Beste mensen,
ik moet mijn verhaal echt even kwijt en hoop van jullie ook nog tips te krijgen.
Ik ben zestien jaar en het is minder dan een uit maand uitgegaan met mijn eerste vriendje.
Hij heeft mijn zelfvertrouwen flink omlaag gehaald en ik weet niet hoe ik het weer kan oppakken.
Eerst was ik een meisje die heel onzeker was, ik was altijd het meisje naast mijn knappe vriendinnen die nooit aangesproken word door jongens of mooi vind.
Maar na mezelf eens even een flinke schop onder mijn kont te hebben gegeven, was ik heel zelfverzekerd!
Ik ben lief, aardig, heb mooie lange wimpers en ik ben speciaal op me eigen manier.
Tenminste dat is dus wat ik vroeger zei…
Sinds ik een jaar geleden mijn ex had ontmoet, is mijn zelfvertrouwen van 10 naar 0 gegaan.
Hij is zo’n jonge die erg kritisch is op meiden en niet bang is zijn mening te vertellen, maakt niet uit wie hij kwetst. Hij was egoïstisch, harteloos en gierig.
Ik dacht dat ik eerst dat ik de goede jongen had gevonden, maar hij begon zijn “echte ik” drie maanden na onze relatie te laten zien. Alles waar hij eerst zo over dacht, is opeens totaal anders nu.
Hij was dus ook niet verlegen om mij te vertellen later (toen hij me steeds meer zat begon te worden),
dat ik best dom ben omdat ik geen havo niveau volg, dat ik me haar zwart moet verven omdat hij meisjes met zwart haar mooi vind, dat ik moet trainen want hij wil geen dikke vriendin, dat ik hem niet moet schamen met mijn verlegenheid omdat het awkward is voor hem.
In onze relatie zou ik de wereld voor hem hebben gereisd… ik was een geweldige vriendin voor hem,
ik veranderde mezelf voor hem, deed lieve kleine dingen zoals games voor hem kopen, zijn lievelingsdrank voor hem halen, hem verzorgen als hij ziek was en nog veel meer!
En als ik eens een keertje vroeg of hij met mij naar buiten wou omdat ik frisse lucht geweldig vind, deed hij het niet, want hij houd niet van de buitenlucht en hij laat zich niet overhalen door iemand, hij wil doen wat hij wil.
Hij kocht oorbellen voor me terwijl hij weet dat ik geen oorbellen draag en koopt zo’n goedkoop prullen ketting terwijl ik meer dan 70 euro cadeau’s aan hem uitgeef (en hij heeft veel geld, dat weet ik sowiezo). Dus geen moeite van zijn kant, zoals je gemerkt hebt.
Maar in iedergeval, hij was een klootzak, en dat weet ik, merkte ik ook tijdens de relatie.
Alleen ik was blind en hield dondersveel van hem, ik dacht er heel makkelijk over dat hij misschien op een dag verandert voor een lief meisje als ik.
Ik had ook vaak met hem gepraat, maar hij is gewoon egoistisch en luisterde nooit naar me als iets dwars zat. Doordat hij dus zovaak tegen me zei dat ik dit moet doen om er mooi uit te zien, of dat moet doen omdat hij het mooi vind aan meisjes, ben ik weer erg onzeker gaan worden.
Eerst stond ik voor de spiegel met macht en al: “ik ben mooi en ik ben blij met mezelf!”
En nu, durf ik niet eens naar de spiegel te kijken en haat ik elk eigenschap aan mij omdat het niet speciaal meer is… (vroeger zei ik: “ik doe dit want het is speciaal!” en hij: “nee hoor, veel meisjes doen dat”, waardoor ik me dus niet speciaal meer voelde).
Hij is dus met me vreemd gegaan voor een ander meisje in de sportschool, en dat hij vertelde hij me zonder schaamte via Skype. Alsof het niets was.
Hij had haar uitgevraagd en heeft haar nummer geregeld twee dagen nadat we afgesproken hadden.
En het laatste stukje zekerheid dat ik probeerde te behouden is helemaal gebroken en begraven onder het zand.
Hij zei dat het meisje mooi is en slim is omdat ze havo niveau volgt.
Nu ben ik dus gebroken, kort gezegd, een gebroken meid met geen enkel waardigheid in zich.
Ik mis mijn vroegere ik dat erg zeker was over haarzelf.
Nu kan ik het niet meer aanpakken omdat elke keer wanneer ik denk: ik ben wel mooi! Het meisje waarmee hij vreemd is gegaan in beeld komt of zijn woorden dat ik niet speciaal ben.
En dan denk ik weer, niemand gaat me meer mooi vinden. Het was gewoon “geluk” dat hij me zag staan.
Hoe moet ik mezelf weer onder ogen komen na alles?
Hoe moet ik in me eentje de draad weer oppakken en zeker worden?
Hoe kan ik weer naast mijn knappe vriendinnen staan en helemaal opnieuw meemaken dat ze worden uitgevraagd en aangesproken door jongens terwijl ik er gewoon bij sta… ?
Ik voel me heel verdrietig en huil echte ochtend over dit.
Ik voel me helemaal niet meer lekker in me vel door een klootzak die mijn schild heeft kapot gemaakt.
Help.