Hoi allemaal,
Ik ben gestart heel fanatiek gestart aan mijn eerste Harry Potter fanfictie ooit… Ik zal nooit kunnen tippen aan JK Rowling, maar ik ben wel heel benieuwd wat jullie ervan vinden. Het is mijn bedoeling om één a twee keer per week een nieuw stuk te plaatsen.
Overig: JK Rowling heeft het auteursrecht over de oorspronkelijke personages etc. Dit verhaal is echter van mij.
PS: Opbouwende kritiek is altijd welkom!
HOOFDSTUK 1
AFSCHEID
-September 1981-
Stipt 09.00 arriveerde Lucas Evans bij het station van King’s Cross. Vluchtig keek hij om zich heen om zich vervolgens in het publiek te mengen richting perron 9 ¾.
Met zijn hand taste hij in zijn jaszak naar het briefje van zijn zus wat een ruime week geleden was bezorgd; ‘29 september. 09.00. X, L.’
Sinds het moment dat hij het briefje gelezen had, had hij zich zorgen gemaakt. Om zijn zus, maar ook zeker om zijn zwager op wie hij zeer gesteld was geraakt en zijn kleine neefje, Harry.
Ongelofelijk trots was hij toen hij zichzelf eindelijk ‘oom’ had mogen noemen. Hij dacht met veel plezier terug aan het moment dat hij samen met Sirius, Peter en Remus verjaardagscadeautjes voor Harry’s eerste verjaardag ging halen op de Wegisweg. Alhoewel Lily al veel eerder had aangeboden om hem mee te nemen, had Lucas dit altijd afgewezen. Als keurige, nette, dokter had hij het hoog op met wetenschap en hoewel hij zielsveel van zijn zus hield, vond hij het ergens best hinderlijk dat zij met één spreuk kan, waar hij 6 uur iemand voor moet opereren. De dag op de Wegisweg met de vrienden van zijn zus en zwager was een enorme eye opener voor hem geweest. Hij had genoten van alle magie en zijn ogen – hoe kinderlijk – met name uitgekeken in de Tover Toys Shop.
‘Dit is pas écht speelgoed,’ zei Sirius met een enorme glimlach tegen hem.
‘Wat is er mis met een houten trein?’ had hij nog ietwat nonchalant tegengeworpen.
Remus hield grinnikend de winkeldeur voor hem open. Lucas was naar binnen gestapt en keek vol verbijstering rond. Hij zag peuters rond zoeven op bezemstelen – hun tenen raakten nog net de grond-, een treinbaan waar kinderen zelf in de trein konden stappen en door vriendelijk vragen de stellen – ‘Trein, wil je alsjeblieft blauw worden?’- het traject konden veranderen en simpele dingen zoals potloden die tijdens het tekenen van kleur veranderen.
Sirius nam Lucas snel mee naar de ‘Zwerkbal voor Toverkabouters-hoek’, ‘Welke bezemsteel zal ik voor Harry meenemen?’
Lucas was nog te druk bezig met rondkijken, ‘Is zwerkbal die sport die jullie spelen? Met de Zoeker en de Jagers?’
Sirius knikte, ‘zal ik deze doen?’ Hij hield een glanzende zwarte mini bezemsteel omhoog.
Remus schudde zijn hoofd, ‘Geen zwart.’
Sirius knikte hem toe, ‘Je hebt gelijk.’
Ondertussen was Lucas voorzichtig naar de bezemstelen toegelopen. Hij keek naar een lichtbruine, met een donkerbruine staart. Waar de steel in de staart veranderde was er een rood / gouden lintje om de steel heen geknoopt. Op het lintje stonden allemaal kleine hertjes. Lucas pakte de bezem uit het rek en bracht hem naar Sirius, ‘Lily vertelde mij ooit dat James graag in een -eh- hert verandert?’
Remus had de bezem snakkend naar adem aangepakt, ‘Jeetje, Sirius, deze is perfect.’
Ook Sirius knikte instemmend.
Remus hielp vervolgens Lucas met het zoeken naar een cadeau, uiteindelijk had Lucas gekozen voor een ‘Heler-Set’. Het bestond uit een soort toverstok en als je die op iemand richtte riep de staf wat de persoon mankeerde – ‘Te weinig Boterbier gedronken!’
‘LUUK!’ hoorde hij iemand roepen. Lucas schrok op uit gedachten en zag Lily een aantal meter verderop staan bij de scheiding tussen perron 9 en 10. Lily liep net iets te vlug op hem af om nonchalant over te kunnen komen en sloeg haar beide armen om hem heen.
‘Ik heb me zorgen gemaakt,’ fluisterde Lucas terwijl hij zijn zus probeerde te scannen – zover hij kon zien mankeerde ze niets, maar hij wist dat toverspreuken niet altijd sporen achterlieten.
Lily glimlachte, ‘Ik ben niet ziek. James ook niet en Harry ook niet,’ grinnikte ze.
‘Remus?’ vroeg Lucas serieus, ‘Sirius? Peter? Is er iets waarbij ik kan helpen?’
Zijn zus glimlachte terwijl ze hem nogmaals omhelsde, ‘Wat ben jij toch een schat. Ik ben zo blij dat je er altijd bent, voel me zo gezegend dat ik een broertje heb die alles wat mijn wereld betreft accepteert en mee probeert te doen.’ De tranen stonden in haar ogen.
‘Lily?’ vroeg Lucas verbaast, zich nu echt zorgen makend.
‘Niet hier,’ fluisterde ze.
Met de tranen in haar ogen pakte ze zijn pols en trok hem mee naar een bankje op een iets rustigere plaats in het station – wat vrijwel onmogelijk was-.
‘Murmelio,’ siste Lily, terwijl Lucas de staf in haar mouw zag.
‘Wat doe je?’ vroeg hij verbaast.
‘Ik zorg ervoor dat niemand ons kan afluisteren,’ antwoordde Lily terwijl ze nog eenmaal nerveus rondkeek.
Lucas was het zat, rustig pakte hij haar hand, ‘Lieve zus, wil je me alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is?’
Lily keek hem vluchtig aan, knipperde even en wendde haar blik weer af, ‘Ik heb je naam veranderd.’
Lucas snapte het niet, ‘Mijn wat?!’
‘Je naam,’ fluisterde Lily, haar stem overmand door het verdriet wat erin doorklonk. Ze rommelde in haar handtas en pakte een paspoort, rijbewijs en een ID-kaart.
Woordeloos pakte ik ze van haar aan en sloeg het paspoort open, ‘Lucas Bloemenrijk’.
‘Het is ook gewijzigd in alle officiële documenten, niemand weet dat jij ooit ‘Evans’ hebt geheten. En…’ Lily’s stem haperde, ‘ik heb alle herinneringen die tovenaars aan jou hadden gewist. Niemand weet dat jij mijn broer bent.’
‘Lily,’ fluisterde Lucas terwijl hij opkeek van het paspoort, ‘waarom?’
Hij zag hoe de eerste traan langzaam over de wang van zijn zus gleed, ‘Het is te gevaarlijk Luuk. Het gaat niet goed in onze wereld. Er staat iets te gebeuren, we zijn Hem al zo vaak ontlopen, het kan niet goed blijven gaan. En jij gaat binnenkort trouwen… Wie weet wel een familie stichten. James en ik hebben het erover gehad, we zouden het onszelf nooit vergeven als er iets met jou of jouw gezin gebeurd vanwege ons. We denken dat het beter is voor… voor zolang het duurt.’ –Lucas merkte de aarzeling in haar woorden.- ‘Zodra dit alles voorbij is maak ik de betovering ongedaan en kunnen we de familie zijn die we horen te zijn.’ De tranen liepen nu vrijelijk over Lily’s wangen.
‘Denk je dat… Ben je bang…?’ vroeg Lucas met een brok in zijn keel.
‘Het kan niet goed blijven gaan Luuk,’ zei Lily.
Lucas sloeg een arm om haar schouders en drukte haar tegen zich aan terwijl hij zijn tranen voelde prikken. Hij wist dat het zinloos was om haar te vragen hiermee te stoppen, om te vluchten. Zijn zus was altijd een dappere geweest. Een meisje wat opkwam voor de rechten van anderen.
‘En Harry?’ vroeg hij zachtjes.
Lily begon nog harder te snikken, ‘Als we dit geweten hadden…’ fluisterde ze, ‘Ik voel me zo ongelofelijk schuldig. Elke keer als ik hem aankijk ben ik zo ontzettend bang. Bang dat er iets gebeurd en dat hij als enige overleefd. Dat hij boos zal zijn op ons later, omdat we hem in de steek hebben gelaten. Maar nog banger dat er iets gebeurd en hij als enige níét overleefd. Dat ik de reden ben waarom mijn kind geen toekomst heeft.’
‘Ssst,’ fluisterde Lucas, terwijl hij over haar rug aaide, ‘Het komt goed, als er iets met jullie gebeurd, dan zijn er genoeg anderen om hem op te vangen. Ik zal hem hoogst persoonlijk vertellen wat voor een fantastische familie hij had.’
Lucas kon zijn tranen niet langer ophouden, ‘Ik zal mijn dochter naar jou vernoemen,’ fluisterde hij, ‘in de hoop dat ze net zo dapper en rechtvaardig wordt als haar tante.’
Lily’s schouders schokten mogelijk nog harder, beiden wisten nu dat het heel reëel was dat Lily niet lang meer zou leven.
De klok sloeg twaalven toen Lucas opschrok uit zijn gedachten, ‘En Petunia dan?’ vroeg hij.
‘Huh?’ sufte Lily, ze had al die tijd tegen hem aangelegen.
‘Petunia? Moeten we daarvoor niet iets regelen?’
Lily schudde haar hoofd, ‘Ik denk dat het met haar wel goedkomt, ze is immers getrouwd met die Duffeling. En ik heb nooit een woord over haar gesproken. Petunia weet zo weinig… Maar jij daarentegen, jou heb ik helaas alles vertelt.’
