hello there
hier een paar gedichtjes van mij, nog nooit heeft iemand ze gelezen :S
zouden jullie een reactie willen plaatsen?
xx
(deze gedichten gaan over mijn zus die anorexia had)
Donkere, diepe put…
Ze is gevallen in een diepe put, een diepe put met ijzeren treden, een put met een einde.
Haar vrienden staan in de put en helpen haar naar boven, ook al stribbelt de stem in haar hoofd tegen.
wij, de familie zijn de treden en moeten samen haar last delen.
Samen staan we sterk, sterker dan ana, de stem in haar hoofd.
Samen trekken we haar uit de put al is een stap vooruit soms weer 2 stappen achteruit.
De treden worden sterker en zijn nu wel te vertrouwen.
Ze stapt op de eerste tree en merkt dat ze niet achteruit valt.
Aarzelend neemt ze ook de tweede stap en nog steeds gebeurt er niks
Maanden later is ze eindelijk boven. Ze heeft haar angst overwonnen en kijkt achterom naar de donkere put.
Nooit, nooit meer wil ze daarin terecht komen.
En ze weet, 1 ding staat vast. Ze kan altijd vertrouwen op de mensen om haar heen.
It is the disease that it lures in a deep valley.
It is the disease that changed her character.
It is the disease that makes her irritable.
It is the disease that it depletes.
It is the disease that changed her life.
It is the disease, it is not her own.
It is the disease, it is the anorexia.