http://i40.tinypic.com/25uocwm.jpg
2~ Imma keep it moving.
liedje bij dit stuk
@ Marie: Zo zijn bijna alle vampire stories, haha ;p Maar ik ga de vampier wel naar mijn eigen smaak aanpassen.
Heb je ooit het gevoel gehad dat je… dat je niks betekende? Gewoon een dwalend ziel op de wereld? Niemand kent je, wilt je kennen, belt je, zoekt je op… Zo voelde Victoire zich nu. Precies zo. ‘s Ochtends was ze wakker geworden met barstende koppijn, in haar eigen bed en een vage herinnering over bos en modder. En iets dat heel veel pijn deed. Ach, wat maakte het ook uit. Ze was al drie uur wakker, nergens enige ouders te bekennen (wat haar niet verbaasde, ze waren bijna elke dag weg, waarheen had ze zich nooit afgevraagd), geen van haar vriendinnen had haar gebeld (niet dat het haar zo veel boeide, ze had sowieso niet zo veel vrienden, dus ja…) en haar broer had ook niks van zichzelf laten horen (hing natuurlijk weer ergens op straat met z’n scooter bij de hand…) Zuchtend ging ze aan het ontbijt zitten. Tosti kaas-tomaat, glas melk en een croissant. Zwijgend ging ze eten. Ze herinnerde zich echt niks meer van gister, alsof iemand haar herinneringen uit haar had gehaald of zo. Haar speciaal ingesteld liedje (ludacris ft trey songz - sex room) voor Romeo speelde. De foto die ze erbij had ingesteld keek haar grijnzend aan. Stralend witte tanden, ivoorwitte huid, glanzende, groene ogen en zwart haar. Romeo. Ze kende hem al vanaf de kleuterklas, maar hij was bij het begin van de middelbare school verhuisd naar Engeland. Hij was nu ongeveer 3 maanden terug en ging ook alweer naar school. Hij was heel erg veranderd. Normaal had hij altijd een tintje gehad. Zelf zei hij dat het door het weer kwam. Snel nam ze op.
‘Hi baby, waddup?’, hoorde ze zijn warme stem zeggen. Ze begon te grijnzen, hij praatte altijd zó schattig, met een licht accentje.
‘Niks, alleen thuis en zo. En jij?’ Ze hoorde hem rommelen met iets dat klonk als papier en iets kraken, het klonk als chips. Romeo kennende was het ook echt chips. Hij was een enorme veelvraat, maar het ging altijd direct naar zijn spieren toe.
‘Hmm. Wil je dat ik langs kom? Ik heb wat goeie films gedownload laatst, misschien kunnen we daar naar kijken? Of jouw eeuwige Harry Potter, haha!’, grinnikte hij.
‘Niet pesten ja! Het is wel toevallig de beste film ooit!’ Ze hoorde hem lachen vanaf de andere kant van de lijn.
‘Ik kom rond een uur of zeven, oké? Love you!’
Zuchtend hing ze op. Er was nog iets raars met Romeo. Hij verscheen tegenwoordig alleen maar s’ avonds bij haar thuis. En altijd als hij er was, begon het weer langzaam te veranderen. Het werd donker en regenachtig. Een keer, toen hij heel erg boos was, was het opeens gaan onweren. Ze waren toen met de hele klas buiten, en een jongen had Romeo beledigd, waar het over was, was ze alweer vergeten. Romeo liep met gebalde vuisten op hem af, kille blik, zijn mond een beetje open zodat je zijn scherpe hoektanden zag. Het was beginnen te onweren, heel erg. Bliksem sloeg maar een meter verder van waar de jongen stond in. Niemand heeft Romeo daarna ooit nog durven te beledigen, ze schenen verband te leggen met de omslag van het weer en Romeo’s stemming. Zelf vond ze het maar onzin. Zuchtend at ze verder aan haar inmiddels koud geworden ontbijt. Sommige dingen kon ze simpelweg niet verklaren.
Wel jammer dat het onderwerp je niet zo aanspreekt, toch bedankt voor je reactie