Me, Myself and my injury

[Lisette21]

Hoi allemaal,

Ik ski al ongeveer mijn hele leven en ik vind het het leukste wat er is. Een paar jaar terug ben ik heel vervelend gevallen, ik had het gevoel alsof mijn knie wegdraaide. Dit heb ik daarna nog heel vaak gehad; als ik thuis over het erf rende, als ik aan het voetballen was en zelfs een keer toen ik mij in de kamer omdraaide. Ik ben wel eens naar de huisarts geweest, maar die zei telkens dat het niks was en dat ik maar wat meer moest gaan fietsen (terwijl ik elke dag al 20km fiets ivm school).

Vorig jaar zomer gebeurde het weer tijdens het voetballen op de camping. Maar deze keer bleef mijn knieschijf eruit hangen. Kwam ik er dus na 3 jaar achter dat ik in al die tijd zo’n 9x mijn knieschijf uit de kom had gehad. Toen werd ik dus voor het eerst serieus genomen en zou ik met fysiotherapie aan de gang gaan.

Gelukkig was er een gespecialiseerde fysiotherapeut vlakbij mijn school en dus trainde ik elke week fanatiek om zo snel mogelijk weer te kunnen voetballen. In februari dit jaar was ik dan eindelijk klaar en mocht ik alles weer zonder brace doen. Dus ik ging skiën, maar ik durfde het niet helemaal dus hield ik mijn brace om. Dat ging eigenlijk heel goed, totdat mijn moeder bovenop mij viel. Toen ging het weer mis. Gelukkig droeg ik mijn brace en ging mijn knieschijf gelijk weer terug.

Na een hele hoop ziekenhuisbezoeken word ik nu in september geopereerd. Ik krijg een kijkoperatie om een stukje afgebroken bot weg te halen en een standscorrectie, waarbij ze mijn onderbeen doorzagen en iets verplaatsen, zodat mijn knieschijf beter op zijn plek blijft.

Nu zul je wel denken: ‘wat een verhaal, wat boeit mij dit?’ maar ik wil graag jullie mening horen over de volgende dingen.

1. Heeft iemand ervaring met deze operatie? Mijn buurvrouw heeft het ook gehad, heb al even met haar gesproken, maar ik was nog benieuwd naar andere verhalen.

2. Ik ben nu dus al een jaar van de voetbalvereniging afgegaan en zal nog zeker wel een half jaar niet kunnen voetballen. Ik had eigenlijk verwacht dat mijn (oude) teamgenootjes mij weleens een berichtje zouden sturen oid. Dit doen ze dus niet. Verder is er een ander meisje geweest die ook geopereerd is geweest en daarna niet meer mocht voetballen. Dat meisje heeft toen van het hele team een cadeautje gekregen na haar operatie, maar ik heb in al die tijd nog niets gekregen of gehoord. Is het raar dat ik dit oneerlijk vind en dat me dit eigenlijk best wel tegenvalt?

3. Mijn moeder vindt dat ik niet klaar ben voor deze operatie. Ze zeurt continu over dat ik nooit sport en oefeningen doe (terwijl ik mijn oefening wel doe op mijn kamer). Ook zegt ze continu dat het me zal tegenvallen qua pijn enzo. Maar mijn orthopeed heeft in het ziekenhuis gezegd dat ik er zonder operatie niet kom en ik heb mezelf er mentaal al zo naar gezet dat ik er klaar voor ben. Ik vind het heel vervelend dat ik het gevoel heb dat mijn moeder me niet ‘steunt’. Daarom wil ik me liever groot houden tegenover haar zodra ik geopereerd ben, zodat ik niet continu hoef te horen ‘ik had je gewaarschuwd’. Wat vinden jullie dat ik moet doen?

4. Mijn vriendinnen vergeten mij wel eens. We zijn met school naar Engeland geweest en ze wilden continu winkelen en naar teveel winkels in te korte tijd. Wat erop neer kwam dat ik altijd maar achter iedereen aan probeerde te lopen, waardoor ik 's avonds wel eens last had van mijn knie. Nu gaan we komend schooljaar naar Rome en daar zie ik een beetje tegenop. Gelukkig gaat er ook een vriendin mee uit een andere klas en ik hoop dat ik vooral met haar kan optrekken daar, want ik ken haar al vanaf de basisschool en zij hoeft ook niet per se alle winkels in Rome te zien. Wat moet ik doen in Rome? Moet ik me met die ene vriendin een beetje afzonderen van mijn andere vriendinnen?

Ik hoop dat jullie me op een van deze 4 vragen antwoord kunnen geven…

X

[anon90206873]

Omg hou toch op met die titels mensen

Geen ervaring mee, maar als ze in het ziekenhuis zeggen dat het jou goed zal doen, zal ik daar maar op vertrouwen. Qua pijn, misschien is het heel erg, maar heb je dat er niet voor over? Wat betreft je voetbalteam; misschien wisten zij niet dat dit zo lang zou duren, en dat je snel weer terug kwam. Niet te veel zorgen over maken.

[kloplop]

Je laatste punt. Ik zou meer met die andere vriendin gaan optrekken als ik jou was. Je kan namelijk niet verwachten dat je vriendinnen dingen niet doen die zij eigenlijk wel graag willen doen alleen maar omdat je dan 's avonds last hebt van je knie.

[Sugarcane]

Ik was met een heel groepje toen we ook gingen winkelen, en 1/4 wou alle winkels zien die er waren, en de rest niet. Toen zijn we uiteindelijk opgesplitst in 3 groepen, en hebben ons daarna weer samengevoegd. Ik zou dus voor die ene vriendin gaan, is veel fijner.

[Oliviwander]

1. Nope.

Nou ja, ik denk eerder dat je teamgenoten misschien niet hebben begrepen wat er precies aan de hand was. Je bent er zelf van afgegaan, en als ik het goed begrijp zat dat meisje er nog wel op toen ze geopereerd werd? Dan is het wat duidelijker wat er aan de hand is, bij jou hadden ze misschien meer het idee ‘oh die heeft last van haar knie, maar zo ernstig zal het niet zijn’. Ik snap het wel, maar ik begrijp ook dat het voor jou leuker was geweest als je een keer wat had gehoord.

3. Misschien is je moeder gewoon bang dat je niet bevat hoe ernstig het is? Mijn moeder deed dat ook bij mijn operatie, maar zij deed het vanuit een soort van ‘dan kan het alleen maar meevallen’-mentaliteit. Misschien wil ze dat je er niet te licht over denkt, en dat het dan opeens enorm tegenvalt…

4. Ik zou het van tevoren aangeven, dat jij dat niet kan, zodat ze niet opeens denken van ‘oh nou ze wil blijkbaar niet met ons omgaan’. Dan snappen ze wat er aan de hand is, en misschien houden ze dan rekening met je, en als je dat niet doet kan je inderdaad met die vriendin optrekken, maar dan houden die andere vriendinnen er geen rotgevoel aan over.

Sterkte ermee!

[Mangata]

Een vriendin van me heeft die operatie gehad. Aan beide knieën. Het viel haar wel tegen (veel oefeningen bij de fysio die haar allemaal pijnlijke bewegingen liet doen enz), maar ze is er nu wel blij mee dat ze het gedaan heeft.

Ik zou me niet zo druk maken over Rome. Mijn werkweek Parijs ging eigenlijk prima(ik heb het chronisch vermoeidheids-syndroom). Goed je grenzen aangeven en als het niet gaat: ook in winkels kan je overal zitten (wel even aangeven). Je moet trouwens natuurlijk omgaan met de mensen waar jij je het prettigst bij voelt. Dat is jouw keuze en hoort los van je pijn te staan.