Beste dames,
ik ben een man en ik wil graag mijn probleem op jullie forum plaatsen omdat ik denk dat ik meer heb aan de mening van vrouwen dan die van mannen.
Ik ben 48 jaar oud. Mijn ex wordt dit jaar 40 en we waren tot begin maart 17 jaar samen. We hebben 2 kinderen, een dochter van 5 en een zoon van 7. Mijn ex heeft het 4 dagen geleden onze relatie stopgezet. De reden was dat ze niet meer verliefd op me was en dat ze al maanden geleden dit voor haarzelf heeft uitgemaakt. Ook zei ze dat ze in het verleden verschillende signalen gegeven had dat ze dit niet wou. Ik was te arrogant, te blind, te zelfzeker om dat te zien. Het sloeg in als een bom. Ze zei me dat ze het beu was om met een grommelende, slechtgezinde, norse, negatieve en onzekere man mee samen te leven. Ik ben hier ook al enkele maanden voor in behandeling bij een therapeut en ik merk dat ik terug aan het worden ben zoals jaren geleden toen ze nog veel voelde voor mij. Lief, behulpzaam, attent, spontaan, zorgzaam, trouw, correct en eerlijk. Dat geeft een enorm goed gevoel en ik wil absoluut geraken hoe ik vroeger was in de betere tijden van onze relatie. Maar het mocht niet baten. Het is uit! Ze zei me dat ze rust wilt, dat ze haar eigen ik aan het kwijtraken is. Ik ben een paar dagen weggeweest om haar de tijd en de rust te gunnen. Dat viel zeer slecht mee. Ik had niets om handen, ik was niet graag van thuis weg en ik miste mijn vrouw en kinderen. Ik ben 3 dagen weg geweest.Terug thuis zei ze dat ze RUST wilt. Dat het stopt om met mij geconfronteerd te worden en dat ze tijd kan hebben om na te denken. Ze stelde me voor om een LTA-relatie te beginnen. Living Together Apart (wat een eng woord). Dit houdt in dat we nog in hetzelfde huis wonen owv de kinderen maar dat we geen koppel meer zijn. Geen koppel meer, hoe vreselijk. Als de kinderen thuis zijn doe we er samen dingen mee: spelen, eten, tv kijken,…… Als de kinderen in bed liggen ga ik ook naar boven omdat we geen koppel meer zijn en ik het moeilijk heb om als ex bij haar te zitten en het gevoel krijgen dat er niets aan de hand is. Ik slaap op de zolder omdat ik haar rust wil gunnen en niets wil forceren. We zien elkaar elke dag en heeft ze geen tijd om me te missen en na te denken over haar beslissing. Ik hoop echt dat we terug een koppel worden. 17 jaar lang heb ik het gevoel gehad dat we samen oud zouden worden. Dat gevoel krijg ik nog steeds niet uit mijn lijf. Onlogisch!
Ik wil haar terug, ik wil dat ze me mist, ik wil dat ze terug op mij verliefd wordt, ik wil dat we terug een koppel worden. Ik vroeg haar een paar dagen geleden of het definitief uit was en ze zei dat ze dat niet letterlijk gezegd heeft maar dat het uiteindelijk toch die kant zal uitgaan. Ik heb van haar geen kans gekregen om het goed te maken, om er aan te werken en mijn best te doen om terug als koppel door het leven te gaan omdat ze al een tijd geleden voor haarzelf beslist heeft dat ze er een punt achter wilde zetten. Zo lang ik haar ken heeft ze steeds over alles getwijfeld. Ze kan geen keuzes maken, beslissingen maken. Toe we pas samen waren had ik genoeg van die besluiteloosheid dat ik toen beslist heb om de knopen door te hakken. Ik hoop dat ze over haar beslissing om te stoppen als koppel twijfelt en dat het toch allemaal goed komt. Als jullie dames raad, ervaringen en tips hebben om het alsnog in orde te krijgen, zou ik het fijn vinden om het met me te delen.
Groeten,
Daniel