Het is een super lang verhaal, i know, dus ik snap het als je geen zit hebt om het te lezen maar het is vooral bedoelt om mijn hart even te luchten. (: Als je jezelf erin herkent of je hebt opmerkingen of tips, laat het even weten! Oh, en sorry voor de nietszeggende titel maar ik wist echt geen betere haha.
Ok, laat ik beginnen met een gebeurtenis uit een ver verleden. Ik zat in groep 6 (ik zal een jaar of 9 zijn geweest) toen een jongen uit groep 8 mij leuk vond. Zijn vrienden riepen steeds “(zijn naam) hartje (mijn naam)” en dat soort dingen als ze me zagen. Tijdens alle pauzes werd ik constant omringt door klasgenoten van hem die aan me vroegen waarom ik geen verkering met hem wilde en dat hij mij zo leuk vond en dat ik zijn vriendinnetje moest worden. Je kent het wel, van die typische dingen die kinderen doen. De jongen zelf heb ik trouwens nooit gesproken. Maar nu komt het opmerkelijke: op de één of andere manier vond ik dit alles echt verschrikkelijk. Ik kan nog steeds niet zeggen waarom, maar ik wilde niet meer naar buiten tijdens de pauzes en verzon smoesjes om thuis te blijven. Ik heb nachtenlang liggen huilen.
Als ik hier nu aan terug denk begrijp ik nog steeds niet waarom ik dit zo erg vond. Is dit alles niet super raar?!
Inmiddels zijn we tien jaar verder en ben ik eerstejaars studente. In deze periode heb ik nog nooit echt een relatie gehad en max. 2 keer een jongen écht leuk gevonden (waarvan de laatste keer alweer zo’n 4 jaar geleden is). Ik ben een perfectionist. Dit maakt me erg onzeker over mezelf (uiterlijk, karakter, gedrag, etc.), omdat ik mezelf nooit goed genoeg vind, maar het maakt me ook erg kieskeurig naar jongens toe. Vooral aan het uiterlijk stel ik hoge eisen. Hierdoor vind ik niet snel iemand leuk. Alles moet perfect zijn en ik neem geen genoegen met minder.
De laatste tijd kom ik er steeds meer achter dat alleen maar geïnteresseerd ben ik onbereikbare jongens (jongens die bezet, extreem knap, super arrogant of heel playerig zijn). Vreemd, i know, en ik zou ook niet liever willen dan dat dit anders was. Zodra een jongen me iets te leuk begint te vinden (dus: leuker dan ik hem) vind ik hem meteen al een stuk minder interessant.
Ik zoende afgelopen dinsdag met een huisgenoot van mijn vriendin. Ik had hem al vaker gezien en vond hem wel aantrekkelijk (plus ik had aardig wat gedronken). Nu zag ik hem donderdag weer, maar ik schok er verder niet veel aandacht aan hem omdat het voor mij allemaal niet zo hoefde (dankzij mijn kieskeurigheid :/). Toen hoorde ik van mijn vriendin dat hij super nerveus was omdat hij mij zo leuk vond en dat hij daarom erg veel aan het drinken was. Aan het einde van de avond was hij dronken en kwam hij eindelijk naar me toe. Het leek wel of iedereen in de hele kroeg ervan af wist want iedereen was de hele tijd aan het kijken, wat het heel erg awkward maakte. Het werd nog ongemakkelijker toen hij blijkbaar niets meer wist om te zeggen en gewoon voor me ging staan en me aankeek. Ik voelde me zo opgelaten dat ik hem maar zoende. Haha ok, dit is heel erg vreemd maar ik wist echt niets anders, weglopen vond ik ook zo lullig. XD
Ik wilde naar huis dus ik zei tegen mijn vriendinnen dat ik weg wilde. Ze wilden nog even het liedje afluisteren en ondertussen brabbelde die jongen nog wat in mijn oor maar hij praatte zo erg met een dubbele tong dat ik er niets van verstond. Hij bood aan om mee te gaan maar ik wees hem af. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik weg moest, en wel zo snel mogelijk. Ik liep naar buiten en opeens leek het wel alsof ik me weer zo voelde als tien jaar geleden op de basisschool. In mindere mate natuurlijk, maar ik voelde me heel erg opgelaten en chagrijnig.
Nu, een paar dagen later, heb ik dit gevoel nog steeds een klein beetje. Nu ik er over nadenk, heb ik dit wel vaker als iemand me heel leuk vind en ik hem niet. Ik vind dit alles echt heel raar en ik heb geen flauw idee hoe het komt. Misschien omdat het ongemakkelijke situaties met zich mee brengt, of misschien omdat ik dan het gevoel krijg dat ik verwachtingen moet waarmaken…
Daarnaast word ik ook “bang” als iemand die ik wél leuk vind te dichtbij komt. Ik ben bang voor ongemakkelijke en genante situaties, bang dat ik niet goed/leuk/mooi genoeg ben en bang dat alles tegenvalt. Ik ben nog maagd, maar ik ben ook “bang” voor seks omdat dat deze angsten alleen nog maar groter maakt.
Serieus, wtf is mijn probleem?! Misschien heb ik een vorm van bindingsangst? Maar aan de andere kant, ik wil me wel graag binden. Is het een vorm van onzekerheid? Heb ik moeite met me open te stellen en me bloot te geven?
Bedankt voor het lezen van mijn enorm lange verhaal. Ik ben blij dat ik even mijn hart heb kunnen luchten, haha!
.
