mijn verhaal herschrijven :) (bite)

Heey allemaal ,

ik heb mijn examens over een paar maanden , dus ik dacht om af en toe afleiding te zoeken gaan ik weer bezig met het herschrijven van mijn verhaal bite . ik zet vandaag het eerst herschreven deel erop :slightly_smiling_face: en doe dan elke dag een klein stukje. voor de mensen die willen volgen , veel leesplezier.

even waar het over gaat :
Stephanie komt erachter dat haar beste vriend niet is dan wat ze denk dat hij is, samen met haar 2 Beste vriendinnen komt ze in een strijd tussen leven en dood.

de genre : horror (11+)

het is een best luguber verhaal, dus als je niet tegen horror kan is het niet echt aan te raden om het te gaan lezen :wink:

Iedereen heeft wel eens zo’n voorgevoel van de dood, je voelt je niet meer op je gemak bij de kleinste dingen. Zo’n gevoel dat je niet echt leeft , alsof je al met één voet in het graf staat. Meestal gaat dit gevoel al snel weer over, maar soms draait dit gevoel uit op een totale nachtmerrie. Een nachtmerrie waaruit je maar niet wakker kan worden. De nachtmerrie die voor mij een werkelijkheid werd. Ik ben Stephanie en dit is mijn verhaal over hoe mijn ergste nachtmerrie tot leven kwam. “Step? Step? Stephanie?” pijnlijk deed ik mijn ogen open en keek ik om me heen. Daar lag ik dan in de kille witte kamer van het ziekenhuis, liggende in mijn ziekenhuisbed met de iets te witte dekens. Dat allemaal door een drankje teveel en een druk kruispunt. “Hey hoe gaat het? Voel je al wat beter” dat was mijn beste vriend Dave die aan mijn ziekenhuisbed stond. We waren sinds de peuterspeelzaal onafscheidelijk geweest, bloedmaatjes noemde hij ons. Hij pakte mijn hand vast, zijn hand voelde ijskoud aan. Een schok van zijn koude handen schoot door me heen. Dave begon te grijzen “Wat is er?” ik keek hem op mijn meest nonchalante aan “Ow niet veel hoor alleen maar dat je handen aan voelen als een koud lijk” en toonde een simpele fake lach

“Voor alle dingen zijn een reden” met een kille blik keek hij me aan. Voordat ik ook maar een opmerking terug kon maken voelde ik zijn scherpe hoektanden in mijn nek prikken. Mijn handen werden stevig vastgehouden, tegen het bed aan en er was geen beweging in te brengen. Met zijn linkerknie blokkeerde hij mijn benen, ook daar was geen beweging meer in te brengen. Ik voelde hoe mijn bloed zich razendsnel verspreidde over een groot gedeelte van mijn kussen, mijn prachtig witte kussen die nu inmiddels een grote rode vlek had gekregen. De pijn nam af net als de druk op mijn handen en benen, al hoewel de wonden in mijn nek bleven branden als een huis dat in brand staat. Ik voelde hoe mijn oogleden zwaarder werden, tot dat ze het niet meer hielden.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!:slight_smile: