1.
Ik fietste de straat van Milo in. Toen ik dichterbij zijn huis kwam zag ik hem al in de deuropening staan. Ondanks dat hij een grijze joggingbroek en een simpel wit t-shirt droeg, zag hij er geweldig uit. Hij was net twee dagen terug van zijn vakantie naar Marbella in Spanje, dus hij was niet meer zo’n bleekscheet als hij normaal was. Hij zwaaide vrolijk naar me, maar ik besloot niet terug te zwaaien. Ik parkeerde mijn fiets in zijn voortuin tegen een andere fiets en liep zonder ook maar iets te zeggen naar binnen. Boos was ik natuurlijk niet echt, maar ik wist dat hij het vreselijk vond als ik zo tegen hem deed.
“Welkom terug, Milo! Fijn dat je er weer bent,” riep hij dan ook sarcastisch, terwijl hij achter me aan naar binnen liep.
Toen ik ook daar niet op reageerde, vroeg hij: “Waar heb ik dit aan te danken?” Ik leunde tegen de grote, eikenhouten tafel in de woonkamer en keek hem veelbetekenend aan. Ik kreeg haast medelijden toen ik zijn verwarde gezicht zag. Ik besloot hem een handje te helpen en haalde mijn telefoon uit mijn zak.
“Wat? Denk je dat ik je dat berichtje heb gestuurd?” riep hij uit toen ik het hem had laten lezen. Hij schoot in de lach en keek me hoofdschuddend aan. Ik knikte.
“Ik zat in mijn vensterbank en stak net een sigaret op toen ik dat berichtje kreeg,” begon ik.
“En hoe moet ik dat weten?” Natuurlijk onderbrak hij mijn verhaal weer. Hij had er nogal een handje van om mij midden in mijn verhaal te onderbreken.
“Puur toeval.” Hij begon te lachen. Hij lachte me gewoon vierkant uit. Zou hij er dan echt niets mee te maken hebben? Ik kon het me haast niet voorstellen. Wie moest het berichtje dan hebben verstuurd?
“Sorry Pip, maar ik heb inmiddels wel geaccepteerd dat ik niets aan jouw verslaving kan doen.” Oké, het was waar. Ik zag het gelijk als hij loog. Dat was nu, helaas, niet het geval. Ik zuchtte en keek hem wanhopig aan.
“Wie stuurt me dan zoiets?” Hij haalde lachend zijn schouders op.
“Ik zou er niet teveel achter zoeken. Het is vast gewoon een grapje van iemand van school.” Ik besloot dat hij gelijk had en prikte met mijn nagel in zijn borst.
“Sorry Miel, ik was er echt van overtuigd dat jij het was.” Hij knikte, waaruit ik kon opmaken dat hij me begreep.
“Je kan het goedmaken door me nu wel normaal te begroeten,” zei hij met een grijns op zijn gezicht. Ik sprong omhoog van de tafel, waar ik inmiddels op was gaan zitten, en sloeg mijn armen om zijn nek.
“Welkom terug in Nederland, Miel. Ik heb je gemist, die drie weken.” De komende paar uur vertelde hij me alles over zijn vakantie in Marbella, van zijn onenightstand met een Frans meisje tot zijn wandeling over de Boulevard of Fame*.
- De Boulevard of Fame ligt in Puerto Banus, het rijke gedeelte van Marbella. Er zijn veel winkels en is 's avonds heel leuk om te zien.
Jk. Interessant is het iig wel.
