Misschien kan pijn toch eens fijn zijn…
Het had de nacht voordien hevig gesneeuwd en er lag een tapijt van minstens tien centimeter hagelwitte poedersneeuw. Erika zag er tegenop om naar school te vertrekken. Het was ijzig koud en het laagje ijs onder de sneeuw kon haar harkerige oude stadsfiets makkelijk tegen de grond doen smakken. Erika begon met veel tegenzin toch aan haar fietstocht. Ze fietste de weg op en al bij de eerst vluchtheuvel, slipte haar fiets. Erika verloor haar evenwicht en viel. Al snel voelde ijskoud water in haar schoenen lopen. ‘Verdomme!’, vloekte Erika. Ze had zich ‘s morgens al voorzien op koude voeten door alvast twee paar sokken over elkaar aan te trekken, het enige waar die nu nog konden voor zorgen waren natte voeten die aanvoelde als ijsklompjes. Erika stond op en mompelde tegen zichzelf dat ze beter thuis was gebleven, lekker knus in de zetel met een kopje koffie of een grote tas warme chocomelk met slagroom. Heerlijk! Maar veel tijd om nog meer over die gezellige gedachten te fantaseren, had ze niet. Erika had nog een 3 kilometer voor de boeg en moest zich haasten om nog op tijd te zijn.
De bel galmde door het schoolgebouw toen Erika haar fiets in de rekken plaatste. Ze snelde naar haar klasgroep die zich ondertussen als een rij voor één van de gebouwen had verzameld. Toen ze het klaslokaal binnen kwam, ging ze naast Aline zitten. Aline was Erika’s beste vriendin, ze konden uren kletsen en kenden ieder geheim van elkaar tot in de puntjes. Aline glimlachte toen Erika naast haar ging zitten. Toen het eindelijk pauze was, gingen Erika en Aline samen onder het afdakje staan. Ze waren beiden rustig van aard en vonden een sneeuwballengevecht verschrikkelijk. Aline en Erika stonden ongestoord de laatste nieuwtjes uit te wisselen, toen plots een sneeuwbal haar rechterzij raakte. Erika schrok en al snel voelde ze hoe hard de sneeuwbal eigenlijk was aangekomen. Aline vroeg bezorgd hoe het met haar ging en vlug zei Erika dat het een pijn van niets was. Terwijl Erika dat zei verbeet ze de pijn die bijna ondraaglijk was. De witte bal was met een enorme snelheid aangekomen en de sneeuw was al ijs geworden. Erika keek om zich heen. Er was geen mogelijke dader, niemand keek haar aan of lachte haar uit. Iedereen deed gewoon verder met wat hij bezig was. Alsof de leerling die haar zoveel pijn had bezorgd niet wist dat zij het slachtoffer was.
Toen het laatste lesuur verleden tijd was, stormde de klas de deur uit. Erika die nog steeds een aanhoudende pijn in haar zij had, strompelde naar buiten en liep naar haar fiets. Daar stond iemand haar op te wachten, maar dat wist Erika zelf nog niet. Toen ze met haar sleuteltje haar fiets wilde ontgrendelen, hoorde ze plots een stem achter haar. ‘Eh, sorry.’, zei de stem verlegen. Met een ruk draaide Erika zich om. Achter haar stond een verlegen jongen die haar bijna niet in de ogen durfde kijken. ‘Wat?’, zei Erike geïrriteerd, ze wilde zo snel mogelijk naar huis fietsen maar hij belette dit haar. ‘Ik zou graag mijn excuses willen aanbieden voor daarstraks.’, zei de jongen. ‘Waarom, ik ken je niet eens’. ‘Wel eh…euhm, ik was het die jou daarstraks die sneeuwbal tegen je zij gooide…’, stotterde hij. Erika wist niet wat ze moest zeggen. Langs de ene kant was ze boos op hem, maar langs de andere kant apprecieerde Erika dat hij persoonlijk zijn excuses kwam aanbieden. ‘Ik dacht euhm’, misschien wil je iets warms met me gaan drinken, om het bij te leggen?’, zei hij. ‘Voor een stomme sneeuwbal, het maakt niet uit, het is al vergeven en vergeten, jongen!’, zei Erika vastberaden. Toch wilde Erika niets liever dan op zijn voorstel ingaan, hij was zo lief, spontaan en zijn uiterlijk zag er ook niet mis uit. Een beetje beteuterd omdat hij werd afgewezen, liep de jongen naar zijn fiets. Erika had spijt doordat ze nee had gezegd en riep hem terug tot bij haar. Zonder te aarzelen snelde hij naar haar en samen gingen ze naar ‘Het Koffiehuiske’, een gezellig cafeetje waar je voor de verandering ook een snelle snack kon krijgen. Ze maakten hun beslissing en niet veel later kregen ze hun bestelling met daarbij een heerlijk amandelkoekje. Ze snoepten het op en praatten met elkaar. Ondertussen was Erika erachter gekomen dat de jongen Dries heette. Wat een mooie naam, dacht ze. Ze waren door de goede babbel heel wat te weten gekomen over elkaar en uiteindelijk besloten ze dit nogeens over te doen. Dries betaalde de rekening en Erika keek op haar horloge. Zo laat! Ze hadden 2 uur in het café vertoefd en zou al zolang thuis moeten zijn. Ze stond op punt te vertrekken, toen Dries plots haar hand nam, hij keek in haar ogen en kuste haar…
Zelf geschreven toen ik mij verveelde; hihihi
