Ze kan niet van me verwachten dat ik in alles de beste ben. Ik heb mijn best gedaan op het vwo, maar het lukt me gewoon freakin’ niet! Op het havo zit ik meer op mijn plek, dat weet ik zeker. Ik ben niet dom, nee zeker niet, maar ook niet slim. Urenlang leren helpt zeggen ze. Maar ik heb het geprobeerd, ik kan het niet. Hoe vaak moet je in iets falen voordat je weet dat je het niet kan? Ze moet inzien dat ik het wil, zeker wel, maar het gewoon niet kan. Toen ik hoorde dat ik moest zakken naar het havo was ik zeker wel opgelucht. Niet omdat ik lui ben ofzo, maar omdat ik haast brak op het vwo. Ik begrijp het wel, of naja sommige dingen dan, maar samen is het te veel, echt heel erg te veel. Ze kan niet van me eisen dat ik op het vwo MOET blijven, om een goede naam te houden en om beter te zijn dan mijn nicht. Ik heb het geprobeerd, echt, maar ik kan het gewoon niet. Ze stelt te veel eisen. Te veel en te hoge eisen. Maar aan die eisen voldoe ik blijkbaar niet. En nee, het is niet fijn om elke dag van je eigen moeder te horen dat je een hoer bent, een slet, dat je lelijk bent en dat je liever zelfmoord kan plegen. Het is niet fijn om bij je rapport in elkaar geslagen te worden. Toen ik haar net dus vertelde dat ik moet zakken naar havo, zou ik net naar de winkel gaan. Krijg ik te horen dat ik liever niet terug moest komen. Alsof ik dat nooit heb overwogen.
Respect als je dit allemaal hebt gelezen.
Dit was trouwens om even mijn hart te luchten.