Mezelf accepteren, zelfvertrouwen.

Lifestyle
#1

Hooi…

Ik heb een probleem waar ik eigenlijk best wel een lange tijd mee zit.
Mijn beste vriendin heeft het laatst tegen mij gezegd, en toen is dat mij pas gaan opvallen. Ik durfde het eerst niet toe te geven en draaide het gesprek ook een andere kant op, maar ik vind dat ze eigenlijk absoluut gelijk heeft.
Ik ben namelijk altijd negatief over mezelf, zeg dat ik dik ben (en vind dat ook), ik durf nooit wat, ben al duizend keer verliefd geweest en heb niks bereikt, vind dat mijn leven klote is, ben echt vaak depressief, vind dat iedereen beter is, kraak mezelf continu af en heb last van wisselstemmingen.

Meestal is dit iets wat je zegt over iemand, dat weet ik ook wel. Maar ik weet niet wat het is, ik weet namelijk wel dat ik fout bezig ben, maar op het moment zelf ben ik totaal iemand anders en ben ik echt niet met wat ik erboven geschreven heb, eens.

Ik lig soms echt te huilen 's nachts over mezelf en hoe een idioot persoon ik ben en vooral dat ik super lelijk, en dik ben. Er was een periode dat ik mezelf snijd, maar die is nu over, dankzij die vriendin.

(Maar nu ben ik ook net over mijn eetstoornis heen. Ik at namelijk heel lang niks meer en stak een vinger door mijn keel… )

Ik weet echt niet wat ik hiermee moet, want ik ben bang dat ik straks weer ‘het andere afkrakende persoon’ ben. Kunnen jullie me alsjeblieft helpen? Ik wil hier echt vanaf. Ik ben het gewoon zat om dat depressieve persoon te zijn…

'xx

#2

Ik heb precies hetzelfde, volgensmij hebben heel veel meisjes hier last van.
Ik heb geen idee hoe je hier overheen moet komen, ik ben nu bezig met afvallen, en dat helpt want dan heb ik het idee dat ik geen nutteloze koe ben en er wat aan doe om minder dik en lelijk te worden. Ik ben overigens wel serieus te dik, ik heb een BMI tussen de 25 en 26.

Wat mij heel erg heeft geholpen is mijn vriendje. Ik heb nu 15 maanden wat met hem en in die periode is het echt een stuk beter gegaan met me. Ik kreeg meer zelfvertrouwen, hij liet me zien dat als ik mezelf lelijk of dik vind ik daar dus een oplossing voor kan zoeken, en dan wel een gezonde, goede oplossing.
Bij mij waren make-up en afvallen dus echt een uitkomst. Ik voel me zoveel beter nu, en dat klinkt misschien stom maar dat is mijn manier van mijn leven beter en leuker maken.

Zoek afleiding en nu je het toegegeven hebt aan je vriendin wil ze je ook vast wel helpen. Als ze geen goede vriendin was geweest was dat haar namelijk ook niet opgevallen!

#3

Je geeft het zelf al toe dat je je anders voelt, dat is al een goede eerste stap. Het beste wat ik je kan aanraden is iemand hierover te spreken. Een psychiater klinkt heel raar of misschien zelfs eng - als je dit nog niet eerder hebt gedaan - maar als je je beter kan voelen over jezelf een aanrader.

Het kan ook komen door pubertijd, zo’n vervelende periode waar iedereen doorheen moet. De ene lukt dat makkelijker dan de ander. Het enige wat ik je verder kan aanraden is je best te blijven doen jezelf te inspireren en motiveren tot je er doorheen bent.

Succes.

#4

Ja, ik had vroeger een psycholoog, maar dat was om erachter te komen of ik ADHD had, wat ook zo is nu.

Ik zou best wel graag een psychiater/psycholoog willen, maar ik ben bang dat het heel duur is… we zijn namelijk niet stink rijk of zo om er zomaar een te nemen, als dat geld kost. Ik wil niet dat mijn ouder geld aan me verspillen.

Ik ben me niet beter gaan voelen door make-up te dragen, ook omdat het niemand iets opmerkte. En mijn huidige klas echt niet normaal is en mij alleen maar pest. Ik zit nu in de 2e en doe H/V, maar eind dit jaar moet ik kiezen, als mijn cijfers dan goed zijn… maar dit gaat nooit lukken door de klas die ik heb, echt klote, want ik wil echt Atheneum doen. Maar ik kan ook niet van klas veranderen.

'xxx

#5

ik denk dat therapie misschien een goed idee is, want dit klinkt niet alsof het nog zo onschuldig is dat je het wel even zelf oplost.
hulp vragen is helemaal niet erg, vooral niet aan iemand die bekend is met deze dingen en beter weet hoe jij jezelf kunt helpen jezelf mooi en leuk te vinden.

ik herken deze dingen enorm, en ik weet ook dat ik er iets aan moet doen. maar ik snap ook heel goed waarom je het niet zou doen, maar het is denk ik absoluut de moeite waard.

#6

Ik denk niet dat geld er veel toe doet voor je ouders als het gaat om jou. Daarnaast zit psychologische zorg gewoon in je basispakket zorgverzekering als het goed is. Dat betekent dus dat het vergoed wordt.

#7

ik zou het er eens met je ouders over hebben. je zegt wel dat je over je eetstoornis heen bent maar dat gaat echt niet makkelijk weg, meisjes hebben vaak een terugval. weten je ouders dat je een eetstoornis had/hebt? zo nee, dan zou ik het ze vertellen, is heel moeilijk maar zij kunnen je steunen en misschien stellen ze zelf wel voor om er professionele hulp voor te zoeken, dan hoef je er zelf niet om te vragen.