Hey , i heb jullie hulp nodig…
Het begon allemaal in groep 4 , daarvoor was er niks , met alle kinderen bij mij in de buurt kon ik het prima vinden en alles was rozengeur en manenschijn. Maar groep 4 werd anders , er kwam een jongen blijven zitten die eigenlijk in groep 5 hoorde , Bas (schuilnaam) . Hij noemde me gehandicapt , moedigte iedereen aan om me te trappen en te bespugen. Hij was alleen maar nog van de jongens , van de meisjes was het Kim(ook schuilnaam). Zij kwam me iedere pauze achterna en trapte me in de buik , er bestond geen dag dat ik geen blauwe plekken had. Het ging zo 2 jaar lang door… En het aller ergste was , dat ze mijn buren waren. Ik durfde niet meer naar buiten. Ik moest iedere nacht huilen , en de leerkrachten zeiden dat het mijn schuld was.
Uiteindelijk ben ik in groep 6 naar een andere school gegaan , ik heb een muur blokje voor blokje om me heen gebouwd , en nu , ben ik sterk en niet meer bang voor ze. Het waren mooie jaren op de nieuwe school , ik kreeg beste vriendinnen , en veel hulp. Ik was gelukkiger.
Maar toen in de eerste klas , ging het eerst wel goed… Mijn klas deed nog neutraal , en mijn mentor was aardig. Maar ik werd steeds lager in mijn klas. Ik werd te vrolijk , dat ze het irritant vonden en ze gingen roddelen. Ik hoorde nergens bij. Ik werd steeds meer depressiever , de oude pestkoppen van mijn oude school pesten me nog steeds en ik was uiteindelijk in de put gevallen. Ik voelde me alleen , onbelangerijk en kwetsbaar. Maar op mijn oude nieuwe school , kreeg ik een beste vriendin , een persoon dat me leerde brutaler te zijn , Sara(schuilnaam). Ze was brutaal , grof en toch heel erg knap. We werden beste vriendinnen. Dat bleef zo tot midden de eerste klas.
Het halloweenfeest kwam , ik was een piraat , de rest van mijn klas ging met zijn allen heksenhoedjes shoppen , zonder mij. Dus ik was weer de sukkel daar , om geen heksenhoedje te dragen. Ik probeerde met hun mee te dansen , maar er kwam iedere keer iemand voor me staan , als een soort van muur. Ik vond dat frustrerend en de tranen sprongen , als ik wat zei , onderbraken ze mij , als een ander wat zei lachen ze zich helemaal in een deuk. Ik was zo verheugd op dit feest , maar ik kon niet eens meer dansen , zo verdrietig werd ik. Ze stonden uiteindelijk helemaal te lachen , en ik stond te huilen onder mijn ooglapje. Niemand zag dat , behalve Sara. Zij en al haar vriendinnen (en dat is haar hele klas ) , liepen met mij mee naar de wc , ik legde alles uit. Ik was zo blij om haar als vriendin te hebben , en de rest steunde mij ook zo erg.De rest van de avond had ik juist lol , en mijn klas … niet.
Maar ik werd zo ontzettend down dat ik het niet meer zag zitten , ik had het gevoel dat niemand van me hield , en nutteloos was. Ik begon te snijden . En op een of andere manier , voelde dat als een enorme opluchting , alles in een zucht. Ik deed het steeds vaker , tot een paar meisjes uit mijn klas het zagen , en het tegen mijn mentor vertelden , hij leidde mij naar de leerlingbegeliding die me er mee leerde om te gaan. En ik vertelde alles aan haar. Mijn muur was van afgebroken , weer opgebouwd en sterker dan ooit geworden.
Maar uiteindelijk na vele maanden , vond ik mijn plek in mijn klas , ik had nieuwe beste vriendinnen , en Sara ook. Na een aantal ruzies met Sara , dreven we automatisch uitelkaar. Al haar vriendinnen zagen mij als een vreemdeling , en noemden ons de nerds , omdat ik een niveautje hoger zit. Ik ben zo down dat ik haar heb kwijt geraakt… Vooral omdat ik juist de oorzaak was van die ruzies.
Maar nu weet ik niet hoe ik met mijn verleden moet omgaan … Elke dag denk ik eraan , ik mis de tijden met Sara… Wat moet ik nu doen ? En om sommigen voor te zijn , ik kan me misschien wel ‘aanstellen’ maar alles wat ik hier heb geplaatst is waar. Het zou laag zijn als dit had voorgelogen… Ik zet dit hier neer voor hulp , geen aandacht . Zo ben ik niet.
I loveyou.x
