Mijn vader gaat twee weken op reis.

Lifestyle
#1

Hoi allemaal,

Morgen vertrekt mijn vader voor twee weken naar Amerika, Chicago, voor zijn werk. Ik vind dit heel erg moeilijk, en niet omdat ik mijn vader zo erg mis. Het was geen optie om niet te gaan. Zijn bedrijf in NL houdt ermee op en hij moet het overdragen, in september is hij werkeloos. Het is dus enorm stressvol thuis allemaal.

Het zit namelijk niet zo goed tussen mijn moeder en mij. Er is vaak ruzie, ik kan niks goeddoen en voel me absoluut niet op mijn gemak thuis. We zijn bezig met een opname, maar dat kan pas in het najaar geregeld voelen. Voor meer info hoe het tussen mijn moeder en mij zit verwijs ik naar het topic ‘een brief die je nooit gaat verzenden’ http://forum.girlscene.nl/forum/lifestyle/een-brief-die-je-nooit-gaat-verzenden-160118.4000.html.

Bovendien is mijn eigen situatie nogal kritiek. Ik ben depressief en meestal erg suïcidaal. Ik ben echt bang voor mezelf als mijn vader er niet is om de boel te sussen.

Ik weet echt niet hoe ik deze twee weken moet overleven, hij komt volgende week vrijdag pas weer thuis. Ik vrees dat het constant ruzie is en dat ik op mijn tenen loop om aan mijn moeders eisen te voldoen.

Iemand tips?

#2

Probeer het thuis een beetje te ontlopen. Veel afspreken met vrienden/vriendinnen of zelf dingen ondernemen om uit huis weg te zijn.

#3

Heb je hele verhaal gelezen in dat andere topic, wat ontzettend heftig.
Ik denk dat je het best afleiding kan zoeken en de rotsituaties moet proberen te ontwijken…

Een hele dikke virtuele knuffel :sob::muscle:

#4

bedankt voor jullie reacties. Ik heb net met mijn moeder gepraat en een afgezwakt verhaal verteld, maar ze begrijpt het niet en wil dat we er thuis aan gaan werken terwijl ik dat echt niet wil en het liefst weg zou zijn thuis, ergens anders zou gaan wonen…

#5

oke sterkte! :hugs:

#6

Ik zal eerlijk zijn, toen ik dit las dacht ik wel een beetje van ‘nou ja, twee weken kom je toch wel door?’ maar toen las ik je brief en ik snap zo goed hoe je je voelt.
Mijn moeder is precies hetzelfde, alles wat jij omschrijft herken ik ook bij mezelf. Echt, precies gewoon. Bijna eng… Maar ik weet dus hoe moeilijk het is. Ik zou willen dat ik tips voor je had, maar ik ben bang dat het even doorbijten word… Probeer je moeder zoveel mogelijk te ontwijken, en met anderen af te spreken. En misschien goed om een dagboek bij te houden zodat je je gevoelens ergens kwijt kan, of aan een vriendin o.i.d.
Sterkte!

#7

Heb je niet een vriendin ofzo waar je een weekje kan logeren? Of een familielid? Ja een week is lang, maar het is wel nodig.
Ik heb je brief gelezen en ik werd er zelf helemaal verdrietig van. Is het geen optie om die brief toch wel aan je moeder te laten zien? Ze moet inzien hoe serieus dit voor jou is en dat ze het niet als ‘niets’ moet af doen.
Iig sterkte ermee, lijkt me heel vervelend om constant in zo’n situatie te zitten.

(hoe oud ben je btw? hoe lang duurt het voor uit huis kan?)