Om een lang verhaal een beetje korter te maken… ik kan niet overweg met mijn moeder.
Vaak heb ik dit probleem bij mijzelf gezocht. Ik ben tegenover haar gesloten, chagrijnig en vertel eigenlijk niks tegen haar… met de volgende reden: ze is niet te vertrouwen. Vroeger vertelde ik wel regelmatig vanalles… met daarbij dat dit tussen ons zou blijven, maar al snel werd dit altijd doorverteld tegen familie en vrienden. Maakte niet uit waar het over ging.
Nu zou je denken dat ik me misschien aan stel… maar afgelopen zomer heeft ze het hele huishouden op zijn kop gezet door te liegen over de financiële gezondheid van ons gezin… daardoor hadden we ineens een flinke schuld, terwijl we dit eerst niet hadden. Een schuld die zeer onnodig gemaakt is en waarcan niet verteld kan worden waar het bedrag heen is gegaan. Dit was voor mij de druppel als het ging om het vertrouwen.
Verder is ze overdag vaak weg… “boodschappen doen” bij de appie 5 min hier vandaan. Wat we overigens als resterende familieleden niet meer wilde hebben vanwege het financiële plaatje. Ze zou naar een andere supermarkt gaan. Deze afspraak komt ze niet na. Maar het boodschappen doen lijkt me misschien een half uur te kunnen duren… maar het duurt vaak langer dan 2 uur…
“waar ga je dan heen?” denken ik en mijn broers dan die overigens zich hetzelfde voelen.
Ik heb mezelf aangepast door wat dagelijkse dingen over school te vertellen of werk ect. Gevraagd of we eens samen boodschappen kunnen doen, maar dat laatste wordt altijd afgewezen omdat ze iedere keer weer nog wat anders moet doen zoals nog even langs een collega ( ja, ja… denk ik dan al)
Een fatsoenlijk gesprek hierover is ook niet te verkrijgen… ze wordt gelijk boos en voelt zich behoorlijk aangevallen.
Iets gaan doen met haar zie ik niet zitten… ik kan het gewoon simpel weg niet gezellig met haar hebben, omdat ik het haar eigenlijk niet vergeef wat ze ons als gezin heeft aangedaan. Ik vertrouw haar niet meer, wat ze verteld geloof ik niet meer, waar ze zegt heen te gaan geloof ik niet meer en het liefst ontwijk ik haar.
Als het aan mij ligt ben ik hier zo snel mogelijk weg… en zal ze misschien zelfs later in de toekomst mij niet veel meer zien…
Hoe zouden jullie hierin staan? Wat zou ik nog kunnen proberen om er iets van te maken? Hoe leg ik mezelf neer bij het feit dat ze zal blijven liegen over alles?