klaar hoeft te komen, ik moet de rest doen en het lijkt af en toe alsof hij dat zelf niet door heeft.
Ik vind het heel moeilijk om hier over te praten met mensen (vandaar de post op een internet forum) en zeker met hem, ik wel van plan om hem te vragen of hij er absoluut mee op wil houden.
Ik krijg hier namelijk ook redelijke stres van.
PS: voor de rest hebben we wel een gezonde relatie hoor, we houden van elkaar, en zijn eerlijk en respectvol naar elkaar toe, alleen is hij over dit onderwerp nog al Oost-Indisch doof en ik vindt het moeilijk om over mijn gevoelens en angsten te praten.