Mijn ouders negeren me

Lifestyle
#1

Ik moet even mijn verhaal kwijt, en ik heb geen idee meer wat ik hier mee aan moet, dus ik hoop dat jullie iets weten. Op negatieve reacties zit ik niet te wachten, dus post ze ook liever niet.

Het begon vorig jaar juni, toen ik een vriendje kreeg, P. (waar ik nu nog steeds iets mee heb). Tijdens de zomervakantie zag ik P. dus heel vaak, en het was altijd super gezellig. Maar vanaf de eerste ontmoeting tussen mijn ouders en P. leek het wel alsof mijn ouders steeds afstandelijker tegen mij gingen doen.
Toen dit nieuwe schooljaar begon (voor mij ook nog eens mijn examenjaar), verboden mijn ouders mij om P. door de weeks nog te zien. Vet balen natuurlijk, maar ik begreep het ook wel. Ik wist toen nog niet zo goed wat ik van dit examenjaar moest verwachten met de hoeveelheid huiswerk en leerwerk etc. Ik kwam er al snel achter dat de hoeveelheid huiswerk ontzettend weinig was, en dat ik nagenoeg geen leerwerk had, omdat alles natuurlijk herhaling is van de afgelopen jaren. In die tijd werd ook afgesproken dat ik P. bij uitzonderingen door de weeks wel een keertje zou mogen zien.
Dus om een lang verhaal kort te maken: Ik had na schooltijd niets te doen, en miste P. ontzettend erg. Ik sprak hem dus vaak op msn, en smste vooral na school veel met hem.
In die 3 dagen dat ik P. mocht zien (vrijdag, zaterdag, zondag) werk ik zaterdag vaak al 6 uur lang. Geen probleem voor P. en mij, is het ook nooit geweest. Maar ik wil na het werk wel graag naar P. toe. Maar steeds als ik thuis kwam na het werk om me even op te frissen, vond mijn moeder ineens dat we samen grote boodschappen moesten gaan doen. (houd dus in dat ik weer 3 uur verder ben voor ik naar P. toe kan) En allerlei van dat soort ‘‘spontane’’ acties.
Ik heb toen duidelijk gemaakt dat ik dat niet zo leuk vond, aangezien het weekend het enige moment is dat ik P. kan zien. Hier werd mijn moeder ontzettend boos over, en ze vond dat ik me aanstelde etc.
Nog geen week later kwam de ‘halve-zondag-regel’. Oftewel: ik mag pas vanaf een uur of 2 in de middag naar hem toe. Waarom? Ik weet het nog steeds niet.

Nu is het sinds een paar maanden zelfs nóg erger geworden. Mijn ouders vinden het belachelijk dat ik door de weeks met hem in de avond een uurtje Skype.
Nu heb ik gisteren en vandaag vrij. Gisteren had ik 7 maanden met P. en ik wilde hem verrassen door naar zijn school te komen wanneer hij uit is.
Dus ik vroeg dinsdagavond heel rustig: Mam, mag ik P. morgen misschien verrassen op zijn school, want we hebben 7 maanden. Dan ben ik wel gewoon voor het eten thuis.
Mam: Ik dacht dat we een afspraak hadden…
Hieruit begreep ik dat het antwoord een ‘nee’ is, dus ik reageerde er verder niet meer op, om een ruzie te voorkomen. Even later ging ik naar boven om te slapen, als mijn moeder ineens schreeuwend mijn slaapkamerdeur open gooit.
''Je zoekt het allemaal maar uit met je scooter! Ik ga je niet meer tegenhouden om ergens heen te gaan. Zoek het maar uit! Have fun! It’s your life! Van mijn part zie je P. elke dag, het interesseerd me allemaal niets meer! Ik ben helemaal klaar met jou! Ik ga morgen die scooter afbellen! (we zouden komende zaterdag een scooter halen)
Ik reageerde hier verder niet op. Ik was te verbaasd om op deze misplaatste uitbarsting te reageren.

En sinds die avond negeren ze me. Dit is nu al de 2e dag dat het zo gaat. Mijn ouders kijken beide steeds langs me heen, ook als ze me een kus geven. En de enige antwoorden die ik krijg, zijn kort en bot.
Wat moet ik hier nou mee? Ik baal er echt van dat ze P. zo bij mij weg proberen te houden vanaf het moment dat ze hem hebben ontmoet. Ik snap er niets van. Het is een hele lieve, gewoon nederlandse jongen. Geen macho, geen grote mond, geen straathanger, hij rookt niet, hij drinkt bijna niet etc. Wat is er nou niet goed aan hem en mij? Waarom doen ze dit? Ik vind het maar vreemd.

  • Sorry voor het lange verhaal! Hoop dat iemand het leest, en me wat kan helpen.
    Liefs
#2

Hmm, vreemd. Eerst proberen te vragen wat er mis is met P en ander sterug negeren, hoe moeilijk het ook is. Doe ik ook al een paar maanden en niet toegeven. Uitiendelijk geven ze wel toe.

#3

Wowwwww dat is kut!

#4

Hmm ja, ik ben al begonnen met net zulke korte, botte, en informatieloze antwoorden te geven als zij doen.
Bijv: Mam vraagt: Waar ga je heen?
Ik zeg: Weg.

Doen ze ook continu bij mij, zó irritant!

#5

dat is echt, kut.

ik zou toch maar eens een goed gesprek gaan voeren met je ouders, wat hun nou zo vreselijk dwars zit enzo, succes ermee!

#6

Ahhh wat kut! Heb je al eens gevraagd waarom ze er zo’n moeite mee hebben dat jij met P. gaat? Waarom ze zo idioot doen?

#7

Hmm ja, ik laat het eerst nog even zo, tot ze zelf zijn afgekoeld, anders valt er toch niet redelijk met ze te praten.
Vind dit gewoon zo kinderachtig gedrag. 2 volwassen mensen die beide al ruim de 45 zijn gepasseerd, negeren hun dochter. Echt, hoe zielig eigenlijk? (’:

#8

Ja, en dan krijg ik een of ander vaag antwoord waarmee ze eigenlijk om mijn vraag heen draaien. En als ik daar dan op in ga, krijg ik te horen: ‘‘Komt omdat je nog zo jong bent, en alles nog zo makkelijk bekijkt. Dat snap je nog niet.’’
:s

#9

Jezus dat slaat echt nergens op… heel kinderachtig inderdaad.
Eigenlijk horen ze blij te zijn dat hun dochter een leuke vriend heeft.

#10

Hebben ze een hekel aan je vriendje of zo?

#11

Persoonlijk zou ik flink opstinaat gaan lopen doen, en hen ook negeren etc. Voelen ze ook eens hoe het is.

#12

Huh, ouders die de puber uithangen? Vreemd, ik denk dat ze niet zo goed willen/kunnen accepteren dat hun kleine meisje groot wordt. Of je hebt gewoon een hele enge vriend, dat kan ook. :’)

#13

Nouja, dat vind ik dus ook. En dat heb ik ook tegen ze gezegd. En dan krijg ik te horen dat mijn ouders het onzin vinden dat ze zoveel van mijn ouders hun scheiding weet. (ik zeg steeds ‘mijn ouders’ om het verhaal duidelijk te maken, maar ik heb mijn biologische vader al in geen 2 jaar meer gezien of gesproken, vandaar dat mijn stiefvader gewoon tot ‘ouders’ is gaan horen)
Er waren tijdens de scheiding best heftige dingen gebeurd, die ik, als toen 12-jarig meisje, niet gezien zou moeten hebben. En mijn vriend ziet gewoon alles aan me als er wat is, of als ik daar weer aan denk.
Dus uiteindelijk heb ik hem het hele verhaal verteld. Ook meteen bij gezegd dat ik niet wil dat hij mijn ouders anders gaat aankijken. Hij snapte me, en maakte er geen probleem van, en was gelukkig heel begripvol. (:

Maar goed, ik snap mijn ouders hun punt hier over nog steeds niet. Ze moeten blij zijn dat ik iemand in mijn leven heb die zo lief en begripvol is tegen me!

#14

Oh er is wel een achtergrond verhaal, dat maakt het al iets logischer, maar als nog zouden ze moeten accepteren wat voor keuzes jij maakt. Jij bent hen toch niet.

#15

@ Kaashaas: Ja, heb ik 2 zomervakanties geleden gedaan. (nog voor ik met P. had) Maar daar bereikte ik, behalve ontzettend veel ruzie’s en eeuwig gepraat en gezijk, niets mee.

@ Merveille: Dat is het hem nou juist. Dat is helemaal niet zo! Een gewone nederlandse jongen met hemelsblauwe ogen en donkerbruine krullen. Wat is er mis mee?
Ik zeg niet dat er iets mis is met Turkse, of Marokkaanse jongens hoor! Ik kan me alleen wel voorstellen dat ze er meer moeite mee zouden hebben om zo’n jongen te accepteren. Maar dat is helemaal niet van toepassing bij P. en mij.

#16

Hmm… dan moet je moeder het júist fijn vinden dat je iemand hebt die goed voor je is! En dat jij die dingen hebt gezien is ook jouw keuze niet geweest dus om dat nu voor je voeten te gooien is heel laag… Ik hoop dat je snel een goed gesprek met ze kunt hebben en dat ze het kunnen accepteren.

#17

@ Merveille: het typische is dat mijn eigen moeder niet eens merkt dat ik eigenlijk nog best wel met dat hele gebeuren van toen rondloop. Maar mijn vriend die ik pas hooguit 7 maanden en 3 dagen ken (ja, we hadden echt idioot snel iets :$) dat al aan me merkt, nog vóor ik zelf door heb dat ik er aan begin te denken. Ze zou blij moeten zijn dat ik iemand in vertrouwen neem, en het nu éindelijk eens eruit kan gooien.
Het heeft trouwens ook best lang geduurd voor ik het hele verhaal aan P. had verteld. Ik wilde niet dat hij dat wist, als het bijvoorbeeld met 2 of 3 weken weer uit zou gaan.

#18

Dit is wel erg naar voor je. Ik zou aan je ouders vragen of het aan je vriend ligt waarom ze zo doen. Mogen ze die jongen niet, verbieden ze je daarom om hem doordeweeks te zien? Want als ik zo je eerste bericht lees, lijkt het net alsof je ouders willen dat je hem niet ziet omdat ze hem niet mogen. Misschien kun je een keer een avondje organiseren met je ouders en je vriend om uiteten te gaan zodat je ouders je vriend beter kunnen leren kennen. Misschien zien ze in dat hij een leuke jongen is en ze je meer loslaten zodat je vaker naar je vriend kan. Ik zou het echt gewoon even aan je ouders vragen, hoe moeilijk het ook is. Want hier schiet je natuurlijk ook niks mee op. Succes!

#19

wow, ik zou echt helemaal gek worden als ik jou was…

#20

@stylejunkie: ja, word ik ook. En als mijn ouders me om een of andere vage rede ineens verbieden om het komende weekend naar hem toe te gaan… Nouja, ik moest toen best wel heel erg huilen, en toen vond mijn moeder me ineens een aansteller. :S