Hee allemaal,
aankomende zaterdag komt mijn vriend bij me eten. We hebben nog niet zo heel lang een relatie, dus hij heeft mijn ouders nog niet ontmoet. Heb hen al wel wat over hem verteld. Heb zijn ouders trouwens wel ontmoet, dat ging gewoon goed.
Het enige waar ik me zorgen over maak zijn mijn ouders. Hierdoor ben ik bang voor ongemakkelijke stiltes en dergelijke als mijn vriend erbij is. Als we met zijn vieren eten (moeder, vader, broertje en ikzelf) wordt er namelijk ook bijna nooit gepraat.
Mijn vader heeft zuurstoftekort gehad bij zijn geboorte, waardoor de taalkant van zijn hersenen is beschadigd. Hij is echter een slimme man, maar hij stottert en omdat hij daarom zo lang doet over zijn zinnen zegt hij liever niks of heel weinig tegen mensen die hij niet (goed) kent. Hij is opgegroeid met het stotteren maar ik heb het gevoel dat hij er zich nog steeds voor schaamt. Over een normale zin doet hij al veel langer dan gemiddeld, dus tegen ons praat hij ook niet zo heel vaak. Mijn moeder praat alleen ook niet veel, en al helemaal niet als er vrienden etc. over de vloer komen. Ze groet ze hartelijk, maar verder houdt ze zichzelf een beetje op de achtergrond omdat ze niet echt weet wat ze moet zeggen. Met mijn vader heeft ze dus ook niet veel contact, omdat hij zo weinig praat.
Ik weet niet echt wat ik nu moet. Ik wil dit trouwens niet alleen oplossen voor zaterdag, als mijn vriend komt eten, maar gewoon voor ‘altijd’.
Hebben jullie misschien suggesties?