Vorig jaar ging er rond dat op onze school een meisje met anorexia zou zijn. Ik trok me er niet zoveel van aan, omdat ik dat meisje toch niet kende en ik eigenlijk dacht dat het gewoon een gemene roddel van iemand was.
Sinds dit jaar zit ik bij dat meisje in de klas. In het begin lette ik stiemen op haar, of ze bijvoorbeeld helemaal niks at of juist van die vreetbuien had. Maar ik merkte niks op, ze at gewoon normaal.
Dus al snel was ik het eigenlijk vergeten. Omdat het ook gewoon een super grappig en vrolijk meisje was. Ik kon zelfs heel goed met haar opschieten.
En omdat we voor een week naar Berlijn zouden gaan met school, hadden we afgesproken om met haar groepje vriendinnen en mijn groepje vriendinnen samen met elkaar op een kamer te gaan (iedereen kon namelijk wel goed met elkaar optrekken).
In Berlijn was het ook heel erg gezellig, we hadden een supertijd.
Een keer s’avonds zouden we met onze groep naar een soort bar gaan. We wilden net vertrekken, toen dat meisje zei dat ze nog even iets moest zoeken. Wij mochten wel alvast gaan, ze kwam ons later achterna.
Dus wij vertrokken alvast, maar onderweg vonden we het toch wel beter als we ook gewoon met haar gaan. We gingen gewoon met z’n allen, en misschien kon ze het niet eens vinden en was ze straks verdwaald in Berlijn.
We besloten terug te gaan naar onze kamer en gewoon te wachten tot ze klaar was. Toen we daar aankwamen zat ze op de wc, en hoorden we haar opeens kotsen. We schrokken er heel erg van, en zijn alsnog naar buiten gegaan en hebben buiten het hotel op haar gewacht (zonder iets te zeggen).
Later kwam ze ook naar ons toe, en deed ze alsof er niks aan de hand was.
We dachten dat ze misschien ook wel ziek zou kunnen zijn, dat er helemaal geen reden was om ons zorgen te maken. Maar ze zag er niet ziek uit, en deed doodnormaal tegen ons zoals ze altijd deed.
En wij deden ook gewoon alsof er niks was gebeurd.
Maar later hoorde ik haar vriendinnen erover praten. Een virnedin zei; ‘ik snap het gewoon echt niet. Het ging zoveel beter met haar! En ze had ons gewoon belooft het niet te doen, maar nu doet ze het dus zelfs stiekem. Ik snap niet dat ze het gewoon zo goed verborgen kan houden… Ik dacht echt dat het eindelijk afgelopen was en dat ze zichzelf wel weer had gevonden.’
Ik weet nu echt niet wat ik moet doen.
De ene kant vind ik dat ik hulp voor haar moet zoeken, omdat ik bang ben dat het anders echt mis gaat. Maar de andere kant heb ik het gevoel dat ik me er niet mee moet bemoeien, dat het mij niet aangaat. Haar vriendinnen zouden haar ook wel heel veel hebben proberen te helpen, maar dat heeft dus ook niet geholpen.
Nu ik er ook op let wordt ze ook gewoon steeds dunner, maar verder valt het niet op. Maar straks gaat het echt fout, terwijl ik er misschien iets aan had kunnen veranderen!
Wat zouden jullie doen, ik heb echt jullie advies nodig…
-Sorry voor het enorme verhaal.-